Μάτι: Η Κάλλι Αναγνώστου συγκλονίζει – ”Αυτό το έγκλημα δεν θα θαφτεί μαζί μας. Και δεν συγχωρούμε. Αυτό, δεν το συγχωρεί ούτε η Ιστορία” (βίντεο)

”Στεκόμαστε ξανά εδώ, 7 χρόνια μετά, στα χώματα που κάηκαν μαζί με τις φωνές μας, στο λιμάνι που έγινε καταφύγιο και στη θάλασσα που έγινε υγρός τάφος.

Στεκόμαστε εδώ για να θυμίσουμε σε όλους πως, ό,τι έγινε δεν ήταν ούτε ατύχημα με δική μας συνυπευθυνότητα, ούτε ακραία θεομηνία ή φυσική καταστροφή, αποτέλεσμα κλιματικής κρίσης.

Η 23η Ιουλίου 2018 ήταν η μέρα που αποκαλύφθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο η πλήρης εγκατάλειψη των πολιτών από την Πολιτεία. Η μέρα που φάνηκε τι σημαίνει κρατική αδράνεια, που έγινε θάνατος, από την πρότερη αδιαφορία, την κατά τη διάρκεια εγκατάλειψη και μετά συγκάλυψη.

Και αυτό το έγκλημα δεν θα θαφτεί μαζί μας.

Γιατί πίσω από κάθε ένα από τα επίσημα πια 120, 104 επώνυμα και 16 ανώνυμα, καμένα σώματα και στάχτες, και πίσω από κάθε έναν από τους 57 εγκαυματίες, υπάρχει μια φωνή που ζητά το αυτονόητο: Αναγνώριση, δικαίωση. Όχι εκδίκηση – δικαιοσύνη.

Αυτή η φωτιά δεν μας έκαψε μόνο τις σάρκες, έκαψε και ψέματα.

Ξεσκέπασε την γύμνια ενός κράτους που υπόσχεται «προστασία» και έδωσε θάνατο. Μιας κοινωνίας που επιτρέπει να ξεχάσει και ακόμη και να μεταθέσει το φταίξιμο στον ανυπεράσπιστο ή σε κάτι άπιαστο.

Και όμως, η αλήθεια, είναι εδώ. Εδώ στις φλόγες.

Στην Πυροσβεστική που δεν έλεγξε, δεν έσβησε, δεν διέσωσε.

Στην Πολιτική Προστασία που δεν προστάτεψε.

Στις Τοπικές, Δημοτικές, Περιφερειακές διοικήσεις, που δεν συντόνισαν, δεν εκκένωσαν, δεν προειδοποίησαν.

Στην Αστυνομία που δεν άνοιξε δρόμους αλλά έσπρωξε όλους στο θάνατο.

Στο Λιμενικό που μας αγνοούσε επιδεικτικά και δεν έφτασε εγκαίρως.

Στο ΕΚΑΒ που περίμενε απέξω, παρά τις εκκλήσεις.

Στα πολιτικοί πρόσωπα και προϊστάμενους που κάλυψαν και συγκάλυψαν τους πάντες και τα πάντα.

Μέσα στο σκοτάδι της φρίκης που μας επέβαλαν εκείνο το βράδυ, οι μόνοι για ώρες που βρέθηκαν κοντά μας, ήταν άνθρωποι με δικά τους μέσα, όπως οι ψαράδες που με τα καΐκια, τις βάρκες και τα σκάφη τους, με κίνδυνο της δικής τους ζωής αλλά τεράστια ενσυναίσθηση και αγωνία έσπευσαν από τη θάλασσα κοντά μας προκειμένου να μας βοηθήσουν.

Κι όταν οι φλόγες έσβησαν, και καταλάγιασαν οι καπνοί, άναψε η άλλη φωτιά: αυτή στην οποία τυλίχτηκε η Θέμιδα.

4 χρόνια προδικασίας οδήγησαν σε 2,5 χρόνια στα δικαστήρια όπου μας έβλεπαν σαν αριθμούς και ούτε καν ακριβείς.

Μας ειρωνεύτηκαν, μας λοιδόρησαν, μας κατηγόρησαν ακόμη και πως φταίγαμε που μείναμε, που φύγαμε, που ίσως όπως ισχυρίστηκαν, θέλαμε να καούμε…

Μέσα στις αίθουσες μας απέτρεψαν να ακουστούμε και μας απαγόρευσαν να υπερασπιστούμε εαυτούς και αλλήλους ενώ ακούγαμε να διαστρεβλώνουν τις μαρτυρίες μας και να κουρελιάζουν την αλήθεια, σαν να ήμασταν αόρατοι, σαν να ήμασταν το τίποτα.

Και στο τέλος, ούτε στα πρακτικά να μη γράφονται όλα.

Και όμως ακόμη και έτσι, τόσο κατά τις διαδικασίες οι δικαστές, όσο και οι δύο εισαγγελείς, το είδαν το κακούργημα. Το είπαν!

Ο εισαγγελέας στην πρωτόδικη διαδικασία, παραδέχτηκε:

«Αν είχαν εκκενώσει, οι άνθρωποι δεν θα πέθαιναν. Το γνωρίζανε όλοι ότι έπρεπε να δοθεί εντολή, όμως, δεν δόθηκε ποτέ.»

Κι όμως, δεν απέδωσε καμία κακουργηματική ευθύνη, ενώ όπως είπε: «Ο Θεός θα κρίνει..»

Η εισαγγελέας δίκης στο Εφετείο, σημείωσε ρητά την παντελή έλλειψη ενημέρωσης, συντονισμού και πρόληψης: «Οι πολίτες αφέθηκαν μόνοι τους στη φωτιά.»

Κι όμως, ούτε και εκείνη πρότεινε το κακούργημα που περιέγραφε ξεκάθαρα. Αντιθέτως είπε πως δεν θέλει να είναι εκείνη στα χέρια της οποίας θα παραγραφεί το αδίκημα.

Κανένας Θεός δεν ορίζει την απόφαση. Η έδρα κρίνει και δικάζει..

Και η έδρα επέλεξε, να μην αναγνωρίσει το κακούργημα και να το δικάσει ως ένα απλό πλημμέλημα. Και τις δύο φορές!

Και μαζί, επέλεξε ποινές-χάδι:

-Πέντε χρόνια φυλάκιση σε 4οις, άγνωστος ο πραγματικός εκτιτέος χρόνος.

-Ποινές εξαγοράσιμες για 10 ευρώ την ημέρα σε 6.

283 ευρώ για κάθε έναν μας, τα αναγνωρισμένα στο δικαστήριο, θύματα, που αμέλησε παντελώς άλλα.

-Αθώοι οι τοπικοί και λοιποί άρχοντες. Και τις δύο φορές!

-Εκτός κάδρου οι υπόλοιποι φορείς και πρόσωπα. Και τις δύο φορές!

Αυτό αξίζει η ζωή μας;

Έτσι κοστολογούνται ζωές σε φέρετρα και σάκους παραπεταμένους σε ομαδικό τάφο και άλλες καμένες ψυχές;

Έτσι θα χάνονται οι ζωές και η μνήμη μας στο βωμό του συμφέροντος, της σκοπιμότητας και της εξουσίας;

Οι αποφάσεις που αφορούν στο έγκλημά μας, όμως, δεν ήταν μόνο δικαστικές. Ήταν βαθιά στοχευμένες και έχουν τρομακτικό νομικό και κοινωνικό αντίκτυπο.

Δημιουργούν ένα προηγούμενο που λέει σε όλους:

«μπορείς να αγνοήσεις, να αδιαφορήσεις, να αφήσεις ανθρώπους να ψυχορραγούν και να πεθαίνουν – και να μην τιμωρηθείς».

Αν αυτό δεν προκαλεί τρόμο για το μέλλον, τότε τίποτα δεν μπορεί να μας αφυπνίσει!

Εμείς που μείναμε πίσω κουβαλάμε όχι μόνο πόνο και απώλειες, αλλά και την αδικία. Οι πληγές μας δεν κλείνουν. Γιατί το δίκαιο θάφτηκε βουβά.

Σήμερα, ακόμη στεκόμαστε μπροστά στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Μπροστά σε μια Δικαιοσύνη που δεν τίμησε τον ρόλο της.

Και δεν συγχωρούμε. Αυτό, δεν το συγχωρεί ούτε η Ιστορία.

Αρνούμαστε να το δεχτούμε και για αυτό επιμένουμε.

Δεν ζητάμε εκδίκηση. Δεν ζητάμε αίμα.

Ζητάμε ένα κράτος που αναλαμβάνει την ευθύνη του.

Ζητάμε μια Δικαιοσύνη που τιμά τον όρκο της και δεν κρύβεται πίσω από νομικά τερτίπια και φόβους.

Ζητάμε μια κοινωνία που δεν ξεχνά και απαιτεί ισόνομα – γιατί σήμερα είμαστε εμείς, αύριο ίσως εσείς.

Θέλουμε να ζούμε σε μια Πολιτεία που προστατεύει τις ζωές όλων μας.

Που δεν πετά τον πολίτη σαν νούμερο σε στατιστική, ούτε σβήνει την αλήθεια με δελτία τύπου, ψευδή στοιχεία και επικοινωνιακά παιχνίδια.

Που δεν εξευτελίζει τα θύματα, ούτε θάβει την ευθύνη στα συρτάρια.

Ένα κράτος που μας βλέπει, μας σέβεται και μας συμπαρίσταται, χωρίς να προσθέτει και άλλα βάρη στις πλάτες μας.

Αν το κράτος δεν μας δει, αν συνεχίζει να αδιαφορεί, τότε δεν έχει συνέχεια.

Ένα κράτος που αφήνει τους πολίτες αβοήθητους, δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Για αυτό επιμένουμε.

Δεν ξεχνούμε. Δεν σιωπούμε.

Δεν θα αφήσουμε να μας θάψουν δεύτερη φορά. Θα συνεχίσουμε, μέχρι να ακουστεί η αλήθεια που καίει στα χαρτιά τους.

Μέχρι να τιμηθεί ο θάνατος όπως αξίζει και να προστατευτεί η ζωή που έχουν ορκιστεί και οριστεί να προστατεύουν.

Για κάθε μάνα που δεν έθαψε παιδί, αλλά συνέλεξε ό,τι απέμεινε από τη φωτιά.

Για κάθε εγκαυματία που ξυπνά με τον πόνο και κοιμάται με τη ντροπή ότι έζησε.

Για κάθε οικογένεια που το πένθος και ο πόνος δεν θα βρει ποτέ απάγκιο.

Για τη δικαίωση της αλήθειας που μας στερούν.

Για εμάς, για όσους χάσαμε, για όσους μένουμε πίσω, για τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών σας και τις επόμενες γενιές.

Φυλάμε μνήμη και ευθύνη.

Η υπόθεση μας ποινικά δεν έχει τελεσιδικήσει και εμείς, δεν θα σταματήσουμε — εδώ, στα ελληνικά δικαστήρια, στα ευρωπαϊκά, παντού. Μέχρι να ειπωθούν οι λέξεις που αρνήθηκαν: Έγκλημα. Κακούργημα. Και μέχρι να ακουστεί η λέξη που χρωστούν: Δικαιοσύνη.

Για τα θύματα της 23ης Ιουλίου 2018.

Για όλους.”