«Πυρκαγιά στο Μάτι», «Τραγωδία στο Μάτι»… χιλιοειπωμένοι τίτλοι! Πόσο μικροί και ανακριβείς σε σχέση με τα γεγονότα! Τα γεγονότα που δεν χωρούσαν σε εικόνες! Δεν χωρούσαν σε τίτλους!
Όλοι έχουμε άποψη (κι έτσι είναι το σωστό)! Πολλοί έχουμε ασχοληθεί με εκείνη την ημέρα. Πληροφορίες από κανάλια, εφημερίδες, internet, ραδιόφωνα. Απόψεις και μαρτυρίες από κατοίκους (ίσως οι μόνοι που δικαιούνται να μιλούν), πολιτικούς, δημοσιογράφους, κρατικούς λειτουργούς και διάφορους άλλους, ειδικούς και μη! Όλες οι πληροφορίες, μαρτυρίες και απόψεις κάτω από τον ίδιο τίτλο «Πυρκαγιά / Τραγωδία στο Μάτι»! «Πιασάρικος» τίτλος! Αλλά πίσω από αυτόν;
Το Μάτι κάηκε, το Κόκκινο Λιμανάκι επίσης! Η φωτιά μπήκε στον οικιστικό (νόμιμο κι όχι αυθαίρετο) ιστό της Ραφήνας…στο κέντρο της Ραφήνας! Βλέπετε… εκείνη την ημέρα, η φωτιά δεν ζήτησε οικοδομικές άδειες πριν καταστρέψει! Έφτασε μέχρι το Λιμάνι! Έκαιγε μέχρι και τσιμέντο! Έσβησε στην θάλασσα!
Δεν θα ασχοληθώ με το ποιος φταίει και ποιος όχι! Δεν με ενδιαφέρει, αν θα τιμωρηθούν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι! Καμία τιμωρία δεν θα «σβήσει» ΠΟΤΕ εκείνη την ημέρα! Δεν θα επιστρέψουν οι νεκροί! Δεν θα «γυρίσει» ο χρόνος στην 22α Ιουλίου 2018! Θα αποδοθεί δικαιοσύνη;;;! Η δικαίωση όμως, δεν έρχεται, μόνο, μέσα από τα δικαστήρια! (Αυτό για τους ανευθυνοϋπεύθυνους)
Οι κάτοικοι (και μη) μιλήσαμε! Φωνάξαμε! Κλάψαμε! «Ζήσαμε» την ημέρα εκείνη ξανά και ξανά! Την «ζούμε» ακόμη! Κάθε φορά που ακούμε την σειρήνα πυροσβεστικού! Κάθε φορά που περνάμε από το διπλανό στενό και βλέπουμε τα αποκαΐδια! Κάθε φορά που νοτίζει το χώμα και έρχεται η μυρωδιά του καμένου! Και κάθε φορά, που μπαίνει αυτή η μυρωδιά στην μύτη, αναρωτιέσαι τί ακριβώς μυρίζεις! Καμένο δέντρο, καμένο σπίτι ή καμένη σάρκα; Βλέπεις η όσφρηση είναι η αίσθηση, που επαναφέρει πιο γρήγορα αναμνήσεις! Οι μνήμες «ζωντανεύουν» και μας «στοιχειώνουν»! Κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε και μνημονεύουμε κάποιον που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας! Τα βράδια που ο εφιάλτης επιστρέφει στον ύπνο μας!
Δεν χρειάζεστε άλλη μία μαρτυρία! Δεν θέλω να εξιστορήσω πώς το «βίωσα» εγώ! «Μοιράστηκα» την εμπειρία μου με τους κοντινούς μου ανθρώπους! Δεν μαλάκωσε ο πόνος! Δεν μειώθηκε ο θυμός! Ακόμα δεν χαλάρωσαν οι τύψεις! Τύψεις γιατί εγώ έζησα και το σπίτι μου σώθηκε! Τι παραπάνω είχα εγώ κι ήμουν πιο τυχερή από τους διπλανούς μου; Δεν κάηκα! Δεν με θρήνησαν! Δεν καταστράφηκε η περιουσία μου! Γιατί; Γιατί άλλαξε η κατεύθυνση του αέρα για 5 δευτερόλεπτα;
«Η πυρκαγιά στο Μάτι» είναι παραπάνω από αυτά που λέει ο τίτλος! Εκείνο το βράδυ άλλαξε για πάντα η ψυχοσύνθεσή μας! Εκείνο το βράδυ δεν υπήρξε μόνο η καταστροφή! Υπήρξε «ξεκαθάρισμα»! Βγήκαμε από τις «ψευδαισθήσεις» μας! Όχι μόνο όσοι ζούμε στην περιοχή! Όλοι (εκτός από τους τελείως αναίσθητους κι έχω κάποιους στο μυαλό μου)!
3 χρόνια πριν τέτοια ημέρα… όλοι θυμόμαστε που ήμασταν…τι κάναμε…με ποιους. Ποιοι ήταν “εκεί”, ” δίπλα ” μας! Ποιοι ήταν “εξαφανισμένοι”! Ημέρα “αποκάλυψης”! Κυριολεκτικά & μεταφορικά! Ο χρόνος δεν ” σβήνει ” τις μνήμες…εμείς τις “κουκουλώνουμε”! Χωρίς δικαίωση δεν μπορεί να υπάρχει άφεση και χωρίς άφεση δεν μπορεί να προχωρήσει η ζωή.
Τα «σημάδια» της καταστροφής δεν είναι πια τόσο εμφανή. Πού και πού κάποια χαλάσματα. Γύρω τους όμως η φύση οργιάζει! Προσπαθεί κι αυτή να κρύψει την ασχήμια! Προσπαθεί να αντικαταστήσει τις εικόνες της κόλασης, με εικόνες ελπίδας!
Οι κάτοικοι στο Μάτι και στη Ραφήνα παλεύουν ακόμα! Τρία ολόκληρα χρόνια παλεύουν να επιστρέψουν στην «κανονικότητα»! Βλέπετε η κανονικότητα των κατοίκων δεν άλλαξε με την πανδημία! Η δική μας «κανονικότητα» μαζί με την αθωότητα χάθηκε στην «φωτιά στο Μάτι». Μία φωτιά που ακόμα καίει στις ψυχές μας!
Κανένας μας δεν θα ξεχάσει ΠΟΤΕ εκείνο το απόγευμα! Οι εικόνες δεν «σβήνουν» από την ψυχή μας! Δεν γίνεται να ξεχάσουμε τους νεκρούς μας! Τους νεκρούς σας!
Η διαφορά όμως είναι ότι…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ!
Η κεντρική φωτο του άρθρου είναι από το προσωπικό αρχείο της Μικέλας Καϊκάρη τραβηγμένη από το σπίτι της στη Ραφήνα