Οι παροικούντες την πολιτική Ιερουσαλήμ στον Δήμο Ραφήνας Πικερμίου, γνώστες των τοπικών πραγμάτων σε Ραφήνα και Πικέρμι, το τελευταίο διάστημα, έχουν επιδοθεί σε μια έντονη και ζωηρή κουβέντα γύρω από τις εξελίξεις σε τοπικό επίπεδο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι γενικές εκλογές έχουν επισκιάσει και εν μέρει «παγώσει» το ενδιαφέρον για τον Οκτώβριο του 2023, και ειδικότερα για την 8η του εν λόγω μηνός οπότε και κρίνεται η τύχη των αιρετών σε Δήμους και Περιφέρειες.
Όμως μετά την όπως όλα δείχνουν άνετη αυτοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη στις 25 Ιουνίου, μετά τη θριαμβευτική νίκη που κατήγαγε στις 21 Μαΐου, όλοι πλέον οι τοπικοί παράγοντες (ακόμη και αυτοί που νομίζουν ότι έχουν κάποιο λόγο στα κοινά) σαν να αλλάζουν προσανατολισμό και αίφνης επικεντρώνονται στη δυναμική που εκπέμπουν οι δημοτικές παρατάξεις, χωρίς να λείπουν οι ίντριγκες, το παρασκήνιο, ο παραγοντισμός και λοιπές ανούσιες προσπάθειες επηρεασμού της κοινής γνώμης… ανεξαρτήτως αν αυτές αφήνουν παγερά αδιάφορη τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, τους οποίους απασχολούν ζητήματα καθημερινότητας, ουσίας, προόδου και ανάπτυξης του τόπου τους.
Αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη αυτούς που επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα, στους σοβαρούς κύκλους της τοπικής κοινωνίας με λόγο, παρέμβαση και κοινωνικό έργο ουσίας η πολιτική κουβέντα περιστρέφεται γύρω από ένα και μοναδικό ερώτημα:
«Υπάρχει κάποιος ικανός συνδυασμός που μπορεί να «χτυπήσει» στα ίσα τη Σύγχρονη Πολιτεία – Συνεργασία Ενεργών Πολιτών του Βαγγέλη Μπουρνούς;»
Αν και το ερώτημα διατυπώνεται βασικά ως ρητορικό (με αρνητική απάντηση), ενίοτε ως ενδόμυχη φιλοδοξία (χωρίς ανοιχτή εκφορά), και τις περισσότερες φορές ξορκίζοντας το ενδεχόμενο ως δυστοπική προοπτική, η κατάληξη της συζήτησης γρήγορα βαρύνει δυσανάλογα.
Βαθύς γνώστης του μηχανισμού της Διοίκησης, έχοντας αναλάβει τα ηνία του Δήμου Ραφήνας Πικερμίου εδώ και μια εξαετία, ο Βαγγέλης Μπουρνούς, κατάφερε να δημιουργήσει ένα πλέγμα έργων και ανθρώπινων σχέσεων, που δύσκολα μπορεί να περάσει απαρατήρητο, και είναι αλήθεια ότι τώρα αποδίδει και πολιτικούς καρπούς, καθώς σταδιακά αναγνωρίζεται ως μοναδικός εγγυητής ευρύτερων συνεργασιών και ενότητας.
Δύο απαραίτητα στοιχεία για την πρόοδο μιας τοπικής κοινωνίας.
Δίπλα του έχει συγκεντρώσει την «αφρόκρεμα» της πολιτικής σκηνής σε Ραφήνα και Πικέρμι και ενισχύει ακόμη περισσότερο την παράταξη που έχει πρόσωπα καταξιωμένα στην κοινωνία και με πλήρη πολιτική διαστρωματωση, ανακοινώνοντας ονόματα έκπληξη πολιτικών αντιπάλων στο παρελθόν, όπως ο Παναγιώτης Δήμας, ο Αντώνης Παλπατζής (προερχόμενοι από την παράταξη του πρώην Δημάρχου Βασίλη Πιστικίδη), τους Σπύρο Κάρλο και Ράνια Δημητριαδη (από την παράταξη του πρώην δημάρχου Γιώργου Χριστοπούλου) και Βαλερί Βασιλικού ( από την παράταξη Βασιλόπουλου), άνθρωποι αυτοδιοικητικοί, οι οποίοι τώρα «υποκλίνονται» στη φιλοσοφία μιας διαρκούς και ειλικρινούς προθυμίας εξυπηρέτησης του πολίτη, παραμερίζοντας γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.
Ήταν ευχάριστη έκπληξη η Διοίκηση Μπουρνούς σε Ραφήνα και Πικέρμι; Για όσους τον γνώριζαν μάλλον αποτελεί αναμενόμενη εξέλιξη… Αλλά όπως μια πληθωρική πολιτική παρουσία δημιουργεί φιλίες και τρανταχτή υποστήριξη άλλο τόσο είναι εύλογο να δημιουργεί και… πολιτικούς εχθρούς. Κάποιους ακόμη στη σφαίρα του ανομολόγητου.
Αρχικά οι δύο εκπεφρασμένοι πολιτικοί αντίπαλοι στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, η κυρία Τσεβά και ο κύριος Βασιλόπουλος υπηρέτησαν τη Διοίκηση Μπουρνούς ως Αντιδήμαρχοι, η μεν πρώτη με τομέα ευθύνης την καθαριότητα και αρμοδιότητα τα κοιμητήρια, ο δε δεύτερος Περιβάλλοντος, παιδείας, πολιτισμού, ψηφιακής πολιτικής.
Ανεξαρτήτως των διοικητικών επιδόσεων και τα πεπραγμένα τους, και μόνο το γεγονός ότι για πολλά χρόνια αποδέχτηκαν τη συλλογιστική της δημοτικής αρχής, καθιστά πολύ δύσκολο τη δημιουργία πειστικού πολιτικού αφηγήματος, καθώς ενώ μοιάζουν να συμφωνούν με το βασικό κορμό του έργου που συντελείται στον Δήμο, επιχειρούν να πιαστούν από επιμέρους και δευτερεύουσες παραμέτρους για να ασκήσουν αντιπολίτευση.
Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις είναι τέτοιο το… μένος που «αποκαλύπτουν» ότι η αντιπαράθεση εδράζεται περισσότερα σε προσωπικά ελατήρια παρά σε πολιτική διαφορετικής κατεύθυνσης για την πρόοδο του τόπου.
Πιο οργανωμένος επικοινωνιακά ο κ. Βασιλόπουλος όμως με χαμηλό «πάτημα» στην τοπική κοινωνία, λιγότερο έμπειρη η κ. Τσεβά και με χαμηλό αυτοδιοικητικό υπόβαθρο αλλά πιο αναγνωρίσιμη σε τοπικό επίπεδο.
Μέχρι στιγμής η δυναμική που έχουν αναπτύξει και δύο “αντίπαλοι”, υπολείπεται μια ουσιαστικής εναλλακτικής πολιτικής και καταγράφουν χαμηλά ποσοστά αποδοχής κινούμενα στην πρώτη δεκάδα ποσοστιαίων μονάδων.
Όμως πιο πάνω μιλήσαμε και για ανομολόγητους… αντιπάλους. Η κυοφορία μιας πολιτικής κίνησης που πολλοί θα ήθελαν κάποια στιγμή να ανακοινώσουν ως «βόμβα» στα θεμέλια της Διοίκησης Μπουρνούς αποτελεί διακαή πόθο εδώ και πολλούς μήνες η οποία άλλοτε έχει γυναικείο όνομα ως επικεφαλής και άλλοτε ανδρικό. Με παλαιότερη παρουσία στα κοινά και δη στα αυτοδιοικητικά της ευρύτερης πολιτικής σκηνής.
Άλλοτε ανακοινώνεται σήμερα, άλλοτε ανακοινώνεται αύριο και άλλοτε σε ανύποπτο χρόνο.
Τα κίνητρα κινούνται σαφέστατα μεταξύ προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων, γιατί την επόμενη πενταετία στην περιοχή ο Βαγγέλης Μπουρνούς και η διοίκηση του έχει προγραμματίσει σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση έργα της τάξεως 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ ( Αττική Οδός, προαστιακός, αποχέτευση, παραολυμπιακό αθλητικό κεντρι, ΜΕΒΑ, ανάπλαση Μέγα Ρέματος, Σχέδια πόλης, έργα ανάπλασης, εκπαιδευτικών, πολιτιστικών και αθλητικών υποδομών κ.α)
Αν και είναι εύλογο η πρόκληση Μπουρνούς να ελκύει το ενδιαφέρον σε όσους έχουν το μικρόβιο της πολιτικής μέσα τους, η έως τώρα στάση και θέση έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υπερισχύει τελικά το ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης και αξιοπρέπειας. Όταν μάλιστα τα περιθώρια ενός υπαρκτού και ικανού πολιτικού χώρου μοιάζουν στην παρούσα φάση πολύ στενά για να δώσουν επαρκές οξυγόνο ανάδειξης μιας αξιόλογης αντίπαλης παράταξης.
Ο λόγος δεσμεύσεων και υλοποίησης των έργων από την παρούσα Διοίκηση δείχνει να τηρείται αν όχι στο 100% σε ποσοστό 90% και μόνον κάποια γραφειοκρατικά κωλύματα της κεντρικής κυβέρνησης μεταφέρουν κάποια έργα για την επόμενη πενταετία. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: γιατί ο πολίτης που βλέπει να συντελούνται συνταρακτικές αλλαγές προόδου στον τόπο του να διακινδυνεύσει με κάτι διαφορετικό αμφιβόλου αξιοπιστίας;
Αλλά πάλι η πρόκληση κάποιες φορές στην πολιτική μοιάζει μοιραία ακατανίκητη. «Ιδού η Ρόδος» θα τολμούσαν να πουν κάποιοι ευθαρσώς σκεπτόμενοι… με το «πήδημα» να βρίσκεται πάντα στην κρίση του κυρίαρχου λαού…
