Στη φωτογραφία του Σήφη Πικουλίδη δεν αποτυπώνεται απλώς ένας δρόμος. Αποτυπώνεται η καρδιά της Ραφήνας σε χρόνια αγνά, τότε που η σημερινή πλατεία Πλαστήρα ήταν απλώς ένας δρόμος, μα για τους ανθρώπους της ήταν το κέντρο του κόσμου.
Εκεί, παιδιά έπαιζαν από το χάραμα μέχρι που έπεφτε το σκοτάδι. Ένα τόπι, μια κιμωλία στο πεζοδρόμιο, μια παρέα – κι έφταναν για να γεμίσει ο τόπος φωνές. Οι μανάδες φώναζαν από τις αυλές να γυρίσουν τα παιδιά για φαγητό, και οι πατεράδες στα καφενεία αντάλλασσαν κουβέντες για τη δουλειά και τη θάλασσα.
Εκεί ήταν τόπος συνάντησης και μνήμης. Εκεί γεννήθηκαν φιλίες που κράτησαν μια ζωή, εκεί χτίστηκαν οι ιστορίες που οι παππούδες αφηγούνται ακόμη στα εγγόνια τους.
Ύστερα ήρθε η «ανάπτυξη» – με δρόμους, πολυκατοικίες, το μεγάλο λιμάνι. Μα μαζί τους χάθηκε η απλότητα, το καθαρό βλέμμα μιας πόλης που ακόμη μύριζε αλμύρα και γιασεμί.
Κι όμως, τώρα που κοιτάζουμε αυτή τη φωτογραφία, η παλιά Ραφήνα ξαναγυρίζει μέσα μας: σαν ανάσα καλοκαιριού, σαν ήχος από παιχνίδι που δε σβήνει ποτέ.
