Τα παράπονα στον Δήμαρχο, έτσι λέμε στο χωριό μου. Ενα απόγευμα ως προσφυγοπούλα εκ Μυτιλήνης , έφτασα στην ”αυλή του Παραδείσου” και εκεί την ερωτεύτηκα σφόδρα. Εεεεδώ είμαστε είπα, εδώ θα ζήσεις κοπελιά, έως ότου θέλει ο Θεός. Εδώ σ αυτό το μεγάλο χωριό που το λένε “Ραφήνα”! Σάλεψε το μυαλό μου με την ομορφιά που αντίκρυσα από κει πάνω στον Άγιο Νικόλαο, στην αυλή του Παραδείσου, όπως μ αρέσει να την αποκαλώ. Βραδάκι ήτανε και ο αέρας ίσα που δρόσιζε τα καυτό πλακόστρωτο. Νόμισα πως ήμουν στο λατρεμένο μου νησί, στην Λέσβο, νόμισα πως καθόμουνα στην βεράντα του σπιτιού μου και χάζευα όλο το λιμάνι με τα φώτα τα χρωματιστά να κάνουνε τσαλίμια στο ήσυχα νερά του. Ξεφόρτωνε το βαπόρι ανθρώπους και αυτοκίνητα. Ξεφόρτωνε και η ψυχή μου τα δικά μου απόβλητα. Έβλεπα μόνο σκιές που περνούσαν από δίπλα μου, είχα καρφώσει το βλέμμα στην θάλασσα, αυτή την ανασαιμιά που γεύομαι σαν την θωρώ και την μυρίζω. Κανόνισε Θεεέ, φέρτα μου όλα βολικά και δεν αντέχω άλλα ζόρια, ακούς, κάνε κάτι και γω ό,τι θες. Και ήρθε και ωρίμασε η προσπάθεια και δόξα το Θεό , μου έκανε το κέφι και τον ευγνωμονώ κάθε μέρα δύο χρόνια τώρα που είμαι μόνιμη κάτοικος στην αγκαλιά της. Ευλογημένος τόπος! Πότε με τ αστέρια συντροφιά και πότε με του ήλιου το χρυσάφι περπατώ και ζω ευτυχισμένη ως μεγάλη γυναίκα πια. Τι αξία έχουνε τα υλικά αγαθά; Καμία, απολύτως καμία. Εκεί που γελάς, εκεί θρηνείς. Μπορούμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να βοηθάμε, να συγχωράμε; Ε αυτή είναι η γοητεία, η γαλήνη, η ηρεμία στα μέσα μας, στα σωθικά μας, στα σκότια μας τα ταλαιπωρημένα. Καινούριο κόσκινο και που να σε κρεμάσω… Οοοοομως σόρυ Δήμαρχε αλλά που να τα πω και γω η έρμη, εσύ είσαι και βολικός και χαμογελαστός και δραστήριος και αεικίνητος. Ακου λοιπόν και σκέψου τι θα σου πω. Η πανέμορφη Ραφήνα, δεν έχει ταυτότητα , προσωπικότητα, πως το λένε. Ένα λιμάνι ξεφραγο αμπέλι, όποτε κοιτάξεις στον ουρανό θα δεις τα αερόπλανα να σουλατσάρουν, αφήνοντας πίσω τους, ό,τι διάολο θες, επιβλαβές για την υγεία. Καρκίνοι εμ το ξέρω ότι το ξέρεις, αλλά κάτι πρέπει να γίνει, τι λες και εσύ; Περνάει το θηρίο πάνω απ τα κεφάλια μας, απ τις αυλές μας, απ τα κεραμίδια μας. Το καλοκαίρι, αν πείς πάμε μια βόλτα στο λιμάνι μμμμμμ την έβαψες. Με τα λάστιχα πλένουν τα σκάφη, τα πλοία που μεταφέρουν τουρίστες και κάθε τι πλεούμενο. Βρωμια παντού ξεπλυμένη, ε πως αλλιώς να την πω. Στα ήσυχα νερά επιπλέουν, ας μη το πω καλλίτερα. Θα μου πεις και που να τα πλύνουν μεσοπέλαγα δεν έχει βρύσες. Εμ εκεί είναι η μαγκιά να βρεις τρόπο να μεταφερθεί, εεε εγώ θα σου πω που; Τόσες ψήφους πήρες και θα πάρεις πάλι, θα εκλεγείς και πάλι, μωρέ μη φοβάσαι.
Μην φοβάσαι. Όλη η βιτρίνα είναι για εκ βάθρου ανακαίνιση. Καλά μη με μπλέκεις με τα λιμεναρχεία, μια χούφτα άνθρωποι είμαστε, βρείτε τρόπο να συμμαζέψετε τα ασυμμάζευτα. Φιλότιμη προσπάθεια έγινε, και μπράβο, αλλά μισά και μισοκούτελα όμως, να λέμε το σωστό. Μπες σε μια βάρκα πάρε και τον φίλο σου και πολύ αγαπητό σε όλους κ. Μπατάλη και κόβε βόλτες μέσα στο λιμάνι. Τι βλέπεις; Καραγκιόζ μπερντέ παντού η βιτρίνα του Δήμου σου. Σκισμένες τέντες, σοβάδες σε μαύρο χάλι , κτήρια ετοιμόρροπα, αυτοκίνητα φουλ , ατάκτως ερριμμένα σε όοοοολο το λιμάνι. Δε θέλεις να γίνει “η αυλή του παραδείσου”; Πόλος έλξης τουριστών και μη; Μωρέ καλέ μου Δήμαρχε, πας σε άλλες δημοτικές ενότητες και ανοίγει η ψυχή σου με την ζωντάνια που έχουν οι πλατείες και τα σοκάκια. Σφύζουν από ζωή, από χαρούμενους ανθρώπους που αποζητάν μια σταλιά μέελι στην άχαρη ζωή μας όπως εξελίχτηκε. Ταβερνούλες δόξα το Θεό ανακαινίστηκαν και βγάλαν έξω τραπεζάκια λοιπόν, και κάθεται ο κόσμος να αναπνεύσει θαλασσινό αγέρι. Μα σαν πάνε για ύπνο άντρες και γυναίκες χρειάζονται ντεμακιγιάζ γιατί οι εξατμίσεις ξαμολούν φούμο και αδιαφορία. Να απαγορευτεί το παρκάρισμα δια ροπάλου. Κατεβαίνουν οι συνταξιούχοι οι ταλαίπωροι να απολαύσουν τις βάρκες που κουνιούνται και να περάσουν δωρεάν τ απόβραδό τους , συντροφιά με φίλους και βουϊζουν τ αυτιά τους από την ηχορύπανση σα να μπήκαν μέσα μύγες και μέλισσες θυμωμένες που δεν βρίσκουν την έξοδο. Εεεεε μααα και σαν έρθει και πλοίο της γραμμής ….πάμε τσάρκα στην όμορφη Ραφήνα δεν θα λέει κανείς. Μήτε Αθηναίος , μήτε Άγγλος , Γάλλος , Πορτογάλος , Ολλανδός και Αμερικάνος! Με νοιώθεις; Πίστεψέ με, πολύ την αγάπησα τη Ραφήνα και δεν τα λέω για να γκρινιάξω. Επάνω στο πανέμορφο εκκλησάκι, εκεί που παλιά γινότανε γάμοι εκλεκτοί και βαπτίσεις που μοσχοβολούσε μωρό, τώρα γίνονται εκδηλώσεις και βολτίτσες κάνουν όλων των ηλικιών παιδιά και απολαμβάνουν το φεγγάρι στα παγκάκια , γεροντάκια μα και τρυφερά ζευγαράκια. Πάρε πάλι τον κ Μπατάλη και δες, μέρα να πας να βλέπεις καθαρά. Βρωμιά κ εδώ , τσίχλες , χάλια παγκάκια, άστα να πάνε, ένα λουλούδι πουθενά . Μαύρο το πλακόστρωτο. Γι αυτό σου λέω. Εμ το άλλο; Κόσμος περιμένοντας τα πλοία πάει και κολυμπάει στην παραλία, στο λιμάνι. Πάει να κάνει ντους και ξερνάει από την βρωμιά, ε πως αλλιώς να την πω. Ακαθαρσίες παντού, σκουπίδια πάσης φύσεως. Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, έλεγε η γιαγιά μου. Παρ όλα αυτά η Ραφήνα είναι πανέμορφη, είναι ευλογημένος τόπος και εμείς οι άνθρωποι ας την σεβαστούμε και ας την φροντίσουμε με αγάπη για να μας δίνει χαρές και να μας χαϊδευει το καθαρό θαλασσινό αεράκι. Μου θύμωσες; Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις Δήμαρχε που βλέπω ότι το προσπαθείς πολύ. Καμία φορά τα λέμε στην νύφη για να τα ακούσει η πεθερά και ο νοών νοείτω.
Ανθούλα Βαμβουρέλλη- κάτοικος Ραφήνας
