«Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, σύσσωμος ο Ελληνικός Εβραϊσμός συμμετέχει στο πένθος για την απώλεια του Γιάννη Μπουτάρη, του ανθρώπου που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη συλλογική συνείδηση των δημοτών της Θεσσαλονίκης και των πολιτών ολόκληρης της χώρας μας», τονίζει το ΚΙΣΕ σε ανακοίνωσή του για τον θάνατο του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης.
«Για τους Έλληνες Εβραίους, ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ο Θαρραλέος άνθρωπος που δεν φοβήθηκε και στις 29/8/2014 στάθηκε όρθιος απέναντι στους οπαδούς του φασισμού και ορκίστηκε για δεύτερη φορά ως δήμαρχος της Θεσσαλονίκης φορώντας στο πέτο του το «Αστέρι του Δαυίδ» αναγνωρίζοντας δημόσια οτι οι Εβραίοι της πόλης είναι και εκείνοι γνήσιοι “Σαλονικιοί”» σημειώνει το ΚΙΣΕ και συνεχίζει:
«Για τους Έλληνες Εβραίους, ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ο Δίκαιος άνθρωπος που στις 10 Νοεμβρίου 2014, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που θυμίζει την καταστροφή του Εβραϊκού νεκροταφείου της πόλης, σε μια μνημειώδη ομιλία αναγνώρισε οτι «Η πόλη της Θεσσαλονίκης άργησε αδικαιολόγητα πολύ να σπάσει τη σιωπή της και σήμερα όμως μπορεί να λέει ότι ντρέπεται για όσους δοσίλογους Θεσσαλονικείς συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, για όσους γείτονες καταχράστηκαν περιουσίες, για όσους πρόδωσαν εκείνους που προσπάθησαν να διαφύγουν. Κυρίως, ντρέπεται για τις Αρχές της πόλης: για τον δήμαρχο και τον γενικό διοικητή που συμφώνησαν αδιαμαρτύρητα να καταστρέψουν οι εργάτες του δήμου εν μια νυκτί 500 χρόνια μνήμης και να μετατρέψουν το μεγαλύτερο εβραϊκό νεκροταφείο της Ευρώπης σε έναν κρανίου τόπο».
Για τους Έλληνες Εβραίους, ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ο άνθρωπος που τιμά την μνήμη, διακηρύσσοντας ότι η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και το Μουσείο του Ολοκαυτώματος θα αποτελέσουν το νέο μνημονικό άξονα της πόλης.
Για τους Έλληνες Εβραίους, ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ο άνθρωπος που πολέμησε τη λήθη του Ολοκαυτώματος όταν το 2018 σε μια ιστορική ομιλία του ανέφερε ότι «το Μουσείο του Ολοκαυτώματος θα συμβολίζει την ντροπή μας. Για όσα έγιναν, για όσα κάναμε, και κυρίως για όσα δεν μπορέσαμε ή δεν θελήσαμε να κάνουμε, γηγενείς και πρόσφυγες, δεξιοί και αριστεροί κατά και μετά τον πόλεμο. Το Μουσείο είναι μια οφειλή της πόλης αλλά και ένα προσωπικό στοίχημα για μένα. Είναι μια οφειλή στους Εβραίους της, ως θεσσαλονικείς, Έλληνες και Σεφαραδίτες. Το Μουσείο υπερβαίνει την πόλη και την Ελλάδα και επανεγγράφει τη Θεσσαλονίκη ως μητρόπολη των Σεφαραδιτών Εβραίων της Μεσογείου. Φιλοδοξεί να πει την άγνωστη ιστορία του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Μεσογείου και των Βαλκανίων, των σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης και της Κέρκυρας, των Χανίων και της Πάτρας, αλλά και του Βελιγραδίου, των Σκοπίων, του Μοναστηρίου, και του Σαράγεβο, της Τεργέστης και του Λιβόρνο. Να αναδείξει μια πτυχή του Ολοκαυτώματος που συχνά παραβλέπεται λόγω της έμφασης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και με τον τρόπο αυτό να καταστήσει τη Θεσσαλονίκη τόπο μνήμης αλλά και κέντρο έρευνας και μελέτης διεθνούς ακτινοβολίας. Και, τέλος, ευελπιστεί να γίνει ένας χώρος όπου οι πολίτες όλης της γης, ειδικά οι νέοι θα μαθαίνουν τα αποτελέσματα της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων».
Καταλήγει, δε, το ΚΙΣΕ αναφέροντας πως «οι Έλληνες Εβραίοι πενθούμε γιατί χάσαμε έναν άξιο συμπολίτη, έναν πιστό φίλο, έναν υπέροχο άνθρωπο».
