Εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ο οποίος έδινε μάχη για τη ζωή του τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» όπου νοσηλευόταν.
Ο ίδιος τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας εισήχθη σε νοσοκομείο των Τιράνων εξαιτίας ίωσης που τον ταλαιπωρούσε στις 30 Δεκεμβρίου. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και στις 3 Ιανουαρίου κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά του στην Αθήνα.
Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και παρακολουθείτο στενά από την ιατρική ομάδα του νοσοκομείου. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες η υγεία του παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση.
Το ξεκίνημα στην Αλβανία
Η εικόνα που είχε αντικρίσει στην Αλβανία, φτάνοντας εκεί το 1991 ήταν πραγματικά αποκαρδιωτική. Ποίμνιο φοβισμένο που ζούσε σε καθεστώς τρομοκρατίας από τις αλβανικές κρατικές αρχές και μία κοινωνία καχύποπτη. Ιεροί ναοί σε μεγάλο βαθμό εγκαταλελειμμένοι, αν όχι κατεστραμμένοι, ή διαμορφωμένοι σε γυμναστήρια, αποθήκες και χώρους πολλαπλών χρήσεων.
«Ήταν μια εκκλησία εντελώς διαλυμένη…. Από το 1944 που ανέλαβε το κομμουνιστικό καθεστώς έγινε ο διωγμός που όλοι ξέρουμε στη Ρωσία και στις υπόλοιπες Βαλκανικές Χώρες. Από το 1967 όμως προχώρησαν σε κάτι πιο ολοκληρωτικό. Απαγόρευσαν με το Σύνταγμα οποιαδήποτε θρησκευτική έκφραση. Η Εκκληaσία κατέρρευσε εντελώς», είχε αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος σε συνέντευξή του στο CNN Greece.
Την ημέρα της ενθρόνισής του, στις αρχές Αυγούστου του 1992, στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Τίρανα, ομάδες ακραίων επιχείρησαν να χαλάσουν μία χαρμόσυνη μέρα χωρίς όμως να τα καταφέρουν τελικά.
Στα 32 χρόνια που πέρασαν από τότε, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αναδείχθηκε σε πνευματικό φάρο για την Ορθοδοξία, και όχι μόνο, τόσο στην Αλβανία όσο και στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.
Από την πρώτη στιγμή, αφιερώθηκε στη θεμελίωση μιας νέας εποχής για την Ορθόδοξη Εκκλησία της χώρας. Αντί να περιοριστεί σε διοικητικό και διεκπεραιωτικό ρόλο, επέλεξε να εργαστεί σιωπηλά και με συνέπεια για την αναδόμηση της πνευματικής και κοινωνικής ζωής. Νέοι ναοί ανεγέρθηκαν, παλαιά μοναστήρια ξαναζωντάνεψαν, και κτήρια γεμάτα ζωή, όπως σχολεία, οικοτροφεία και ιατρικά κέντρα, έγιναν πραγματικότητα. Το έργο του έγινε η κινητήρια δύναμη που έδωσε ελπίδα και προοπτική σε χιλιάδες ανθρώπους. Για αρκετά χρόνια, σήκωσε στις πλάτες του το βάρος μιας ιεραποστολής που απαιτούσε θάρρος, υπομονή και στρατηγικό όραμα.
Σταθμοί στην πορεία του
Το 1998 σηματοδότησε μια καμπή στην πορεία αυτή, με τη σύσταση της Ιεράς Συνόδου, που εδραίωσε τη θεσμική δομή της Εκκλησίας και της έδωσε τη δυνατότητα να επεκταθεί. Παρά τις πολιτικές δυσκολίες που συνάντησε, το 2009 ήταν ένα έτος-ορόσημο, όταν η Εκκλησία απέκτησε επίσημα νομική υπόσταση, αναγνωρισμένη πλέον από το αλβανικό κράτος.
Σε κάθε γωνιά της Αλβανίας, το αποτύπωμα της ιεραποστολικής δράσης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου μοιάζει με ανάσα ζωής. Ένας άνθρωπος που δεν δίστασε να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις και τις διακρίσεις, υψώνοντας τη φωνή του και το πνευματικό του έργο ενάντια σε κάθε μορφή μισαλλοδοξίας. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη γειτονική χώρα, έθεσε στο κέντρο της δράσης του τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκείας, καταγωγής ή πεποιθήσεων.
Χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης με τις υπόλοιπες θρησκευτικές κοινότητες, κατάφερε να φέρει κοντά ανθρώπους και πολιτισμούς που για χρόνια ζούσαν με την καχυποψία και την απόσταση να τους χωρίζει. Με τη στάση του απέδειξε ότι η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι οι θεμέλιοι λίθοι μιας κοινωνίας που μπορεί να πορευτεί μαζί, ακόμη και μέσα από τα πιο δύσκολα μονοπάτια της ιστορίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και οι νέοι
Αυτό, όμως, που ξεχώρισε στη διαδρομή του είναι η βαθιά αγάπη του για τους νέους. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, αλλά και ως άνθρωπος που αναγνωρίζει ότι το μέλλον κάθε κοινωνίας βρίσκεται στα χέρια της επόμενης γενιάς, έστρεψε από νωρίς το βλέμμα του στη μόρφωση. Η εκπαίδευση έγινε το όχημα για την αλλαγή που οραματιζόταν. Από τα πρώτα του κιόλας βήματα στην Αλβανία, ξεκίνησε να χτίζει σχολεία, προσφέροντας στα παιδιά μια διέξοδο προς τη γνώση και την ελπίδα.
Το έργο του δεν περιορίστηκε στις υποδομές ή τα ιδρύματα. Αντικατοπτρίζεται στις καρδιές όσων τον συνάντησαν, στις ιστορίες των παιδιών που πήραν την ευκαιρία να ονειρευτούν, στις κοινότητες που έμαθαν να ζουν μαζί.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος δεν είναι απλώς μια θρησκευτική μορφή· είναι μια υπενθύμιση ότι η αγάπη, η πίστη στον άνθρωπο και η δύναμη της παιδείας μπορούν να αλλάξουν κόσμους.
