”Ένας κόσμος γεμάτος εγωπάθεια”
Μιας αναγνώστριας και φίλης του RPN.GR που υπογράφει ”χωρίς στήλη”
Κι εκεί που λες έχω καταλάβει τι μου γίνεται, ποιον έχω δίπλα μου και γύρω μου, ποιος είναι κοντά και ποιος μακριά μου εκεί συνειδητοποιείς ότι η πραγματικότητά σου είναι άλλη εντελώς.
Το ακόμη φοβερότερο είναι πως σε αυτή τη συνειδητοποίηση φτάνεις πιο συχνά απ’ όσο συχνά γιορτάζεις τα γενέθλιά σου και τη γιορτή σου μαζί.
Μέχρι που φτάνεις σε ένα τρομερότερο συμπέρασμα που λέει πως το περιβάλλον σου είναι μια κινούμενη άμμος χωρίς στεγανά σημεία από όπου μπορείς ή θα μπορούσες να πιαστείς εάν χρειαστεί.
Ο «Α» είναι ο κολλητός μου αλλά όταν είχε γίνει «εκείνο» δεν με βοήθησε ή δεν με υποστήριξε γιατί ήταν και «η άλλη πλευρά» φιλικά προσκείμενη προς αυτόν…Οπότε «ήταν» σε δύσκολη θέση «είπε».
Η γυμνή αλήθεια: « Πρώτα σκέφτηκε τον εαυτό του και αν θα βρεθεί ο ίδιος σε δύσκολη θέση υπερασπιζόμενος το δίκαιο. Δεν ήθελε να ρισκάρει τη δική του φιλική σχέση και έβαλε σε προτεραιότητα την δική του αρμονία».
Ο «Β» είναι πατέρας σου ή μητέρα σου και παρόλο που βλέπει ότι δυσκολεύεσαι οικονομικά ή ψυχολογικά, πέρα από το τυπικό ενδιαφέρον της ερώτησης και της σχετικής συζήτησης που ακολουθεί εμπεριέχοντας και μια δόση κριτικής αναγκαστικά (ως γονιός), ο ίδιος βλέπεις ότι κρατάει απόσταση είτε συναισθηματική είτε υλική είτε και τα δύο.
Η γυμνή αλήθεια: « Ναι, νοιάζεται για το παιδί του αλλά όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσει για ποιον νοιάζομαι πιο πολύ (για εκείνο ή για εμένα τον ίδιο) φοβάται να το παραδεχτεί αλλά βάζει τον εαυτό του σε προτεραιότητα και μη μπορώντας να υπερβεί τους προσωπικούς του φόβους μένει μόνο σε λεκτική παρηγοριά.
Ο «Γ» είναι ο άντρας σου, ο πατέρας των παιδιών σου. Σε βλέπει συχνά στεναχωρημένη, προβληματισμένη και μόνη. Ξέρει ότι έχει ευθύνη για τα άγχη σου, τους φόβους σου, τη δύσκολη καθημερινότητα. Έρχεται κάποιες φορές να ανοίξει συζήτηση ρωτώντας «τι έχεις; Τι σε απασχολεί; Δεν φαίνεσαι καλά. Ίσως χρειάζεσαι υποστήριξη.» Η κουβέντα συνήθως τελειώνει πριν αρχίσει. Ήδη ο προβληματισμός «παραμονεύει» να χαλάσει τη δική του γαλήνη ακόμη κ επιφανειακή.
Η γυμνή αλήθεια: «Νοιάζεται πιο πολύ για τον εαυτό του και τη δική του εσωτερική γαλήνη άρα δεν συζητά ειδικά όταν κινδυνεύει να καταλάβει ότι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη δυσκολία ή την απελπισία σου .»
Τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι τίποτε άλλο από τρανταχτές αποδείξεις του ενστίκτου επιβίωσης του κάθε ανθρώπου.
Λένε ότι «οι γονείς θυσιάζονται για τα παιδιά τους». Όχι πάντα.
Λένε ότι «όποιος αγαπάει θυσιάζεται για την αγάπη του». Όχι πάντα.
Λένε ότι «οι αληθινοί φίλοι γίνονται θυσία». Πολλά τα ερωτηματικά….
Αγαπά άραγε ένας άνθρωπος; Και τι σημαίνει αυτό; Έχει άραγε όρια η αγάπη; Και μήπως στο συναίσθημα της αγάπης το όριο είναι χαμηλό γιατί ενεργοποιείται το ένστικτο της επιβίωσης σε εκάστοτε συνθήκη και σε κάθε διαφορετική περίπτωση. Για να επιβιώσω προστατεύω «εμένα και ό,τι μου ανήκει» ή «ό,τι με κάνει να νιώθω ασφαλής και ήρεμος».
Μπορεί να αντέχω να βλέπω το φίλο μου, το παιδί μου, τον άντρα μου/ τη γυναίκα μου στεναχωρημένο και δυσκολεμένο αλλά να μην αντέχω στη σκέψη ότι πρέπει να θυσιάσω (διαθέσω) κάτι από τη δική μου γαλήνη ή να δώσω κάτι που μου εξασφαλίζει τη δική μου γαλήνη και άρα «την επιβίωσή μου».
Τα όρια λοιπόν του καθένα είναι διαφορετικά. Εξαρτάται πού ενεργοποιείται το ένστικτο επιβίωσης (συναισθηματικής/υλικής αυτοσυντήρησης) του καθένα.
Εκεί τελειώνει η «ατελείωτη» αγάπη και το «ατελείωτο» ενδιαφέρον για φροντίδα και προσφορά προς «τους δικούς μας ανθρώπους».
Η γυμνή αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να έχει «εγώ» από την ώρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει.
Φοβάται ότι αν προσέξει κάποιον λίγο περισσότερο από τον εαυτό του, θα κινδυνεύσει η αρμονία του τόσο πολύ που δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να ζει αρμονικά (ψυχολογικά/ υλικά) την υπόλοιπη ζωή του. Άρα η ζωή του θα σταματήσει να είναι όπως την γνωρίζει. Κι εδώ ενεργοποιείται ένας «εσωτερικός» συναγερμός.
Εδώ εμφανίζεται και ο φόβος του αγνώστου. Πώς θα ζήσω εάν σταματήσω να είμαι όπως είμαι «τώρα»; ( δλδ πριν ανοιχτώ συναισθηματικά ή πριν δώσω κάτι υλικό που μου πλεονάζει;)
Οι άνθρωποι που ξεπερνούν το φόβο και δαμάζουν το ένστικτο της επιβίωσης είναι λίγοι.
Υπάρχουν όμως ανάμεσά μας.
Είναι άνθρωποι που αναπνέουν για την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, το σύντροφό τους γιατί ξέρουν πώς η ζωή τους δεν έχει το ίδιο νόημα με το περιβάλλον τους δυστυχισμένο ή σε «πρόβλημα».
Επιπλέον, βρίσκουν νόημα στη ζωή τους με το να προσφέρουν συναισθηματικά ή υλικά όταν μπορούν, από το να κλείνονται στο καβούκι τους.
Πόσους τέτοιους ανθρώπους άραγε έχουμε συναντήσει στη ζωή μας;
