Ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης στον Δήμο Μαραθώνα μιλά στη POLIS και την Βιργινία Μάρκου, για τη Δημοκρατία, τη συμμετοχικότητα, την ευθύνη και τη μέρα που άλλαξε για πάντα τη ζωή του.
«Δεν με ενδιαφέρουν αξιώματα· με ενδιαφέρει η ευθύνη»
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν πολιτική για να φανούν, αλλά γιατί νιώθουν ότι χρωστούν στον τόπο τους. Ο Άρης Παπουτσής είναι ένας απ’ αυτούς. Με διπλές σπουδές — στα οικονομικά και το τεχνικό πεδίο — επαγγελματική εμπειρία, γνώση της αγοράς και βαθιά αγάπη για τον Μαραθώνα, επιλέγει να μιλά χωρίς υπεκφυγές. Πιστεύει στους θεσμούς, στη διαφάνεια και στη συμμετοχή. Και κυρίως, πιστεύει ότι «όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε και κανείς δεν περισσεύει».
«Η Δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι παρεξηγημένοι»
Τι σε ενοχλεί περισσότερο στον τρόπο που ασκείται η αντιπολίτευση σήμερα;
Την αντιπολίτευση την καταλαβαίνει ο καθένας όπως θέλει. Δυστυχώς, η πράξη έχει αποδείξει ότι στη χώρα μας η Δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι παρεξηγημένοι από την πλειονότητα. Κι ενώ, μέσα στα 200 χρόνια του κράτους μας, περάσαμε από τόσες επικίνδυνες ατραπούς, δεν έχουμε διορθώσει τα κακώς κείμενα.
Ποια θεωρείς πως είναι η ουσία της αντιπολίτευσης;
Ο ρόλος της είναι θεσμικός. Οφείλει να ασκεί έλεγχο και κριτική μέσα στα όργανα για τα οποία έχει εκλεγεί — στο Δημοτικό Συμβούλιο και στις επιτροπές. Η “καφενειακού τύπου” αντιπολίτευση, όσο κι αν συμβάλλει στην ενημέρωση, δεν είναι θεσμική. Πολλές φορές, μάλιστα, χειραγωγείται από συμφέροντα. Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις είναι η συμμετοχικότητα μέσα από τους θεσμούς.
«Καθαρές δουλειές, με συμμετοχή απ’ όλους»
Μιλάς συχνά για “συμμετοχή όλων”. Πώς μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη χωρίς να χαθεί η διαφάνεια και η καθαρότητα των προθέσεων;
Για μένα, συμμετοχή δεν σημαίνει “λευκή επιταγή” ή αόριστες συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν με ενδιαφέρουν τέτοιες συνεννοήσεις. Θέλω καθαρές δουλειές, με συμμετοχή απ’ όλους — πολίτες, συνεργάτες, φορείς. Να υπάρχει ευθύτητα, διαφάνεια, κοινή στόχευση. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, τότε κανένα αξίωμα δεν έχει νόημα. Οι προθέσεις μου είναι ξεκάθαρες, πολιτική σημαίνει δουλειά, όχι συναλλαγή.
Από πού αντλείς αυτή τη στάση ζωής;
Η στάση μου προέρχεται από την ίδια την καθημερινότητα. Από τον ρόλο μου ως γονιός, πολίτης και επαγγελματίας που ζει και δραστηριοποιείται εδώ. Η δουλειά και οι εμπειρίες μου με έχουν φέρει κοντά στα προβλήματα και στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά και στις δυνατότητές της. Έτυχε να σπουδάσω σε δύο διαφορετικά πεδία — το οικονομικό και το τεχνικό-οικοδομικό — κι αυτό με βοηθά να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά. Μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, και είχα την ευκαιρία να ζήσω και στο εξωτερικό, να δω πώς λειτουργούν άλλες κοινωνίες. Όλα αυτά, φυσικά και απλά, με διαμόρφωσαν όπως είμαι σήμερα.
Πώς μετατρέπεται αυτή η εμπειρία σε πολιτική πράξη;
Όσα έχω ζήσει και μάθει, τα έχω θέσει στη διάθεση του Δήμου και της τοπικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μου είναι άνθρωποι με γνώσεις, με ήθος και με την ίδια διάθεση προσφοράς — πολλοί από αυτούς, ίσως, και καλύτεροι από μένα. Αν οι συμπολίτες μας θεωρούν πως αυτά που μπορούμε να προσφέρουμε είναι χρήσιμα, ας μας αξιοποιήσουν. Αν όχι, έχει κι αυτό τον δρόμο του. Για μένα, το ζητούμενο είναι να συμβάλω με όσα γνωρίζω στον τόπο που με μεγάλωσε. Κι αν η κοινωνία κρίνει πως πρέπει να συνεχίσω, θα είμαι παρών. Όπως θα είμαι παρών και αν βρεθεί κάποιος που μπορεί και θέλει να αναλάβει τα φορτία. Το ζητούμενο είναι να προχωρήσουμε όλοι μαζί, όχι ποιος θα είναι μπροστά.
«Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε και κανείς δεν περισσεύει»
Στον δημόσιο διάλογο κυκλοφορούν πολλά. Σχόλια, υπαινιγμοί, κριτικές. Σε αγγίζουν;
Όχι. Τα εύκολα συμπεράσματα και οι παραπολιτικοί σχολιασμοί δεν με επηρεάζουν.
Όποιος έχει πραγματική διάθεση να προσφέρει, να έρθει. Να δούμε ποιος είναι, τι μπορεί να κάνει, και μετά να του δοθούν οι αρμοδιότητες που του αναλογούν. Ξεκάθαρα όμως. Χωρίς υπεκφυγές και κλεφτοπόλεμο. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε και κανείς δεν περισσεύει.
Παρ’ όλα αυτά, έχεις πει πολλές φορές πως «ο Μαραθώνας έχει χάσει χρόνο». Τι εννοείς μ’ αυτό;
Είναι η αίσθηση που έχω ζώντας την καθημερινότητα του τόπου. Η εκτίμησή μου είναι πως ο Μαραθώνας ναι έχει χάσει πολύ χρόνο — κι έχουμε ήδη αργήσει. Πολλά πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει, απλώς δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη. Και όσο παραμένουμε σε αυτή τη στασιμότητα, χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε ρυθμό, χάνουμε ανάπτυξη.
«Ο Δήμος χρειάζεται τεχνοκρατικό προσανατολισμό»
Πού πρέπει να επικεντρωθεί ο Δήμος για να αλλάξει πορεία;
Ο Δήμος χρειάζεται τεχνοκρατικό προσανατολισμό. Να εντάξει την τεχνολογία σοβαρά στις υποδομές του και να δώσει κίνητρα στους εργαζόμενους ώστε να γίνουν πιο παραγωγικοί.
Οι στόχοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι, κατακόρυφη αύξηση των εσόδων, ολοκλήρωση του πολεοδομικού σχεδιασμού σε όλες τις Δημοτικές Ενότητες και οργάνωση και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού με διαφάνεια, αξιοκρατία και συνέπεια. Μόνο έτσι ο Μαραθώνας θα αποκτήσει τη θέση που του αξίζει.
Γνωρίζουμε όλοι τι συνέβη εκείνη την τραγική ημέρα του Ιουλίου του 2018 στο Μάτι — μια ημέρα που σημάδεψε τη χώρα και άφησε πίσω της ανεξίτηλες μνήμες. Εσύ ήσουν εκεί, τη βίωσες από πρώτο χέρι. Πώς ήταν πραγματικά; Πώς έζησες εκείνες τις ώρες;
Εκείνη η μέρα δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Γλίτωσα από τύχη, και ακόμη και σήμερα σκέφτομαι την δεύτερη ευκαιρία για ζωή που μου δόθηκε…δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για εκείνη την ημέρα, κάποια στιγμή ισως όταν αισθανθώ έτοιμος, θα μιλήσω και δημόσια. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι τελείωνα, και μόνη μου έγνοια ήταν αν είναι ασφαλής η οικογένεια μου. Ευτυχώς, ήταν μακριά και ασφαλείς… Πάρα πολλές ώρες μετά, όταν καταφέραμε να βρεθούμε ξανά, η λύτρωση ήρθε μέσα από μια αγκαλιά. Είναι μια νύχτα που θα μείνει χαραγμένη για πάντα. Από τότε, κάθε απόφαση, κάθε σκέψη, κάθε λέξη που λέω, περνά μέσα από εκείνη τη στιγμή. Η ζωή μετά από κάτι τέτοιο δεν είναι ίδια — ούτε πρέπει να είναι.
«Όσο υπάρχει δρόμος μπροστά, εγώ θα στέκομαι στην αφετηρία»
Το 2028 έρχονται εκλογές. Θα δώσεις ξανά το παρόν;
Το 2028 θα είναι μια καθοριστική χρονιά για τον Μαραθώνα. Και ναι — θα είμαι εκεί. Όχι γιατί επιδιώκω μια θέση, αλλά γιατί θεωρώ πως η συνέχεια είναι υποχρέωση όταν έχεις ξεκινήσει κάτι με πίστη. Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα· είναι χρέος όλων μας, και πρέπει να ασκείται από όλους έστω και με τον απλούστερο τρόπο της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία. Δε μπορούμε να απαιτούμε από την πολιτεία, αν δε κάνουμε οι ίδιοι τον ελάχιστο κόπο να πάμε να ψηφίσουμε (έστω και καταγγελτικά) μια φορά κάθε 4 χρόνια. Αυτό είναι το ελάχιστο χρέος μας στην κοινωνία. Δεν κάνω πολιτική για να υπάρχω, θα έπρεπε να κάνουμε πολιτική όλοι μας για να συνυπάρξουμε όσο πιο ομαλά μπορούμε. Όσο θα υπάρχει δρόμος μπροστά για τον Μαραθώνα, εγώ θα στέκομαι στην αφετηρία. Όχι για να τρέξω μόνος, αλλά για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί. Γιατί ο τόπος μας αξίζει μια νέα αρχή — με σχέδιο, με ευθύνη, με καρδιά.
Ο Άρης Παπουτσής ανήκει σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία ανθρώπων που δεν επιδιώκουν ρόλους, αλλά αποτέλεσμα. Η πολιτική του στάση δεν είναι στρατηγική, είναι βιωματική. Έρχεται από την εμπειρία, την ευθύνη και την επιθυμία να δει τον Μαραθώνα να προχωρά χωρίς φόβο και χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Η ζωή του άλλαξε το 2018, μα ο ίδιος διάλεξε να μετατρέψει τον πόνο σε δύναμη, τη μνήμη σε σχέδιο και τη συγκίνηση σε πράξη. Δεν υπόσχεται θαύματα, ζητά συμμετοχή, αλήθεια και καθαρές σχέσεις. Γιατί — όπως ο ίδιος λέει — «ο Μαραθώνας αξίζει μια νέα αρχή, με σχέδιο, με ευθύνη, με καρδιά».
Εφημερίδα Polis
