Στις 23 Μαΐου 2006, ένας ακόμη αετός της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας έπεφτε από τον ουρανό, όχι σε ώρα πολέμου, αλλά σε καιρό ειρήνης. Ήταν μεσημέρι, όταν ο Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης, εκτελώντας το καθήκον του στο Αιγαίο, έδινε τη ζωή του για να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.
Ο αθόρυβος ήρωας
Ο Κώστας Ηλιάκης, 36 ετών, πατέρας δύο μικρών παιδιών, πέθανε ακαριαία όταν τουρκικό F-16 εμβόλισε το δικό του μαχητικό κατά τη διάρκεια αποστολής αναγνώρισης έξι τουρκικών αεροσκαφών που είχαν εισέλθει στο FIR Αθηνών. Η αποστολή του ήταν ξεκάθαρη: προστασία του ελληνικού εναέριου χώρου, όπως έκαναν και κάνουν καθημερινά οι πιλότοι μας. Η κατάληξη, τραγική: ο Ίκαρος της Καρπάθου δεν πρόλαβε να αντιδράσει στον επιθετικό ελιγμό του Τούρκου πιλότου Ιμπραήμ Χάλι, ο οποίος χτύπησε εσκεμμένα την καλύπτρα του ελληνικού F-16.
Η ύπουλη πρόκληση
Το επεισόδιο σημειώθηκε 21 ναυτικά μίλια νοτίως της Καρπάθου, ενώ οι τουρκικοί σχηματισμοί κατευθύνονταν προς περιοχές υψηλής στρατηγικής σημασίας, με στόχο την καταγραφή των αντιαεροπορικών συστημάτων S-300. Σε μια κίνηση στρατιωτικού θράσους και πολιτικής πρόκλησης, η τουρκική πολεμική αεροπορία επεδίωξε να επιβάλει τετελεσμένα, αγνοώντας επιδεικτικά την ελληνική κυριαρχία.
Ο Ηλιάκης ήταν εκεί για να τους σταματήσει. Και το πλήρωσε με τη ζωή του.
Εθνικό πένθος και αφύπνιση
Η απώλειά του προκάλεσε σοκ. Για περίπου 30 λεπτά, Ελλάδα και Τουρκία φλέρταραν με την ανάφλεξη. Οι Ένοπλες Δυνάμεις τέθηκαν σε κόκκινο συναγερμό. Μαχητικά απογειώθηκαν, φρεγάτες και κανονιοφόροι έσπευσαν στην περιοχή, ενώ το Πολεμικό Ναυτικό και το Λιμενικό χτένιζαν τη θαλάσσια περιοχή για τον εντοπισμό του πιλότου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, εντοπίστηκαν τα προσωπικά του αντικείμενα, ενώ ο ίδιος βρέθηκε νεκρός. Ο Τούρκος πιλότος διασώθηκε από δεξαμενόπλοιο και φυγαδεύτηκε από τουρκικό ελικόπτερο.
Δόξα και μνήμη
Η θυσία του Κώστα Ηλιάκη δεν ξεχάστηκε. Στις 28 Δεκεμβρίου 2006, του απονεμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας. Ένα χρόνο αργότερα, τοποθετήθηκε η προτομή του στην οδό Ακρωτηρίου στα Χανιά, ενώ ονομάστηκε δρόμος στο Ηράκλειο Αττικής προς τιμήν του. Ακόμη και όταν η προτομή του κλάπηκε το 2012, η κοινωνία δεν άφησε τη μνήμη του να ατιμωθεί – εντοπίστηκε και επανατοποθετήθηκε. Γιατί οι ήρωες δεν σβήνουν.
Ένα έγκλημα που δεν τιμωρήθηκε ποτέ
Το γεγονός καταγράφηκε από την ελληνική πολιτεία ως «ατύχημα» και «ανθρώπινο λάθος». Η πραγματικότητα, ωστόσο, μαρτυρά μια εν ψυχρώ δολοφονία σε καιρό ειρήνης, μια προκλητική παραβίαση του διεθνούς δικαίου, που παραμένει ατιμώρητη.
«Να είναι το τελευταίο θύμα»
Ο αδερφός του ήρωα, σε δηλώσεις του, έχει τονίσει:
«Να είναι ο Κώστας το τελευταίο θύμα της τουρκικής προκλητικότητας. Δεν αντέχουμε άλλο. Ήταν πάντα στο καθήκον και το παράδειγμά του ας είναι φάρος για τις νέες γενιές».
Ένας αθάνατος αετός
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης πέρασε στην αιωνιότητα. Στο πάνθεον των ηρώων του ελληνικού έθνους. Δεν πέθανε· απλώς πέταξε ψηλότερα. Εκεί που πετούν οι αετοί που δεν πατούν ποτέ στο χώμα.
Γιατί, όπως λέει και ο στίχος:
«Στον αετό ψηλά η ψυχή, στη θάλασσα το σώμα,
αετός που ’ναι περήφανος, δεν το πατεί το χώμα».
Αθάνατος.
«
