Για έναν έφηβο, το υπνοδωμάτιο είναι ένα καταφύγιο – ένα μέρος για να πειραματίζεται, να δοκιμάζει διαφορετικές ταυτότητες μέχρι να βρει τελικά αυτή που του ταιριάζει. Η ιδέα αυτού του αυτόνομου κόσμου ενέπνευσε την Αμερικανίδα φωτογράφο Adrienne Salinger να δημιουργήσει το Teenagers in Their Bedrooms, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1995 με τον τίτλο In My Room και φωτογραφήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Τα πορτρέτα της με Αμερικανούς εφήβους στους ιδιωτικούς τους χώρους έγιναν γρήγορα cult, εμπνέοντας παρόμοιες φωτογραφήσεις σε υπνοδωμάτια σε όλο τον κόσμο. Τώρα, 30 χρόνια αργότερα, η σειρά επιστρέφει σε μια εκτεταμένη έκδοση, με 26 επιπλέον φωτογραφίες και νέα κείμενα.
«Κατηγοριοποιούμε αμέσως τον άνθρωπο που βλέπουμε… αυτός είναι σκεϊτμπορντίστας, αυτή είναι εξαντλημένη, αυτός είναι προφανώς ναρκομανής. Ήθελα να αμφισβητήσω αυτές τις βιαστικές κρίσεις και να αφήσω τον θεατή να μπει στον κόσμο που χτίζουν αυτοί οι έφηβοι»
Teenagers in their bedrooms / Photography Adrienne Salinger
Επαναστάτες, τεμπέληδες και χωρίς κατεύθυνση
Η τελευταία προσθήκη του έργου έρχεται σε μια εποχή που οι έφηβοι είναι πιο εκτεθειμένοι από ποτέ: εμφανίζονται παρά τη θέλησή τους σε άλμπουμ στο Facebook από τους γονείς τους, ταγκάρονται από τους φίλους τους και φωτογραφίζονται ασταμάτητα για ιστορίες και reel.
Ωστόσο, η φωτογραφική αυτή ιστορία παραμένει μια διαχρονική μελέτη για την εφηβεία. Όταν η Salinger άρχισε να φωτογραφίζει αυτά τα δωμάτια, η εφηβική ζωή στην ποπ κουλτούρα ήταν γεμάτη κλισέ.
Οι καρικατούρες των cult ταινιών και των τηλεοπτικών εκπομπών απεικόνιζαν τους εφήβους ως επαναστάτες, τεμπέληδες και χωρίς κατεύθυνση. «Το ίδιο συμβαίνει όταν κοιτάζουμε μια φωτογραφία», λέει στο Dazed η Adrienne Salinger και γίνεται πιο σαφής:
«Κατηγοριοποιούμε αμέσως τον άνθρωπο που βλέπουμε… αυτός είναι σκεϊτμπορντίστας, αυτή είναι εξαντλημένη, αυτός είναι προφανώς ναρκομανής. Ήθελα να αμφισβητήσω αυτές τις βιαστικές κρίσεις και να αφήσω τον θεατή να μπει στον κόσμο που χτίζουν αυτοί οι έφηβοι».
«Είναι η τελευταία φορά στη ζωή σου που όλα όσα σου ανήκουν θα βρίσκονται σε ένα δωμάτιο. Είναι η ζωή πριν από αυτό και μετά από αυτό. Είναι πριν αρχίσεις να επεξεργάζεσαι τον εαυτό σου»
Teenagers in their bedrooms / Photography Adrienne Salinger
Όλες οι αντιφάσεις της ενηλικίωσης
Και αυτοί οι κόσμοι ήταν στριμωγμένοι σε υπνοδωμάτια: τοίχοι καλυμμένοι με αφίσες πανκ συγκροτημάτων, κινηματογραφικών σταρ και αγαπημένων ηθοποιών, στοίβες από φθαρμένα βιβλία, τρόπαια από την παιδική ηλικία και βρώμικα ρούχα.
Σε μερικά, τα skateboard ακουμπούν σε συρταριέρες, οι κιθάρες βρίσκονται δίπλα στα κρεβάτια και τα ημερολόγια είναι πάνω στα κομοδίνα. Οι έφηβοι ποζάρουν ή χαλαρώνουν μέσα στα κάδρα.
«Με ενδιέφερε ο τρόπος με τον οποίο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους ήταν συνωστισμένα σε αυτόν τον χώρο – όλες οι αντιφάσεις της ενηλικίωσης, όπου συνεχώς αλλάζεις την ταυτότητά σου» εξηγεί η Adrienne Salinger.
«Είναι η τελευταία φορά στη ζωή σου που όλα όσα σου ανήκουν θα βρίσκονται σε ένα δωμάτιο. Είναι η ζωή πριν από αυτό και μετά από αυτό. Είναι πριν αρχίσεις να επεξεργάζεσαι τον εαυτό σου».
Οι μίμηση του underground
Αυτή η επεξεργασία είναι ορατή στις εικόνες, σαν τα άτομα να είχαν δημιουργήσει ένα κολάζ με το ποιοι είναι – ή ποιοι ελπίζουν να γίνουν – ξεφυλλίζοντας παλιά περιοδικά για να κυκλώσουν, να κόψουν και να επικολλήσουν τις εκδοχές του εαυτού τους που θέλουν να ενσαρκώσουν.
Είναι ένας κύκλος που είναι ακόμη πιο έντονος σήμερα, με την αισθητική των υποκουλτούρων να γίνονται πιο εύκολα αντιληπτοί και να μπορεί κανείς να τους μιμηθεί πιο εύκολα από ποτέ –άσχετα αν πιστεύει σε αυτούς ή όχι.
Σε πλατφόρμες όπως το TikTok, οι έφηβοι μπορούν να δοκιμάσουν και να απορρίψουν ταυτότητες με ένα μόνο κτύπημα στην οθόνη – ωστόσο, αυτή η μεταμόρφωση παραμένει κάτι εγγενώς ιδιαίτερο για τους εφήβους.
Ιστορίες της εφηβείας
«Νιώθω ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε αρκετά τους εφήβους, και αυτό είναι πραγματική απώλεια», αναλογίζεται η Salinger.
«Βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο της ζωής τους – δεν έχουν ακόμη αναγκαστεί να συμβιβαστούν με τις απαιτήσεις της ενηλικίωσης – οπότε έχουν ισχυρές απόψεις με μια σαφήνεια που είναι σπάνια. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο έξυπνοι και ειλικρινείς ήταν και ήθελα να βεβαιωθώ ότι οι ιστορίες τους θα ακουστούν».
Η πρόσβαση σε αυτές τις ιστορίες μπορεί να φαινόταν αποθαρρυντική για έναν ενήλικα, αλλά η Salinger δεν δίστασε. Συναντούσε τους εφήβους εκεί όπου βρίσκονταν, συχνά ξεκινώντας συζητήσεις σε απρόσμενα μέρη, όπως τα WC των εμπορικών κέντρων ή τα πάρκα για σκέιτμπορντ.
Κατά τη διάρκεια της σειράς, φωτογράφισε σχεδόν 200 εφήβους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, με μοναδικό κοινό στοιχείο την ηλικία και τον τόπο διαμονής τους. «Απλά τους μιλούσα και τους έλεγα “μπορώ να έρθω στο σπίτι σου και να σε φωτογραφίσω στο δωμάτιό σου;”» θυμάται. «Ξέρω ότι τώρα ακούγεται τρελό… αλλά όλοι οι έφηβοι δέχονταν».
Teenagers in their bedrooms / Photography Adrienne Salinger
Teenagers in Their Bedrooms
Μόλις έμπαινε στο κάθε δωμάτιο, η Salinger έμενε για ώρες, φωτίζοντας προσεκτικά τον χώρο και πραγματοποιώντας βιντεοσυνεντεύξεις που αργότερα έγιναν τμήματα κειμένου στο βιβλίο.
«Ήθελα κάθε άτομο να έχει όσο το δυνατόν περισσότερη φωνή», εξηγεί, παρά την προφανή εισβολή του εξοπλισμού και ενός ξένου στο ιδιωτικό τους καταφύγιο.
Αυτή η φωνή απομνημονεύεται τώρα για άλλη μια φορά στο Teenagers in Their Bedrooms – μια υπενθύμιση ότι η μεταμόρφωση είναι ένα ουσιαστικό μέρος της ενηλικίωσης και της αναζήτησης του ποιος θέλεις και ποιος προορίζεσαι να γίνεις.
*Με στοιχεία από dazeddigital.com | Αρχική Φωτό: Adrienne Salinger
