Ένα σύνθημα” peace please ” και νέοι πίνακες ζωγραφικής (Τα χρυσά δάκρυα του Gustav Klimt, Γιαντες του Νικολαου Γύζη, Μάγκας που τρώει καρπούζι του Πανταζή Περικλή) και κάδρα (Dali, Matisse, Frida Kahlo) στους τοίχους του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας για να ολοκληρωθούν οι δράσεις
“Η τέχνη στο σχολείο” και
” τα παιδιά ζητάνε Ειρήνη” .
Άλλωστε τι άλλο θα μπορούσαν να ζητήσουν τα παιδιά μέσα στην ασχήμια και αγριότητα των δύο γειτονικών μας πολέμων;
Τα σχολεία έχουν την ίδια αντιφατική εικόνα που έχει κι ο κόσμος μας..
τα εξοπλίζουμε με διαδραστικούς πίνακες ενώ στην πραγματικότητα τα παιδιά διψούν για διάδραση όχι με τους πίνακες αλλά με τους καθηγητές και τους συμμαθητές τους..
Κατόπιν τοποθετούμε κάμερες να φυλάνε τους πανάκριβους διαδραστικούς πίνακες , ενώ μένει αφύλακτη η ακεραιότητα των παιδιών με φωτιστικά που πέφτουν ( έγινε και δεύτερο συμβάν στο γυμνάσιο) , και σοβάδες έτοιμους να πέσουν ( στο γραφείο της διεύθυνσης)..
Τους εκπαιδεύουμε, με ανάλαφρο σκεπτικό στην αίσθηση της παρακολούθησης και του περιορισμού,
ενώ θα έπρεπε να τους εκπαιδεύουμε στην ελευθερία..
Οι μαθητές σεβάστηκαν όλες τις παρεμβάσεις που έγιναν στο σχολείο… τους πίνακες, τα ποιήματα στους τοίχους ,τα γκράφιτι …
αγκάλιασαν την τέχνη και το ωραιο..
εμείς βεβηλώνουμε το μέλλον τους, με τις επιλογές μας
και κυρίως με την αδιαφορία μας για όσα συμβαίνουν έξω από την πόρτα του σπιτιού μας..
Και σα να μην φτάνει αυτό, τους κουνάμε το δάκτυλο απαιτώντας να είναι μια γενιά τέλεια,
μέσα στον τόσο ατελή κόσμο μας.. Μαρία Νάτση
