Γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον πολιτικό νανισμό. Είναι ένα σύνδρομο το οποίο
«χτυπάει» κυρίως τις πολιτικές αρχές του τόπου μας.
Το σύνδρομο αυτό έχει τις καταβολές του λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του
1821.
Ένας ρακένδυτος λαός, ραγιάς για 400 χρόνια, με μπροστάρηδες άνδρες φτωχούς,
αγράμματους αλλά με ψυχή και όραμα έπραξε το ακατόρθωτο. Λευτερώθηκε και
σχημάτισε κράτος. Την λευτεριά του την πλήρωσε ακριβά, με δάκρυα και αίμα.
Μόλις όμως στάθηκε στα πόδια της η δύσμοιρη Ελλάδα, κάποιοι πολιτικοί νάνοι,
ορεγόμενοι την εξουσία, έσπειραν το μίσος, τη διχόνοια και τιμώρησαν τους
οπλαρχηγούς ως προδότες. Αυτή ήταν η πληρωμή για τις θυσίες, για τους αγώνες,
για το όραμα, για το αίμα που χύθηκε.
Δεν πέρασαν κάποιες δεκαετίες λευτεριάς και η Ελλάδα εμπλέκεται στον πρώτο
Βαλκανικό πόλεμο. Οι πολιτικοί νάνοι πάλι διοικούν και διχάζουν. Πάλι αίμα, πάλι
δάκρυα, πάλι στερήσεις. Ο απλός όμως λαός ντυμένος στο χακί, αγωνίζεται και
προελαύνει στα βάθη της Τουρκιάς. Αλλά πάλι το μίσος, η διχόνοια των πολιτικών
νάνων, θέρισε καταστροφή.
Οι λαμπερές πόλεις των παραλίων της Μικράς Ασίας, μετατράπηκαν σε κόλαση.
Ούτε ο Δάντης δεν είχε καταφέρει να περιγράψει τόσο παραστατικά την κόλαση.
Πάλι δάκρυ, πάλι αίμα, πάλι προδοσία.
Δεν προλαβαίνουν να κλείσουν οι πληγές και να στεγνώσουν τα δάκρυα και οι
πολιτικοί νάνοι της Ελλάδας, την οδηγούν για ακόμα μία φορά στον όλεθρο. Οι
ηρωικές πράξεις στην Πίνδο, στην Αλβανία, στα οχυρά του Ρούπελ μετατρέπονται σε
όλεθρο, σε προδοσία, σε υποδούλωση σε εξανδραποδισμό. Και πάλι όμως ένας λαός
ρακένδυτος, πεινασμένος αντιστέκεται και πολεμάει. Στα βουνά κυματίζει η σημαία
λεύτερη, στις πόλεις η σημαία κυματίζει στις καρδιές των αγωνιστών. Πάλι όμως
αίμα, δάκρυα, πείνα, εκτελέσεις, αφανισμός.
Οι πολιτικοί νάνοι όμως συνεχίζουν το αποτρόπαιο τους έργο. Άλλοτε με
σκεπασμένο το πρόσωπο και άλλοτε ξεδιάντροπα προδίδουν, καταδίδουν,
σκοτώνουν.
Πέρασαν τα δύσκολα χρόνια και η λευτεριά κάθισε πάλι στο θρόνο της. Μαζί όμως
με την λευτεριά κάθισαν στο θρόνο και νέοι πολιτικοί νάνοι. Οι περισσότεροι
συνεργάτες των κατακτητών, δωσίλογοι, μαυραγορίτες, προδότες. Με εργαλεία πάλι
τη διχόνοια, το μίσος στρέφουν τον αδελφό ενάντια στον αδελφό . . . πάλι αίμα, πάλι
δάκρυα, πάλι αγώνες.
Οι πολιτικοί νάνοι έχουν ριζώσει για τα καλά στην Ελλάδα. Για να καταφέρουν να
κρατηθούν στην εξουσία, για ακόμα μία φορά ακολουθούνε τη γνωστή «συνταγή».
Διχόνοια . . . Τώρα όμως με νέα μορφή . . . Χρωματιστή. Μπλέ, Πράσινο, Κόκκινο
κ.α.
Κατάφεραν έτσι να χωρίσουν πάλι το λαό, να τον ποτίσουν ψευτοδιλήμματα και να τον
χειραγωγήσουν. Οργανώνουν και αναμορφώνουν τους ταγματασφαλίτες,
εξωραΐζοντας την ονομασία τους σε αστυνομία – παλιός γάιδαρος καινούργια
περπατησιά δεν μαθαίνει. Επίσης χειραγωγούν υπογείως πλην όμως έντεχνα τη
δικαιοσύνη.
Έχοντας πλέον οργανώσει «το κουβέρνο» ανάλογα με την περίπτωση πλανεύουν
το λαό, πετώντας ξεροκόμματα πασπαλισμένα με ζάχαρη. Πύρινοι λόγοι από τα
μπαλκόνια, βέλη εκατέρωθεν, πλαστικά σημαιάκια και η αποχαύνωση καλά κρατεί. Ο
λαός πορεύεται, αγωνίζεται, ιδροκοπάει και τόσο το κουβέρνο όσο και οι
παρατρεχάμενοι, τρώνε beluga, καραβίδες Ατλαντικού, πίνουν σαμπάνιες και
καπνίζουν πούρα Αβάνας.
Φτάσαμε αισίως στο 2010, οι πολιτικοί νάνοι εναλλάσσονται στην εξουσία, έχουν
φάει όλο το μέλι και έχουν ξύσει και τον πάτο από το βαρέλι. Ένας από τους νάνους
της πολιτικής σκηνής αποφασίζει να αποδείξει ότι έχει πολιτικό ανάστημα και
ανακοινώνει στο λαό την υποδούλωση του. Η επιθυμία του εν λόγω πολιτικού νάνου,
να αποδείξει ότι έχει ανάστημα, ήταν απλά μία κρίση «πολιτκού vertico».
Το κακό όμως είχε γίνει. Για ακόμα μία φορά η Ελλάδα είχε κατακτηθεί. Τώρα
όμως δεν κατακτήθηκε με τα τάνκς και τα όπλα, αλλά με το χρήμα. Και το πρόβλημα
δεν είναι τόσο η υποδούλωση, η κατοχή όσο ότι ο Έλληνας δεν το έχει καταλάβει, αν
και το ζεί καθημερινά. Τούτο συμβαίνει γιατί δεν βλέπει στους δρόμους τα Γερμανικά
περίπολα, δεν ακούει τα πολυβόλα να κροταλίζουν, δεν υπάρχουν εκτελέσεις.
Όλα αυτά όμως υπάρχουν αλλά με άλλη σκηνοθετική ματιά.
Δεν υπάρχουν περίπολα στους δρόμους, υπάρχει όμως η καταστολή σε κάθε μορφή
αντίστασης και πάλης.
Δεν ακούει τα πολυβόλα να κροταλίζουν, βλέπει όμως το εισόδημα του να μειώνεται
δραστικά.
Δεν υπάρχουν εκτελέσεις, υπάρχουν αυτοκτονίες.
Δεν υπάρχουν νεκροί από τις κακουχίες, υπάρχουν άστεγοι.
Η σκηνοθετική όμως ματιά των σύγχρονων πολιτικών νάνων, είναι να
εξωραΐζουν τα κακώς κείμενα και να τα σερβίρουν με τέτοια μαεστρία, ώστε ο λαός
να δικαιολογεί τις όποιες πολιτικές κινήσεις και να τις επιβραβεύει. Τροφοδοτούνε
επίσης τη διχόνοια, παλιά και δοκιμασμένη τακτική, ώστε να κρατάνε
εγκλωβισμένους τους οπαδούς.
Το «μοτο» του πολιτικού Νάνου είναι . . . Κάθε φωνή αντίστασης, είναι φωνή
οπισθοδρόμησης, είναι φωνή κατά της προόδου και του πολιτισμού και καταφέρεται
ενάντια στο δημοκρατικό πολίτευμα.
Αυτοί είναι οι πολιτικοί Νάνοι, που μας κυβερνάνε χρόνια τώρα ! ! !
Αυτοί φροντίζουν να είμαστε αγράμματοι για να μην ορθώνουμε λόγο.
Αυτοί φροντίζουν να μην γνωρίζουμε την Ιστορία μας, για να μπορούν να την
αλλοιώνουν.
Αυτοί φροντίζουν να μην σκεπτόμαστε, για να μην έχουμε κρίση.
Αυτοί φροντίζουν να ζούμε όμηροι λόγω της εγκληματικότητας, για να ζητάμε
καταστολή.
Αυτοί φροντίζουν να μας αλλοιώσουν πολιτιστικά και πολιτισμικά, για να μην
απαιτούμαι.
Αυτοί φροντίζουν να μας μεταλλάξουν κοινωνικά, για μα μην αυτοπροσδιοριζόμαστε.
Αυτοί φροντίζουν να αλλοιώσουν τα εθνικά μας σύμβολα, για να μας αποδεκατίσουν.
Εμείς σαν λαός γιατί τους ακολουθούμε, γιατί υποτασσόμαστε, γιατί τους
δεχόμαστε ως λυτρωτές ενώ είναι μαριονέτες του κατακτητή, άβουλα όργανα,
οπορτουνιστές και Προδότες ; ; ;
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
