Άρθρο του Κυριάκου Κόκκινου* στην εφημερίδα Polis φύλλο Απριλίου
Καθώς εισήλθαμε και διανύουμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι μια ιδανική περίοδο να αναρωτηθούμε πώς κι εμείς μπορούμε να ζήσουμε τα συνταρακτικά αυτά γεγονότα, που διαπερνούν την ιστορία και σφυρηλατούν την πνευματική μας ζωής, ώστε να διάγουμε το βίο μας σε συνθήκες διαρκούς Αναστάσεως!
Τι σημαίνει όμως Ανάσταση; Η λέξη, από μόνη της, σημαίνει το χαρμόσυνο νόημα της μεγάλης Εορτής. Από μία κατάσταση πτώσης, παύσης, εκτροπής και θανάτου, ο Άνθρωπος ανίσταται (ανίστημι το αρχαίο ρήμα), ξανασηκώνεται, αφυπνίζεται, εγείρεται, μετατοπίζεται στον τόπο και στο χρόνο προς μία ποιοτική μεταμόρφωση, που άγει στη Ζωή, σε μια ζωή με στέρεη βάση, χωρίς μεταβολές και μεταπτώσεις.
Επειδή όμως η κατάκτηση του απόλυτου είναι εξαιρετικά δύσκολη για τα ανθρώπινα μέτρα, η ετοιμότητά μας είναι μετά από κάθε αναμενόμενη, αναπόφευκτη ή μη πτώση μας, να είμαστε εκεί, αγωνιστές, να ξανασηκωθούμε. Κι αυτό, όσο κι αν είναι κύριο έργο του καθενός μας, καθίσταται πολύ πιο εύκολο να συμβεί, όταν στην προσπάθειά μας αυτή να ανακτήσουμε την ορθή στάση ζωής μας, έχουμε πού να απευθυνθούμε για καθοδήγηση τις στιγμές της δοκιμασίας μας, αξίες και ιδέες, που μας ενισχύουν νοητικά στον αγώνα, συναισθήματα που μας θερμαίνουν και τροφοδοτούν θετικά για να υπερβαίνουμε και νοηματοδοτούμε τις όποιες θυσίες και διαθέτουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης και συμπαράστασης, που απαλύνει τον πόνο, που συνοδεύει κάθε μας πτώση, παρέχοντάς μας ένα χέρι για να σηκωθούμε και μία έμπρακτη συνεισφορά για να είμαστε σε θέση να αίρουμε, τόσο εμείς όσο και οι συνάνθρωποί μας, το Σταυρό, που μας αναλογεί, για να κρατιέται η Κοινωνία μας και το Σύμπαν Όρθιο!
Πώς θα τα πετύχουμε αυτά; Όταν απλώσουμε το χέρι και εκτείνουμε την ψυχή μας με ταπεινότητα προς τον συνεχώς για εμάς θυσιαζόμενο και ανασταινόμενο Κύριο, κατανοώντας την ιερή παρακαταθήκη που μας άφησε, της Αμοιβαιότητας, που αποτελεί τη συνθήκη αποκάλυψης της Οργανικής μας συσχέτισης μέσα στις συλλογικές μας κοινότητες, εκεί όπου ζούμε και υπάρχουμε, ταυτόχρονα λαμβάνοντας και δίνοντας «α δει». Το τι λαμβάνουμε αποτελεί πάντα συνάρτηση όμως του τι δώσαμε, αν το δώσαμε με ιδιοτέλεια ή με ανυπόκριτη αγάπη, αν είχε ποιότητα και δόθηκε χωρίς καμμία προσδοκία ανταπόδοσης, έστω κι αν αυτή ενυπάρχει μέσα στο Νόμο του Δικαίου και του Αντιπεπονθότος, που υπερβαίνουν ωστόσο τις δικές μας αντιληπτικές ικανότητες.
Ανάσταση σημαίνει λοιπόν, παραδοχή της πτωτικής μας κατάστασης, θέληση να ανακτήσουμε την ορθή μας στάση, προσπάθεια γι’ αυτό με τις σωστές αξίες και διδαχές, που τόσο καθαρά μας δόθηκαν μέσα από την Καινή Διαθήκη και την Ιερή μας Παράδοση, ασκώντας έμπρακτα τη συγχώρεση, τη μετάνοια και την αγάπη, ένταξή μας ενεργά μέσα στην πνευματική κοινωνία των αγωνιζομένων ανθρώπων, που συνειδητά προσφέρουν και λαμβάνουν, καθιστάμενοι μέλη του Σώματος Εκείνου, που έδωσε Ζωή μέσα από τη Σταυρική Του θυσία.
Φέτος ας θυσιάσουμε κι εμείς λίγα πράγματα, τον ψευδαισθητικό τρόπο που ζούμε τα μεγάλα μυστήρια του Χριστού, μη μένοντας στα εξωτερικά έθιμα, στα υλικά και πρόσκαιρα, προσδοκώντας μαγειρίτσες και ψητά αρνιά, αλλά εισερχόμενοι βαθύτερα στα νοήματα, που τόσο μικροπρεπώς καταφέραμε μέσα σε δύο χιλιάδες χρόνια να τα αποβάλλουμε από την καθημερινότητά μας, ενθυμούμενοι αυτά μόνο ως ένα θέαμα φολκλόρ κι ευκαιρίες μίας αναψυχής, χωρίς ψυχή!
Ας μείνουμε στη λειτουργία της Αναστάσεως μέχρι το τέλος της, για να χαρούμε όλοι μας, πιστοί και ιερείς την κοινωνία μας με το Θεάνθρωπο, αενάως ανιστάμενο και νικώντα, για όλους εμάς, το θάνατο, στη Θεία αυτή Πανήγυρη της εσωτερικής μας μεταμόρφωσης!
Καλή και ευλογημένη Ανάσταση για όλους!
*Δικηγόρος, Διαμεσολαβητής, Διαπραγματευτής, CSAP, Coach
