Κέβιν Κόστνερ και Λεονάρντο ΝτιΚάπριο ενώνουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις ως εκτελεστικοί παραγωγοί στην τηλεοπτική σειρά United, ένα στρατηγικό πρότζεκτ που αναπτύσσεται σε συνεργασία με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).
Παράλληλα, σύμφωνα με το αποκλειστικό ρεπορτάζ του Deadline, o Κόστνερ μετά το Yellowstone και το φιάσμο του Horizon, βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για να αναλάβει τον ρόλο του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, υπογραμμίζοντας το ιστορικό και πολιτικό βάθος της παραγωγής.
Η σειρά δράσης, με επίκεντρο την κρίσιμη αποστολή του ΟΗΕ στο Ανατολικό Τιμόρ το 1999, θα δραματοποιήσει τις παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις και τις επιπτώσεις των ανθρωπιστικών προσπαθειών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η πιθανή συμμετοχή του Τσούκβουντι Ιγούτζι στον ρόλο του Γενικού Γραμματέα Κόφι Ανάν εδραιώνει το καλλιτεχνικό επίπεδο του εγχειρήματος, το οποίο αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα τηλεοπτικά χρονικά της επόμενης περιόδου.
Η σειρά United επικεντρώνεται σε ένα από τα πιο ταραγμένα κεφάλαια της σύγχρονης διπλωματικής ιστορίας: την αποστολή του ΟΗΕ στο Ανατολικό Τιμόρ που ακολούθησε το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του 1999.
Το σενάριο, γραμμένο και σκηνοθετούμενο από τον Ντέιβιντ Ρέιμοντ, ο οποίος συνεργάζεται επί μακρόν με την Πρωτοβουλία Δημιουργικής Κοινότητας του ΟΗΕ, στοχεύει να «αποκαλύψει τις αληθινές ιστορίες θάρρους και τις συνεχείς θυσίες του προσωπικού».
Το Ανατολικό Τιμόρ, μετά την προσάρτησή του από την Ινδονησία, βίωσε δεκαετίες στρατιωτικής καταστολής και ευρείας παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η σειρά «θα φωτίσει τον αγώνα για την αυτοδιάθεση, το δημοψήφισμα που επέβλεψε η UNAMET (Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στο Ανατολικό Τιμόρ) και την επακόλουθη εκστρατεία βίας που εξαπέλυσαν οι φιλο-ινδονησιακές πολιτοφυλακές».
Η δημιουργία της Διεθνούς Δύναμης (International Force East Timor) και η καθοδήγηση του εδάφους προς την πλήρη κρατική υπόσταση (το 2002) συνθέτουν το πλαίσιο του τηλεοπτικού αυτού χρονικού.
Ο ρόλος του Μπιλ Κλίντον, τον οποίο πιθανώς θα υποδυθεί ο Κόστνερ, είναι κεντρικός για τη διπλωματική διάσταση της σειράς καθώς ο πρόεδρος και η κυβέρνησή του διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο στην εκτόνωση της κατάστασης, συντονίζοντας τις προσπάθειες με την Αυστραλία, την Πορτογαλία και τους σχετικούς εταίρους του ΟΗΕ.
Η σειρά είναι και μια σπάνια σύμπραξη μέσων και διπλωματικού φορέα. Το εγχείρημα φέρει την υπογραφή της Appian Way του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, γνωστής για την έμφαση που δίνει σε έργα με κοινωνική και περιβαλλοντική συνείδηση (όπως το Killers of the Flower Moon), καθώς και των Onwards Studios και Prime Focus DNEG.
Τα γυρίσματα έχουν προγραμματιστεί να πραγματοποιηθούν το επόμενο έτος στις Ηνωμένες Πολιτείες (Ατλάντα) και την Ισπανία.
Αυτά που δεν θα δείξει η σειρά
Το 1999, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, το ΝΑΤΟ και ο Αμερικανός διαπραγματευτής στα Βαλκάνια Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ ήταν μεταξύ των υποψηφίων για το Νόμπελ Ειρήνης 1999.
Σχολιάζοντας την υποψηφιότητα μετά την ανακοίνωση της από το Νορβηγικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, στις 17/04/1999, θέλησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους για το ρόλο των ΗΠΑ και τον φερόμενο ως «ειρηνοποιό των Βαλκανίων» διπλωμάτη, Ρίτσαρντ Χόλμπουρκ που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα του λαού του Τιμόρ, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70.
Διαβάζουμε στον Ιό:
Εκεί δοκίμασε για πρώτη φορά τις μεθόδους «ειρήνευσης» που εφαρμόζει σήμερα στα Βαλκάνια ο «μάγος της αμερικανικής διπλωματίας». Πρόκειται για μια περίοδο της ζωής και της δράσης του Αμερικανού διπλωμάτη, που αποσιωπάται στις επίσημες βιογραφίες του, αλλά δεν είναι καθόλου ασήμαντη. Ο υπ’ αριθμ. 2 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ευλόγησε και συμμετείχε στη γενοκτονία του λαού του Τιμόρ από την κυβέρνηση της Ινδονησίας.
Τις λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης έχει συγκεντρώσει ο Sunil Sharma στο άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο 200.000 Σκελετοί Στην Ντουλάπα του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Ο Χόλμπρουκ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τζίμι Κάρτερ διηύθυνε το Γραφείο Υποθέσεων Ανατολικής Ασίας και Ειρηνικού στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Στις 7 Δεκεμβρίου 1975 η Ινδονησία εισέβαλε στο Ανατολικό Τιμόρ και το κατέλαβε. Η κατοχή αυτή, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, συνοδεύθηκε από ένα πρωτοφανές λουτρό αίματος. Σε 200.000 υπολογίζονται οι νεκροί κάτοικοι της χώρας, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού στο Ανατολικό Τιμόρ πριν από την εισβολή.
Χάρη στη στράτευση διανοουμένων όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Μπένεντικτ Αντερσον διαθέτουμε σήμερα πλούσια στοιχεία για την υποστήριξη των ΗΠΑ στο καθεστώς της Ινδονησίας. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την αμερικανική συμβολή στη γενοκτονία. Φυσικά οι ΗΠΑ επιχείρησαν να θολώσουν τα νερά.
Μετά την εισβολή, επέβαλαν εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων προς το ινδονησιακό καθεστώς. Μόνο που το εμπάργκο αυτό ήταν μόνο στα χαρτιά. Ο καθηγητής Αντερσον κατέθεσε στο Κογκρέσο το Φεβρουάριο του 1978, και κατήγγειλε την αμερικανική συνενοχή, με βάση ένα επίσημο έγγραφο, στο οποίο γινόταν ανοιχτά λόγος για πωλήσεις όπλων κατά τη διάρκεια του εμπάργκο:
«Αν αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο οι Ινδονήσιοι δεν ένιωσαν ποτέ την ‘ανησυχία’ της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η απάντηση είναι αρκετά απλή. Σε ευθεία αντίθεση προς τις επίσημες διαβεβαιώσεις του Βοηθού υπουργού Εξωτερικών για τις υποθέσεις της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, έγιναν τουλάχιστον τέσσερις χωριστές προσφορές πολεμικού υλικού προς την ινδονησιακή κυβέρνηση, την περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου 1976».
……
Στα τέλη του 1977 ο στρατός της Ινδονησίας άρχισε να παρουσιάζει έλλειψη οπλισμού. Τότε ο Χόλμπρουκ ανέπτυξε ιδιαίτερη δραστηριότητα. Η κυβέρνηση Κάρτερ ενίσχυσε τη στρατιωτική βοήθεια προς το καθεστώς, με συνέπεια οι επιχειρήσεις του στρατού στο Ανατολικό Τιμόρ να πάρουν μεταξύ 1978 και 1980 τη διάσταση πραγματικής γενοκτονίας.
Οταν, τον Απρίλιο του 1977, ρωτήθηκε από έναν Αυστραλό δημοσιογράφο για τις σφαγές στο Ανατολικό Τιμόρ, ο Χόλμπρουκ απάντησε με τον δικό του ‘διπλωματικό’ τρόπο:
«Θέλω να επισημάνω ότι δεν έχω διάθεση να εμπλακώ σε μια συζήτηση για τον πραγματικό αριθμό των νεκρών. Σκοτώθηκαν άνθρωποι, κι αυτό πάντοτε είναι τραγικό, αλλά εκείνο που σήμερα μας απασχολεί είναι η πραγματική κατάσταση στο Τιμόρ σήμερα. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν θα μάθουμε πόσοι Τιμορέζοι έχουν σκοτωθεί».
Τρεις μέρες νωρίτερα, ο Ινδονήσιος υπουργός Εξωτερικών Ανταμ Μαλίκ δήλωνε με κυνισμό ότι «μπορεί να σκοτώθηκαν 50.000 ή και 80.000 άνθρωποι στον πόλεμο του Τιμόρ, όμως σώσαμε άλλους 600.000». Ο τελικός αριθμός των θυμάτων ήταν τετραπλάσιος.
Τον Δεκέμβριο του 1979, κατά την κορύφωση του δράματος των προσφύγων από το Τιμόρ, ο Χόλμπρουκ δεν δίσταζε να δηλώνει εγγράφως προς την αρμόδια επιτροπή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ότι «ο βασικός στόχος της πολιτικής μας για το Ανατολικό Τιμόρ είναι η ευημερία των Τιμορέζων».
Το πώς εννοούσε αυτή την ευημερία ο σημερινός «ειρηνοποιός», το πληροφορούμαστε, με φρικιαστικές λεπτομέρειες, από τις εκθέσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων της εποχής. Τους λόγους που οδήγησαν τις ΗΠΑ να συμβάλουν τόσο ενεργά στην εγκληματική πολιτική της Ινδονησίας, δεν είναι δύσκολο να τους αντιληφθούμε.
Το μεγάλο αντικομουνιστικό, μουσουλμανικό και πετρελαιοπαραγωγό κράτος ήταν πολύ σημαντικός σύμμαχος για να διακινδυνεύσουν τη φιλία του οι ΗΠΑ, και να συγκινηθούν από την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων λίγων εκατοντάδων χιλιάδων Τιμορέζων.
Ο ίδιος ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ διατύπωνε τον Ιούνιο του 1980 αυτή την αλήθεια με αφοπλιστική ωμότητα:
«Η κατάσταση στο Ανατολικό Τιμόρ είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ινδονησία. Η Ινδονησία, με 150 εκατομμύρια κατοίκους, είναι το πέμπτο σε πληθυσμό κράτος στον κόσμο, είναι ένα μετριοπαθές μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων, είναι μια από τις σημαντικότερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες -η οποία έχει μετριοπαθή ρόλο μέσα στον OPEC- και κατέχει στρατηγική θέση στις θαλάσσιες οδούς του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού. Ο πρόεδρος Σουχάρτο και άλλοι επιφανείς Ινδονήσιοι ηγέτες έχουν δημόσια ζητήσει την απελευθέρωση των ομήρων μας στο Ιράν.
Η θέση της Ινδονησίας μέσα στην Ενωση των Κρατών της Νοτιανατολικής Ασίας (ASEAN) είναι επίσης σημαντική και έχει παίξει κεντρικό ρόλο στην υποστήριξη της Ταϊλάνδης και στη διατήρηση της ασφάλειας της Ταϊλάνδης, απέναντι στις αποσταθεροποιητικές κινήσεις του Βιετνάμ στην Ινδοκίνα. Θεωρούμε πολύτιμη τη σχέση συνεργασίας με την Ινδονησία».
Το συμπέρασμα του Sunil Sharma είναι ότι «αν ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου το Διεθνές Δικαστήριο θα είχε κάποιο νόημα, τότε η δράση του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ θα χαρακτηριζόταν ασφαλώς ως μια σειρά Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας».
