Στις 10 Δεκεμβρίου η Αυστραλία έθεσε σε εφαρμογή έναν νόμο που μπορεί να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο αν τελικά βέβαια καταφέρει να εφαρμοστεί σε όλο του το εύρος.
Άρθρο της Χριστίνας Λαμπίρη στην εφημερίδα POLIS
Μιλάμε βέβαια για τη καθολική και ολοκληρωτική απαγόρευση χρήσης μέσων κοινωνικής δικτύωσης για παιδιά που δεν έχουν κλείσει το 16ο χρόνο της ζωής τους.
Φυσικά η αντίδραση ήταν μεγάλη. Τα παιδιά ήδη αναζητούν τρόπους να υπερπηδήσουν φραγμούς και δικλίδες ασφαλείας προκειμένου να «πάρουν τη δόση τους» γιατί περί αυτού πρόκειται, για τον απόλυτο εθισμό, να ανοίξουν και πάλι παραθυράκια επικοινωνίας με τους «ντίλερς» ποιητική αδεία, που δεν είναι άλλοι παρά οι ίδιες οι πλατφόρμες.
Και αυτό βέβαια εξηγείται απόλυτα και επιστημονικά καθώς η ντοπαμίνη που εκκρίνεται κάνοντας χρήση των μέσων σε κάνει δέσμιο τους. Και δε χρειάζεται να είσαι παιδί για να σου συμβεί. Ας κοιτάξουμε και τους ίδιους μας τους εαυτούς και θα καταλάβουμε. Η διαφορά είναι ότι οι μεγάλοι -θεωρητικά και μόνο -έχουν τη δυνατότητα να φιλτράρουν τη πληροφορία σε αντίθεση με τα παιδιά.
Εννοείται ότι προσωπικά συμφωνώ κάθετα και απόλυτα και βγάζω το καπέλο στη χώρα που το είπε και το έκανε. Που ύψωσε το ανάστημα της μπροστά στη λαίλαπα της αλόγιστης χρήσης των πλατφόρμων προκειμένου να προστατεύσει όχι μόνο τους νεαρούς πολίτες της, της γενιάς Α, αλλά και τις επόμενες γενιές καθώς και τοις οικογένειες τους.
Αρκετά πια με τα σιωπηλά και απομονωμένα παιδιά
Αρκετά πια με παιδιά που φαίνεται να μπαίνουν στην εφηβεία από τα 10 τους κιόλας χρόνια, χάνοντας την αθωότητας τους βίαια και πρώιμα.
Αρκετά με τα παιδιά που η ζωή τους εξαρτάται απόλυτα από αλγόριθμους που τους βομβαρδίζουν με αδιανόητα λανθασμένα μηνύματα υποκρύπτουσας αλλά και ευθείας βίας
Αρκετά πια με τα παιδιά που η ζωή τους και η αξία τους μετριέται από καρδούλες και likes
Αρκετά πια με τα παιδιά που ζουν σχεδόν σε 24ωρη βάση μέσα στην ασταμάτητη σύγκριση και πίεση κανόνων για το πώς θα είσαι όμορφος δημοφιλής και αγαπητός και αυτό όχι για τον περίγυρο σου μόνο , αλλά για εκατομμύρια μάτια άγνωστων ανθρώπων που ο καθένας κουβαλάει τη δική του ψυχοσύνθεση και τη δική του τρέλα.
Αρκετά πια με τα παιδιά που γίνονται βορά του κάθε αρρωστημένου μυαλού.
Αρκετά πια με τα παιδιά που ζουν μέσα στην κοινωνική απομόνωση και τη γνωστική παρακμή. Που δεν μιλούν τη γλώσσα τους και δε γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους αλλά και άλλα στοιχειώδη πράγματα.
Αρκετά πια με τα παιδιά που ζουν καθημερινά μέσα στον εκφοβισμό από συνομιλητές που συχνά «κρύβονται» στα λαγούμια των σκοτεινών μυαλών τους πίσω από τυχαίες και φανταστικές ταυτότητες, και είτε πέφτουν θύματα αυτού του εκφοβισμού με τραγικές και δραματικές συνέπειες είτε υποχρεώνονται να ακολουθήσουν αγέλες πεινασμένων και στερημένων από αγάπη ψυχών προκειμένου να επιβιώσουν.
Θλίβομαι για τα παιδιά που δεν έχουν παίξει με τα χώματα, που δεν έχουν λασπώσει τα παπούτσια τους που δεν έχουν χτίσει φιλίες μέσα από ζωντανό διάλογο, που δεν έχουν τρέξει και παίξει σε αλάνες και παραλίες, που δεν έχουν φλερτάρει κοιτάζοντας μέσα στα μάτια, ακουμπώντας τυχαία το χέρι, ανταλλάζοντας «ραβασάκια». Που η «πρώτη τους φορά» ήταν ιεροτελεστία και προετοιμαζόταν μήνες στο μυαλό τους και ήταν το δικό τους τεράστιο μυστικό που το μοιραζόσουν μόνο με το κολλητό τους πρόσωπο και όχι σε κοινή θέα όπως συχνά βλέπουμε να συμβαίνει….
Θλίβομαι για τα παιδιά που δεν έχουν περάσει τα καλοκαιρινά μεσημέρια τους διαβάζοντας. Οτιδήποτε. Από Μικυ Μάους μέχρι λογοτεχνία.
Θλίβομαι γιατί η κατάσταση έχει εντελώς ξεφύγει και κάθε μέρα ακούμε για βίαια περιστατικά με εγκληματικές απόπειρες οι οποίες καταγράφονται από κινητά και ταξιδεύουν στο διαδίκτυο σαν το πιο ωφέλιμο και φυσικό πράγμα στον κόσμο. Εκπαιδεύοντας έτσι τους επόμενους , τρομοκρατώντας και στέλνοντας «μηνύματα» στους περισσότερους και το χειρότερο, εξοικειώνοντας ολόκληρες κοινωνίες με το κακό.
Μπράβο λοιπόν στην Αυστραλία. Μπράβο που οι πολιτικοί της έβαλαν τη ψυχική υγεία των νεαρότερων πολιτών της πάνω από τα οικονομικά συμφέροντα, πάνω από τα likes. Εκτιμώ ότι πρόκειται για ιστορική στιγμή που καταγράφεται στην εκπνοή ενός χρόνου σκληρού για την ανθρωπότητα, ανοίγοντας ένα παράθυρο ελπίδας όχι μόνο στη νέα χρονιά που ξεκινά σε λίγες ημέρες ( και για την ιστορία η ήπειρος αυτή είναι η πρώτη που τον υποδέχεται) αλλά στην ανθρωπότητα παγκόσμια.
Τώρα είναι η σειρά των γονιών. Να πάρουν τη θέση που πρέπει να έχουν απέναντι στα παιδιά τους. Να επικοινωνούν, να αγκαλιάζουν να παίζουν, να μοιράζονται να ανακαλύπτουν. Να δίνουν αγάπη και σημασία. Να δώσουν στα παιδιά και στους ίδιους μία ευκαιρία καλύτερης ζωής.
Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι…
