Με μεγάλη ικανοποίηση δέχθηκε το (δημοσιογραφικό) κοινό το μεταμεσονύχτιο ρεπορτάζ από τη Κοπεγχάγη. Την αποκάλυψη του τετ α τετ Μάκη Γκαγκάτση-Ιβάν Γιοβάνοβιτς στα εθνικά μας αποδυτήρια που απομάκρυνε κάθε ενδεχόμενο παραίτησης του Σέρβου τεχνικού από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Και αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια υπενθύμισε δύο δεδομένα στη μικρή λίμνη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πρώτον ότι τα media της χώρας έχουν καιρό τώρα στη καρδιά τους τον Σέρβο τεχνικό. Και δεύτερον ότι όταν συμπαθούμε κάποιον κάνουμε καμιά φορά τα στραβά μάτια. Ακόμη και σε περιπτώσεις που υπό άλλες συνθήκες θα στήνονταν… λαϊκά δικαστήρια.
Δύο ήττες. Έξι γκολ παθητικό. Ένας σωρός από επαναλαμβανόμενα λάθη. Και τελικά ένας αποκαρδιωτικός πρόωρος αποκλεισμός από τον Οκτώβρη.
Αυτός είναι ο απολογισμός της εβδομαδιαίας περιοδείας της εθνικής μας ομάδας σε Σκωτία και Δανία.
Μπήκαμε στο αεροπλάνο την περασμένη Τρίτη έχοντας χάσει –πάλι με τρία γκολ παθητικό- από τους Δανούς στο «Καραϊσκάκης».
Ξέραμε ότι θα πρέπει να βρούμε τουλάχιστον δύο βαθμούς σε αυτά τα ματς για να έχει νόημα η περιπέτεια. Ηττηθήκαμε με όλους τους πιθανούς τρόπους. Και μάλιστα με μια ιδιαίτερη ειρωνεία: Με την αίσθηση ότι συνέβη σε ματς που τα «είχαμε».
Κάπως έτσι σε ένα τηρουμένων των αναλογιών εύκολο προκριματικό γκρουπ που ξεκινήσαμε για την πρώτη θέση και την απευθείας πρόκριση στο Παγκόσμιο κύπελλο, χάσαμε και τη δεύτερη από τα μισά του δρόμου! Για την ακρίβεια; Μείναμε χωρίς το παραμικρό κίνητρο, δίχως στόχο τουλάχιστον για έναν χρόνο. Ως τον Σεπτέμβρη του 2026 όταν και θα ξεκινήσουν τα προκριματικά για το Euro.
Για να γίνει αντιληπτό: Σε αυτό το Μουντιάλ των 48 ομάδων η Ευρώπη έχει 16 εισιτήρια. Θα ταξιδέψουν απευθείας στην Αμερική οι 12 πρώτοι των ισάριθμων προκριματικών γκρουπ. Και θα διεκδικήσουν τα άλλα τέσσερα οι 12 δεύτεροι συν 4 με την καλύτερη βαθμολογία από το Nations League. Ουσιαστικά δηλαδή ως το τέλος της ιστορίας αυτής θα υπάρχουν 28 εθνικές ομάδες της Ευρώπης που κάτι θα διεκδικούν.
Είναι τα Νησιά Φερόε ανάμεσα σε αυτές, με πληθυσμό 55.000 κατοίκους όσους πάνω-κάτω η Αλεξανδρούπολη. Και εμείς αποκλειστήκαμε πανηγυρικά από τα μισά του δρόμου. Δίχως να έχουν κανένα νόημα η συνέχεια: Οι αναμετρήσεις με τη Σκωτία και τη Λευκορωσία που υπολείπονται.
Τι σημαίνει αυτός ο αποκλεισμός, πέρα από την απογοήτευση που λογικά τον συνοδεύει; Πρώτα από όλα την πτώση μας στο UEFA ranking και την άνοδο του συντελεστή δυσκολίας για την επόμενη κλήρωση προκριματικών (Euro). Δύο δείκτες που πάντα κινούνται ανάποδα.
Κατ επέκταση σημαίνει όμως και μια μεγάλη απώλεια προσδοκώμενων εσόδων για την Ομοσπονδία. Τα χρήματα μιας ενδεχόμενης συμμετοχής στο Μουντιάλ των 48!
Ας το μην το ταλαιπωρούμε λοιπόν. Είναι αποτυχία. Με σημαντικές συνέπειες. Και είναι αποτυχία ποδοσφαιρική, καθώς σε αντίθεση με προηγούμενες εποχής η Εθνική ζει μια παραγοντική κανονικότητα. Μια κατάσταση που σε κάθε Ομοσπονδία ενεργοποιεί αυτόματα έναν μηχανισμό αξιολόγησης.
Προχθές η Σερβία απομάκρυνε κοτζάμ Ντράγκαν Στοϊκόβιτς από τον πάγκο της, έπειτα από το σοκ της εντός έδρας ήττας από την Αλβανία. Στο ξεκίνημα της διαδρομής η Ιταλία έπειτα μια αγωνιστική είπε αντίο στον Λουτσιάνο Σπαλέτι που πριν αναλάβει το πρωτάθλημα κέρδισε το πρώτο πρωτάθλημα της Νάπολι από την εποχή του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Εδώ; Λες και ήπιαμε το αμίλητο νερό για όλα εκείνα τα σοβαρά ποδοσφαιρικά λάθη που Σεπτέμβρη-Οκτώβρη μας εκτροχίασαν. Και για να μην παρεξηγηθούμε. Δεν λέει κανείς ότι η λύση είναι η απομάκρυνση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ούτε ότι αν έρθει ένας άλλος αυτομάτως θα βγούμε από το τούνελ 14 ετών –όσα τα χρόνια μας μακριά από μεγάλες διοργανώσεις-.
Ο Σέρβος όμως έχει το μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της αποτυχίας. Και καλό θα ήταν όπως σπεύσαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει θέμα παραίτησης του να γίνει και μια συζήτηση. Για μια σειρά από θέματα που αφορούν είτε στο στιλ ποδοσφαίρου, είτε στα πρόσωπα. Είτε σε μια σειρά από τεχνικές πληροφορίες.
Σε Γλασκώβη και Κοπεγχάγη δεχθήκαμε 3 γκολ και γλιτώσαμε 2 φορές από τα δοκάρια σε στημένες μπάλες. Ο τρόπος άμυνας μας, μια μεικτή επιλογή με ζώνη και συγκεκριμένα μαν του μαν μας έβαλε… μέσα στα δίχτυα. Την ίδια στιγμή πληρώσαμε τοις μετρητοίς ένα σωρό ατομικά λάθη.
Χθες ο Ζαφείρης στο 0-1 και ο Κουλιεράκης στο 0-3 εγκλωβίζονται σε μια πάσα-καρμανιόλα προς τον τερματοφύλακα έχοντας κατά νου μια οδηγία build up που δεν ταιριάζει σε τέτοιον αντίπαλο.
Και οι δύο ίσως είχαν κατά νου από ένστικτο την ταχύτητα του Κωνσταντή Τζολάκη που σε αυτές τις φάσεις είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά. Ο νεαρός πορτιέρο όμως έμεινε εκτός εντεκάδας (πήρε τη θέση του ο Βλαχοδήμος) έπειτα από το λάθος του με τη Σκωτία σε μια κίνηση από εκείνες που οι προπονητές της αποφεύγουν συνειδητά: Εκτός αν θέλουν να δείξουν έναν ποδοσφαιριστή τους με το δάχτυλο
Με την ευκαιρία: Στις 23 Μαρτίου 2025 η Ελλάδα είχε κάνει εκείνη την παρέλαση 3-0 στη Γλασκώβη για το Nations League. Σε εκείνη την ματσάρα ο Ζαφείρης είχε παρτενέρ τον Μουζακίτη στη μεσαία γραμμή. Και μπροστά τους ήταν ο Κωνσταντέλιας που έκανε πράγματα και θαύματα.
Έξι μήνες μετά επιστρέφοντας εκεί, ο Χρήστος Ζαφείρης είχε πλάι του τον 32χρονο Δημήτρη Κουρμπέλη που είναι δύο χρόνια τώρα στη Σαουδική Αραβία για την Αλ Καλίτζ. Και μπροστά τους ήταν ο 32χρονος Τάσος Μπακασέτας. Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας έπαιξε λίγο και ο Χρήστος Μουζακίτης λιγότερο.
Οι ίδιοι ξεκίνησαν και με τη Δανία. Ο Κωνσταντέλιας έπαιξε πάλι αλλαγή και ο Μουζακίτης καθόλου. Αντί του νεαρού μέσου του Ολυμπιακού ήρθε από τον πάγκο ο 31χρονος Μανώλης Σιώπης που δεν παίζει ούτε στον Παναθηναϊκό.
Η επιλογή του Κουρμπέλη και του Σιώπη έρχεται να «δέσει» σε μια συζήτηση της μόδας ότι «δεν έχουμε εξάρι». Την ίδια στιγμή πχ ο Ανδρέας Ντόι κάνει θραύση στην Πορτογαλία σε αυτή τη θέση. Από τότε που ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος τον επανέφερε σε αυτά τα τετραγωνικά ο 22χρονος είναι σταθερά ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του: Στο 1-1 εκτός με τη Μπενφίκα, στην εκτός έδρας ισοπαλία με τη Φαμαλικάο (0-0), στη νίκη εντός με την Τοντέλα.
Ο Συλαϊδόπουλος με την ευκαιρία πήρε το Youth League με τους μικρούς του Ολυμπιακού απαντώντας στην ερώτηση «πως παίζω όταν δεν έχω 6άρι». Με εκείνο το 3-4-2-1 που έβαζε πλάι-πλάι τον Μουζακίτη με τον Θεοφάνη Μπακούλα. Προστατευμένους από τρεις «πύργους» στην άμυνα.
Και πίσω από τους Σταύρο Πνευμονίδη, Αντώνη Παπακανέλλο πριν το θωρηκτό Μπάμπης Κωστούλας. Αυτή η διάταξη άραγε μήπως θα πέσει στο τραπέζι;
Και κάτι τελευταίο. Στο χθεσινό παιχνίδι ο κόουτς διάλεξε ένα ακόμη δικό του παιδί. Τον Φώτη Ιωαννίδη αντί του Βαγγέλη Παυλίδη. Η εικόνα του κατά την έξοδο του και ο τρόπος που κοίταξε τον προπονητή στον οποίο χρωστά ένα μεγάλο μερίδιο της εξέλιξης του προκάλεσε απορίες. Εδώ δεν έχουμε λύσει άλλα και άλλα όμως. Σιγά μην φτάσουμε ως εκεί.
