Η πρώτη ανάγνωση της αποχώρησης Τσεβά – από την εφημερίδα Polis
Η διπλή παραίτηση της Αντιδημάρχου Δήμητρας Τσεβά έχει πολλά παρακλάδια και αφήνει μια στιφή γεύση ως προς τη χρονική στιγμή που συνέβη καθώς και με τον τρόπο που έγινε.
Το να παραδέχεται κάποιος ουσιαστικά ότι δεν μπορεί να φέρει εις πέρας ένα έργο που του έχει ανατεθεί είναι πέρα ως πέρα θεμιτό. Όπως και το ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα δύσκολα καθήκοντα που απορρέουν για μια παράταξη (Σύγχρονη Πολιτεία – Συνεργασία Ενεργών Πολιτών) που κυριαρχεί στα πολιτικά δρώμενα, έχει την πρωτοκαθεδρία και έχει λάβει την εμπιστοσύνη των πολιτών ως Δημοτική Αρχή.
Η παραδοχή της αδυναμίας είναι μια στάση ευθύνης. Και η πολιτική διαφωνία επίσης. Αφήνει ωστόσο σοβαρές σκιές η χρονική στιγμή καθώς εύλογα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί γιατί αυτό δεν συνέβη νωρίτερα και ανοιχτά στο Δημοτικό Συμβούλιο που θα έδειχνε ότι πραγματικά κάποιος έχει το θάρρος της γνώμης του προασπίζοντας την ψήφο των συμπολιτών του. Άρα μέχρι τώρα ή όλα γίνονταν σωστά από τη δημοτική αρχή ή όταν κάτι δεν ήταν σωστό… η διαφωνία κρυβόταν κάτω από το χαλί. Το ερώτημα είναι γιατί;
Και έτσι το επιχείρημα «τιμώ την ψήφο των συμπολιτών μου» σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει μανδύα της απόφασης για ανεξαρτητοποίηση που είναι το δεύτερο σκέλος της απόφασης Τσεβά.
Η δημοτική αρχή δεν χάνει τη δεδηλωμένη όμως είναι πανθομολογούμενο και λογικό ότι όταν κάποιος διαφωνεί με την πολιτική κατεύθυνση μιας παράταξης και αποφασίζει να διακόψει την πορεία του μαζί της, δεν μπορεί να εξακολουθήσει να κατέχει ένα αξίωμα -στη προκειμένη περίπτωση αυτό της δημοτικής συμβούλου- το οποίο έχει κερδίσει εις το όνομα αυτής της παράταξης.
Η ανεξαρτητοποίηση είναι μια πράξη που υπολείπεται πολιτικών επιχειρημάτων ειδικά όταν φθάνουμε στο τελευταίο σκέλος που θέλει όλες αυτές τις επιλογές να συνδυάζονται και με τη δήλωση της ανοιχτής υποψηφιότητας για το δημαρχιακό θώκο.
Δηλαδή και διαφωνώ με τη δημοτική αρχή για όλα αυτά που κάνει (άντε να δεχτούμε ότι τώρα ήρθε η ώρα) και διαφωνώ με την παράταξη με την οποία έχω εκλεγεί (σίγουρα υπάρχει και η προσωπική πολύχρονη παρουσία στα κοινά) και παραμένω στο Δημοτικό Συμβούλιο (για να βλέπω τι γίνεται και να ασκώ αντιπολίτευση) αλλά και θα είμαι και υποψήφια για Δήμαρχος στις επόμενες εκλογές.
Ουσιαστικά όχι μόνο γυρίζει την πλάτη σε ανθρώπους με κοινή πορεία, σε μια αποφασιστική καμπή αφού είμαστε 11 μήνες πριν από τις επόμενες εκλογές, και οι οποίοι τη στήριξαν για τη θέση Αντιδημάρχου επί πολλά χρόνια, αλλά επιπλέον καλεί ταυτόχρονα και άλλους συμβούλους να ακολουθήσουν την ίδια τακτική αναφέροντας στην ανακοίνωση:
«Εύχομαι οι συνάδελφοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, να έχουν το θάρρος και την ενσυναίσθηση των σωστών επιλογών».
Το πολιτικό ήθος και οι επιλογές μιας μεγάλης απόφασης (διεκδίκηση δημαρχίας) πρέπει να συμβαδίζουν με καθαρές θέσεις και όχι κινήσεις που υπονοούν αμφιλεγόμενες πρακτικές. Μόνο μέσα από γενναίες πολιτικές πράξεις θα μπορούσε να έχει νόημα μια νέα πολιτική πορεία. Οι μεσοβέζικες αποφάσεις δείχνουν περισσότερο προσωπική πολιτική φιλοδοξία (θεμιτή και αυτή αρκεί να λέγεται ευθέως) και όχι κάτι ρηξικέλευθα νέο που θα αλλάξει άρδην τη σχέση πολίτη Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Διότι αυτή είναι η πραγματική ουσία.
Να μείνουμε όμως και λίγο σε αυτή καθ’ αυτή την απόφαση για κάθοδο στις δημοτικές εκλογές για την οποία ακούγονται πολλά. Από το ότι αποτελεί «λαγός» Μπουρνούς για να συγκεντρώσει τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους, εκτίμηση την οποία έσπευσε να υιοθετήσει ο Ανδρέας Βασιλόπουλος (ανάρτηση στο FB) δείχνοντας φανερή αμηχανία, μέχρι και ότι αποτελεί εναρκτήριο λάκτισμα αλλαγών στα τοπικά πράγματα του Δήμου Ραφήνας Πικερμίου.
Οι επόμενες μέρες θα καθορίσουν εν πολλοίς και την εκλογική δυναμική της κίνησης η οποία ούτως ή άλλως αποτελεί ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες με βασικότερο συμπέρασμα ότι οι εκλογές είναι ήδη εδώ…
Ας μην σταθούμε καν στις δηλώσεις των επικεφαλής άλλων παρατάξεων (Φαφούτης, Πιστικίδης). Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να είναι διαφορετικές σε αυτή τη χρονική στιγμή και ενόψει εκλογικής μάχης. Ή τι κρύβει η σιωπή άλλων «παραγόντων» όπως του κ. Χριστόπουλου.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το παιχνίδι θα είναι σκληρό και όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες θα γίνεται ακόμη πιο ανηλεές…
Η κλασική ευχή να είναι και «καθαρό» είναι σίγουρο ότι δεν θα εισακουστεί, γι’ αυτό όσο πιο γρήγορα πιάσουμε τον πάτο του βαρελιού, μόνο τότε θα επιζητήσουμε την άνοδο.
Και οι πολίτες ίσως ένα κάποιο καλύτερο μέλλον…
