Από τις αρχές Μαρτίου υλοποιείται πρόγραμμα εκτεταμένων ψεκασμών στην Αττική για την καταπολέμηση των κουνουπιών και του ιού του Δυτικού Νείλου

Η προστασία της δημόσιας υγείας και η αποτελεσματική αντιμετώπιση κάθε είδους υγειονομικής απειλής για την υγεία των πολιτών, αποτελεί προτεραιότητα για τη Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής.

Στο πλαίσιο αυτό και παράλληλα με την προσπάθεια που γίνεται για την αντιμετώπιση των συνεπειών από την πανδημία του covid 19, η Περιφέρεια Αττικής «τρέχει», από τις αρχές του Μαρτίου του 2020, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ψεκασμών, σε όλες τις Περιφερειακές Ενότητες της Αττικής, με στόχο την καταπολέμηση των κουνουπιών και τον ιό του Δυτικού Νείλου.

Με αφορμή μια σειρά από ερωτήματα που έθεσε η παράταξη της κας Ρ. Δούρου, σχετικά με το πρόγραμμα των ψεκασμών, θα θέλαμε να επισημάνουμε τα παρακάτω:

• Οι ψεκασμοί για το 2020 ξεκίνησαν στις αρχές Μαρτίου και αποτελούν τμήμα του προγράμματος που ξεκίνησε το 2017 από την προηγούμενη Διοίκηση της Περιφέρειας, κι έχει ορίζοντα ολοκλήρωσης το τέλος του 2020.
• Σε σχέση με τα όσα προέβλεπε η σύμβαση του 2017, η σημερινή Διοίκηση της Περιφέρειας προχώρησε σε τροποποίησή της, προβλέποντας τη διενέργεια δέκα επιπλέον ψεκασμών σε κάθε Περιφερειακή Ενότητα, με την αντίστοιχη οικονομική μεγέθυνση του προγράμματος, ώστε να υπάρξει ακόμη πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος.
• Παράλληλα, από τον Φεβρουάριο του 2020 βρίσκονται σε εξέλιξη οι απαραίτητες διαδικασίες και συνεννοήσεις μεταξύ των αρμόδιων διευθύνσεων της Περιφέρειας Αττικής, προκειμένου το επόμενο διάστημα να καταρτιστούν οι τεχνικές προδιαγραφές, να προκηρυχθεί και να ολοκληρωθεί έγκαιρα ο νέος διαγωνισμός του προγράμματος που θα αφορά την περίοδο 2021-2023. Βρισκόμαστε εντός χρονοδιαγραμμάτων, ενώ είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι θα προβλέπεται αύξηση των πιστώσεων του προγράμματος, σε σχέση με το παρελθόν, αφού η πρόβλεψη είναι το ύψος της σύμβασης να φτάσει τα 570.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του Φ.Π.Α.
• Οι ψεκασμοί διενεργούνται με ολοκληρωμένο σχέδιο, αφού η χαρτογράφηση που έγινε κατά την έναρξη των ψεκασμών της αρχικής σύμβασης του 2017, επικαιροποιείται σε τακτικά χρονικά διαστήματα, με βάση τα νέα εντομολογικά δεδομένα.
• Ο έλεγχος της αποτελεσματικότητας των προγραμμάτων γίνεται από έμπειρα κι εξειδικευμένα στελέχη της Περιφέρειας Αττικής, ενώ πρέπει να επισημάνουμε ότι στη σύμβαση που ισχύει κι έγινε από την προηγούμενη Διοίκηση της Περιφέρειας, δυστυχώς δεν υπήρχε πρόβλεψη για επιστημονική υποστήριξη των υπηρεσιών μας στο έργο αυτό. Αυτή η αβλεψία θα διορθωθεί στη νέα σύμβαση για το 2021 – 2023, όπου θα υπάρξει υποχρεωτικά επιστημονική υποστήριξη καθ’ όλη την τριετή της διάρκεια. Ενώ εξετάζουμε και το ενδεχόμενο να υπάρξουν επιπλέον ενημερωτικές δράσεις , συμβουλευτική για την καταπολέμηση των εστιών καθώς και κατάρτιση των υπαλλήλων μας.
• Τα προγράμματα των ψεκασμών ανά Περιφερειακή Ενότητα υλοποιούνται σε συνεννόηση με τους Δήμους, με τους οποίους υπάρχει διαρκής συνεργασία. Επίσης συνεργασία υπάρχει στο ζήτημα αυτό και με συλλόγους και φορείς των τοπικών κοινωνιών.
• Όσον αφορά την ενημέρωση των πολιτών πάνω στο συγκεκριμένο πρόγραμμα και γενικότερα όσον αφορά την ανάγκη για λήψη μέτρων ατομικής προστασίας, οι πρωτοβουλίες που έγιναν στο παρελθόν ήταν ουσιαστικά ελάχιστες και οφείλονταν κυρίως στον προσωπικό ζήλο κάποιων στελεχών της Περιφέρειας. Στο επόμενο πρόγραμμα για το 2021-2023 θα υπάρχει πρόβλεψη και για δράσεις ενημέρωσης κι επικοινωνίας.
• Τέλος, όσον αφορά τη διενέργεια εργασιών καθαρισμού και αποψιλώσεων παράλληλα με τους ψεκασμούς, αυτές γίνονται όπου κρίνονται απαραίτητες.

Σήμερα είναι η επέτειος μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας. Ως άτομο αρμενικής καταγωγής θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις, αλλά και κάποιους προβληματισμούς μου.

Πριν από 105 χρόνια (1915), το κράτος των Νεότουρκων αποφάσισε την συνέχιση της εξόντωσης των Αρμενίων που κατοικούσαν στα εδάφη της Ανατολίας. Το σχέδιο αυτό είχε αρχικά ξεκινήσει είκοσι χρόνια νωρίτερα από τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, ο οποίος διέταξε την σφαγή των Αρμενίων, με αποτέλεσμα, στην πρώτη αυτή φάση των δολοφονιών, να σκοτωθούν περίπου 300.000 άνθρωποι. Οι δολοφονίες  συνεχίστηκαν το 1909 και τότε θανατώθηκαν ακόμα 20.000 Αρμένιοι στην Επαρχία των Αδάνων, μετά την επιστροφή του Σουλτάνου στην εξουσία.

Στις 24 Απριλίου 1915 λοιπόν, το καθεστώς των Νεότουρκων συνέλαβε εκατοντάδες σημαίνουσες προσωπικότητες της αρμενικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, πολιτικούς, κληρικούς και διανοουμένους, με σκοπό να αφήσουν «ακέφαλους» τους Αρμένιους της Αυτοκρατορίας. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους: μέσα στους επόμενους μήνες εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιοι σφαγιάστηκαν, εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν ή πέθαναν από τις φοβερές κακουχίες. Σύμφωνα με υπολογισμούς ειδικών τα θύματα της γενοκτονίας ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο. Αυτός είναι και ο παγκοσμίως γενικά αποδεκτός αριθμός.

Πολλοί επιστήμονες, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί διαφωνούν ως προς τον αριθμό αυτόν. Άλλοι κάνουν λόγο για 600.000, άλλοι για 800.000, ενώ άλλοι μιλούν για 1,8 εκατομμύρια θύματα. Όποιος και να ήταν ο αριθμός είτε 600.000, είτε 1,8 εκατομμύρια, πρόκειται για αριθμούς φρίκης. Στην σφαγή της Σρεμπένιτσα σκοτώθηκαν κάτω από 10.000 άνθρωποι, όμως αυτή αναγνωρίζεται ως γενοκτονία. Άρα, αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπήρξε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των Αρμενίων. Μια γενοκτονία που ο Αδόλφος Χίτλερ θαύμαζε και από την οποία εμπνεύστηκε τις γενοκτονίες που οργάνωσε το ναζιστικό καθεστώς.

Το βασικό ζήτημα για όλους μας, επομένως, Αρμένιους ή μη, είναι η δικαίωση των ψυχών που χάθηκαν, η επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας. Δεν νοείται να μην έχει αναγνωριστεί η γενοκτονία αυτή από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας και μάλιστα χάριν (μικρο)πολιτικών σκοπιμοτήτων. Είναι αδιανόητο λαοί που υπέστησαν γενοκτονίες οι ίδιοι να μην έχουν αναγνωρίσει εκείνες των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Αυτό είναι αντικειμενικά άκρως υποκριτικό έως πολιτικά ανήθικο.

Κάθε χρόνο, σας εξομολογούμαι, όταν πλησιάζει η μαύρη αυτή επέτειος, το αίσθημα της αδικίας και της απογοήτευσης μεγαλώνει μέσα μου. Ταυτόχρονα, όμως, μου έρχεται στο μυαλό κάτι το οποίο κάθε χρόνο γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Ο «θεσμός» της μνήμης. Το να μην λησμονούμε το παρελθόν και να αγωνιζόμαστε για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης αποτελούν βασικά καθήκοντα όλων όσων θέλουν να αποκαλούνται άνθρωποι, ιδίως δε όσων είμαστε απόγονοι εκείνων που επέζησαν.

105 χρόνια μετά την έναρξη της γενοκτονίας, κάθε 24 Απριλίου, ο  περισσότερος κόσμος θυμάται ότι το ζήτημα της γενοκτονίας υφίσταται. 105 χρόνια μετά, το ζήτημα αυτό συνεχίζει να επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις πολλών κρατών.

Με το να θυμόμαστε, πετυχαίνουμε πολλά: καταρχάς, τιμάμε αυτούς που χάθηκαν. Επίσης, υπενθυμίζουμε στην διεθνή κοινότητα την υποχρέωσή της για την αποτελεσματική πρόληψη και καταδίκη των γενοκτονιών και των λοιπών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Τέλος, η διατήρηση της μνήμης αποτελεί από μόνη της την δύναμη εκείνη που αποτρέπει την διάπραξη νέων γενοκτονιών. Αυτό αποδεικνύεται με το εξής ιστορικό γεγονός:  Όταν ο Χίτλερ παρουσίαζε το σχέδιό του για την εξόντωση των Πολωνών, ώστε να αποκτήσουν οι Γερμανοί τον ζωτικό χώρο που επιθυμούσαν, ανέφερε: «Ποιος άλλωστε θυμάται σήμερα την εξόντωση των Αρμενίων;».

Σε λιγότερο από έναν μήνα είναι και η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει πολύ μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων για την αναγνώριση των γενοκτονιών τους. Θα τολμήσω να πω, μάλιστα, ότι ουσιαστικά  πρόκειται για μία γενοκτονία, όχι για τρεις. Οι Νεότουρκοι, στηριζόμενοι στον παντουρκισμό, στόχευαν στην δημιουργία ενός έθνους – κράτους στο οποίο δεν θα υπάρχουν χριστιανικές μειονότητες. Με λίγα λόγια, ήθελαν να εξοντώσουν τους χριστιανούς εν γένει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, στις αρχές του 20ου αιώνα έγινε μία γενοκτονία: αυτή κατά των γηγενών χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, δηλαδή των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων.  Ένας ακόμα λόγος  για τον οποίο είναι επιτακτική η περαιτέρω συνεργασία μεταξύ των τριών λαών.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και πάλι την σημασία της μνήμης. Χωρίς αυτήν η γενοκτονία των Αρμενίων θα είχε ξεχαστεί. Προσωπικά είμαι υπέρ του να κοιτάμε μπροστά και να προχωράμε. Αυτό ωστόσο απαιτεί και την γνώση της ιστορίας μας, διότι μόνον αυτή θα μας δώσει τα εφόδια για να προχωρήσουμε, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό. Εξάλλου, πώς θα αγωνιστούμε για το μέλλον μας αν δεν αγωνιζόμαστε για την αναγνώριση των αδικιών που έγιναν εις βάρος μας στο παρελθόν;