Οι σταρ δεν έχουν πλέον τη δύναμη που είχαν και ο μεγάλος αντίπαλος τους είναι αυτός που η βιομηχανία του θεάματος ενσωμάτωσε στις συνήθειες μας: το streaming.
Αυτό μαρτυρά η απόδοση τους στο box office όπου η μία εμπορική αποτυχία διαδέχεται την άλλη ακόμη και αν έχει πρωταγωνιστές που μέχρι πρόσφατα έφερναν εισιτήρια και έσοδα σε ταμεία.
Το πρόσφατο διάστημα, το κοινό απέρριψε μαζικά νέες ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ονόματα που θα μπορούσαν να σηκώσουν στους ώμους τους μια ολόκληρη τελετή Όσκαρ. Μάργκοτ Ρόμπι, Ντουέιν Τζόνσον, Τζούλια Ρόμπερτς, Κιάνου Ριβς, Έμιλι Μπλαντ, Κόλιν Φάρελ, Τζένιφερ Λόπεζ, Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.
Αυτός ο αστραφτερός θίασος δεν κατάφερε να δικαιώσει ούτε ένα από τα ακριβά, πολύτιμα συμβόλαια που υπογράφουν με τα κραταιά στούντιο σημειώνει ο The Guardian.
Εξαίρεση (ίσως) στον κανόνα αποτελεί ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, με την ταινία του One Battle After Another να οδεύει προς ένα σεβαστό παγκόσμιο σύνολο $200 εκατομμυρίων -αν και η απόδοση της πολυσυζητημένης ταινίας αμφισβητείται ως επιτυχία από το BBC που εξετάζει το φιάσκο της πιο αγαπημένης ταινίας των κριτικών φέτος σε άλλο άρθρο.
Ωστόσο, για να φέρει αυτά τα εισιτήρια έπρέπε να συμμετέχουν τρεις από τους μεγαλύτερους σταρ του κόσμου (Ντι Κάπριο, Σον Πεν και Μπενίσιο ντελ Τόρο), ένας σκηνοθέτης υποψήφιος για Όσκαρ, ένας προϋπολογισμός μεγέθους IMAX και, κυρίως, σχεδόν καθολικά διθυραμβικές κριτικές. Ακόμη και με όλα αυτά τα στοιχεία, η ταινία θεωρείται απίθανο να αποφέρει κέρδος από τις προβολές της στις αίθουσες. Γιατί;
Το όνομα δεν «πουλάει»
Στο παρελθόν, οι κινηματογραφικοί σταρ ήταν αυτοί που κουβαλούσαν ένα μίνιμουμ ενδιαφέρον για μια νέα παραγωγή, φέρνοντας buzz και προκαλώντας συζητήσεις γύρω από μια ταινία, ακόμη και αν δεν λάμβανε διθυραμβικές κριτικές ή δεν έφερνε κάτι πρωτοποριακό στις σκοτεινές αίθουσες.
Δεν περιμένε κανείς από τους σταρ και A-Listers που έχουν μονοπωλήσει τη βιομηχανία του θεάματος κάποια «υπεράνθρωπη ερμηνεία», ή «υπέρμετρη αφοσίωση» -μια ταινία που έπαιζε ο Τομ Κρουζ ή ο Γουίλ Σμιθ έφερνε έσοδα, το ίδιο και κάποιες δραματικές ή κωμικές παραγωγές που άγγιζαν με ευκολία τα $50 εκατομμύρια στις ΗΠΑ, με τους σταρ να αποτελούν το κρίσιμο πλεονέκτημα.
Σήμερα, η κατάσταση έχει αντιστραφεί. Ταινίες όπως τα A Big Bold Beautiful Journey, The Smashing Machine, Roofman, After the Hunt, Good Fortune, Kiss of the Spider Woman και Anemone —όλες με πρωταγωνιστές σταρ πρώτης γραμμής— είναι εμπορικές αποτυχίες ενώ μερικές από αυτές έλαβαν μέτριες κριτικές. Το βασικό συμπέρασμα είναι σαφές: οι σταρ δεν έχουν τη δύναμη που είχαν.
Ανατριχιαστικό ερώτημα
Το πολιτικό θρίλερ One Battle After Another του Πολ Τόμας Άντερσον, με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο ανακηρύχθηκε από τους κριτικούς ως «αριστούργημα» και «άγρια διασκεδαστικό». Με ένα καστ που περιλάμβανε και τους Σον Πεν και Μπενίσιο ντελ Τόρο, η ταινία φαινόταν να έχει όλα τα εχέγγυα για μια εισπρακτική επιτυχία.
Οι κριτικοί συμφώνησαν σχεδόν ομόφωνα ότι η ταινία είναι ένα «γεμάτο δράση και ψυχή επίκαιρο υπερθέαμα που μοιάζει με rollercoaster» και όμως, παρά το σεβαστό ποσό των $162,5 εκατομμυρίων στο παγκόσμιο box office, η ταινία θα είναι μια αποτυχία καθώς δεν θα καταφέρει να καλύψει το κόστος της από τις αίθουσες.
Με έναν αστρονομικό προϋπολογισμό παραγωγής που άγγιζε τα $130 εκατομμύρια, το συνολικό κόστος έφτασε τα $300 εκατομμύρια, με αποτέλεσμα η ταινία να οδεύει να χάσει $100 εκατομμύρια. Τα νούμερα γέννησαν το αναπόφευκτο ερώτημα: «Αν οι θεατές δεν εμφανίζονται για ένα rollercoaster με τον Λίο, για τι θα εμφανιστούν;»
Το μοτίβο επαναλμβάνεται σε κάθε νέα κυκλοφορία με τους αναλυτές να συμφωνούν ότι στη μεταπανδημική εποχή, μόνο τα IP-based blockbusters (δλδ τα καθιερωμένα, μεγάλα franchise) και οι ταινίες τρόμου μπορούν να δελεάσουν το κοινό στα multiplex.
Το κοινό σωπαίνει
Είναι αξιοσημείωτο ότι το 2025 υπήρξαν και ορισμένες επιτυχίες της Warner Bros που δεν ήταν προσχεδιασμένα σίκουελ ή ριμέικ, όπως τα Sinners, Weapons, F1 και, σε μικρότερο βαθμό, το One Battle After Another.
Αυτό, σε συνδυασμό με την ολοένα και πιο ευάλωτη αυτοκρατορία της Disney, έδωσε την εσφαλμένη εντύπωση στα studios ότι το κοινό ίσως ήταν πρόθυμο να δώσει τα χρήματα του για να δει περισσότερες πρωτότυπες ταινίες -αρκεί να υπήρχε ένας σταρ ως δέλεαρ.
Η υπόθεση αυτή αποδείχθηκε παντελώς λανθασμένη. Οι νέες ταινίες του φθινοπώρου που συμμετέχουν σταρ έχουν αποτύχει παταγωγδώς. Ούτε μία δεν κατάφερε να συνδεθεί με το κοινό με ουσιαστικό, ή έστω δευτερεύοντα, τρόπο σημειώνει ο Jesse Hassenger.
Ούτε μία νέα κυκλοφορία δεν έχει πλησιάσει τις μετριοπαθείς, αλλά επιτυχημένες εισπρακτικά πορείες παλαιότερων φθινοπώρων, όπως τα Ticket to Paradise (Τζούλια Ρόμπερτς, Τζορτζ Κλούνεϊ), Hustlers (Τζένιφερ Λόπεζ) ή Night School (Κέβιν Χαρτ, Τίφανι Χάντις).
Η νέα εξίσωση της επιτυχίας
Σήμερα, φαίνεται ότι όλα πρέπει να πάνε σωστά —διθυραμβικές κριτικές, εξαιρετικά τρέιλερ, διαδικτυακός ντόρος (αυτό το hype που όλοι θέλουν με μανία), χαμηλός ανταγωνισμός— για να προσελκυθεί έστω ένα κάποιο, μάλλον μέτριο σε μέγεθος, κοινό θεατών στις αίθουσες.
Ορισμένοι το ερμηνεύουν ως σημάδι ότι το κοινό είναι πλέον πολύ έξυπνο για να δαπανήσει χρήματα μόνο και μόνο για να δει έναν σταρ στην οθόνη όμως ίσως είναι κάπως βιαστικό να μιλήσουμε για τον θάνατο της κουλτούρας της διασημότητας.
Δεν έχει πεθάνει, απλά έχει μετατοπιστεί. Τα παιδιά λαχταρούν καριέρες ως Influencers ή YouTubers αντί για αστέρες του κινηματογράφου, ενώ πολλοί podcasters συγκεντρώνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως προϊόντα/περσόνες προς κατανάλωση λόγω της προσωπικότητας τους από μια Μάργκοτ Ρόμπι που σε καλεί να ξοδέψεις χρήμα και χρόνο για να χαζεύεις το αστραφτερό της χαμόγελο στην οθόνη.
Στην καλύτερη περίπτωση, οι κινηματογραφικοί σταρ μπορούν να καθοδηγήσουν τους θεατές σε ιστορίες που διαφορετικά δεν θα τους ενδιέφεραν —κάτι που ο Ντι Κάπριο κάνει εδώ και δεκαετίες. Βέβαια αν οι σταρ δεν είχαν πλέον καμία εμπορική αξία, οι πλατφόρμες streaming δεν θα συνέχιζαν να τους πληρώνουν αδρά για να εμφανίζονται σε μίνι-σειρές.
Stream όπως scream!
Ο γρίφος δεν έχει μια απάντηση αλλά υπάρχει μια ερμηνεία του φαινομένου που υποστηρίζεται από πολλούς αναλυτές της βιομηχανίας.
Οι ταινίες αυτές δεν απορρίπτονται υπέρ κάποιου άλλου πράγματος, αλλά μάλλον υπέρ της παραμονής στο σπίτι και της αναμονής για τη διάθεση σε κάποια streaming πλατφόρμα.
Οι δυνητικοί θεατές θέλουν να φαντάζονται τους εαυτούς τους ως «έξυπνους» καταναλωτές, ως θεατές με κριτήριο που δεν ορίζεται από τις μάρκετινγκ καμπάνιες και τα φανταχτερά ονόματα.
Πλέον απαιτείται μια πλημμυρίδα από καλά διανεμημένο σε κάθε πλατφόρμα hype για να βγούν οι άνθρωποι από τη βολή του σπιτιού τους και να πάνε στις αίθουσες.
Τα στελέχη του Χόλιγουντ είναι αντιμέτωπα με μια νέα πραγματικότητα. Η (συχνά παράλογη και ανόητη) αφοσίωση στον σταρ έχει αντικατασταθεί από την εξάρτηση στον αλγόριθμο του streaming. Αυτόν που καταπίνει την κινηματογραφική εμπειρία σε αίθουσες γεμάτες σκοτάδι και ανάσες με ευκολία ενός κουμπιού που αναγράφει skip.
