Οι οδηγίες μας θέλουν να πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο τουλάχιστον 2 ώρες πριν την αναχώρηση της εγχώριας πτήσης μας και 3 για αυτές του εξωτερικού, γιατί δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε έως ότου φτάσουμε στην πύλη μας (τις ουρές που θα υπάρχουν στους ελέγχους).
Παράλληλα, διευκολύνουμε και την εφοδιαστική αλυσίδα των αεροδρομίων, υπό την όποια έννοια.
Σε όλα τα πράγματα σε αυτήν τη ζωή, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.
Αν πεινάσουμε ή διψάσουμε ενώ είμαστε στο αεροδρόμιο, ό,τι αγοράσουμε το πληρώνουμε τουλάχιστον διπλάσιο, συγκριτικά με τις τιμές που υπάρχουν εκτός αυτού.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πάρτε μια βαθιά εισπνοή και διαβάστε τις πληροφορίες που είχαν να προσφέρουν η Airports Council International Europe (ACI Europe) και βρετανικά media.
Τα αεροδρόμια είναι ζώνες υψηλής ασφαλείας
Για αρχή, τα αεροδρόμια είναι ζώνες υψηλής ασφαλείας και ως εκ τούτου, δεν επιτρέπονται στα ενδότερα συγκεκριμένα τρόφιμα και ποτά. Έτσι, αυτές οι κατηγορίες αντιπροσωπεύουν το 25 με 35% των συνολικών εσόδων, από μη αεροναυτικά έσοδα, σε όλα τα ευρωπαϊκά αεροδρόμια.
Έχετε υπ’ όψιν πως η μέση δαπάνη ανά επιβάτη, είναι κάπου στα 11 ευρώ και το 2024 τα αεροδρόμια στην ήπειρο χειρίστηκαν κάπου στους 1.15 δισεκατομμύρια επιβάτες. Αν κάνετε τα μαθηματικά, αντιλαμβάνεστε για τι ποσά μιλάμε.
Ας περάσουμε τώρα και στους λόγους που λέμε το νερό, νεράκι εντός των αεροδρομίων.
Αν πεινάμε και θέλουμε κάτι να φάμε ενώ έχουμε φτάσει στο αεροδρόμιο ή θέλουμε έναν καφέ ή ένα νεράκι (βρε αδελφέ), ο προορισμός είναι ένας. Δεν έχουμε εναλλακτική. Στην γλώσσα των ειδικών αναφερόμαστε ως “αιχμαλωτισμένο κοινό”. Η έλλειψη λοιπόν, ανταγωνισμού επιτρέπει στους προμηθευτές να χρεώνουν περισσότερα.
Τα αεροδρόμια έχουν, ούτως ή άλλως, υψηλά έξοδα (βλ. συντήρηση των εγκαταστάσεων, υπηρεσίες κοινής ωφελείας κλπ) που περνούν στους λιανοπωλητές, που… τα περνούν σε εμάς.
Οι λιανοπωλητές/προμηθευτές τώρα, μισθώνουν τους χώρους στα αεροδρόμια σε πολύ υψηλά ενοίκια. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και δη σε σχέση με το κέντρο μιας πόλης -το λες και -σχεδόν- μονοπωλιακό περιβάλλον-, με συνέπεια να μισθώνουν “κορυφαία ακίνητα”.
Παράλληλα, πληρώνουν προμήθειες ή τέλη, στις αρχές των αεροδρομίων -ώστε να καλύψουν τα υψηλά έξοδα. Έτσι, αυξάνονται τα πάγια κόστη που προφανώς και μετακυλίονται στους πελάτες, που πληρώνουν premium τιμές.
Τι σημαίνει premium τιμή: είναι οι υψηλότερες τιμές που χρεώνονται για προϊόντα και υπηρεσίες, που δικαιολογούνται υπό την έννοια ότι προσφέρουν αυξημένη αξία, ποιότητα και ευκολία. Τι άλλο μπορείτε να κάνετε; Να βγείτε εκτός αεροδρομίου, να πάρετε κάτι να φάτε και να πιείτε και να επιστρέψετε, περνώντας ξανά όλους τους ελέγχους;
Συγκρατείστε πως τα αεροδρόμια παίρνουν το 30% των πωλήσεων κάθε επιχείρησης που λειτουργεί επί των εδαφών του.
Σε ό,τι αφορά τον εφοδιασμό, τα πρωτόκολλα ασφαλείας, οι εξειδικευμένες μεταφορές, τα πολύ περιορισμένα “παράθυρα” παράδοσης και ο περιορισμένος χώρος αποθήκευσης κάνει πιο πολυεπίπεδο και δαπανηρή την όλη διαδικασία για τους επιχειρηματίες. Ακόμα δηλαδή, και ο ανεφοδιασμός προϊόντος που έχει τελειώσει από ένα ράφι, δεν είναι όσο απλός είναι εκτός αεροδρομίων.
Πάμε και στους μισθούς των εργαζομένων στα καταστήματα εντός του αεροδρομίου, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με ειδικές άδειες ασφαλείας.
Αυτό σημαίνει πως οι επιχειρηματίες μπορούν να προσλάβουν συγκεκριμένους ανθρώπους, για θέμα ασφαλείας και για να τους εξασφαλίσουν, δίνουν κάτι παραπάνω σε μισθό. Συχνά, εν τω μεταξύ, οι υπάλληλοι εργάζονται περισσότερες ώρες από το οκτάωρο. Αυτά τα παραπάνω έξοδα επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις και φτάνουν σε εμάς.
