Και φυσικά θα ξεκινήσω με μία ρητορική ερώτηση…Εσείς έχετε αναρωτηθεί αν οι σκέψεις προκαλούν τα συναισθήματα ή τα συναισθήματα τις σκέψεις; (κατά το «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα);
Είναι γνωστό ότι η ψυχική μας κατάσταση ευθύνεται κατά πολύ για τις σκέψεις που κάνουμε. Αλλά κι ο τρόπος που σκεφτόμαστε έχει αντίκτυπο στην ψυχολογία μας, πόσο μάλλον στις πράξεις μας. Αν είσαι και λίγο παραπάνω ευαίσθητος; Εκεί να δεις «γλέντια»! Η κυκλοθυμία σε όλο της το μεγαλείο! Μια στα ουράνια και μια στα πατώματα. Σ’ αυτό το λούνα παρκ συναισθημάτων, επιλογών και δράσεων, δεν είναι ευπρόσδεκτη ποτέ η λογική, ανεξαρτήτως πόσο προσπαθεί να παρεισφρίσει και να μας επαναφέρει στην «πραγματικότητα». Συνήθως πάντως, και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της, εμείς οι ίδιοι είμαστε που της «ρίχνουμε μια πόρτα» ΝΑ με το συμπάθειο!
Όταν λοιπόν οι σκέψεις μου είναι «μαύρες» (κοινώς απαισιόδοξες) τότε και τα συναισθήματά μου «βαραίνουν», δημιουργώντας ένα σκούρο γκρι (ή ακόμη και κατάμαυρο) πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπω τα πάντα στην ζωή μου.
Πώς θα μπορούσαν λοιπόν οι πράξεις μου να μην είναι αντίστοιχες; Γιατί να δράσω; Γιατί να προσπαθήσω; Γιατί να μην μείνω άπραγος κι ότι θε να ‘ρθει θε να ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει; Δεν περιμένω τίποτα και δεν ελπίζω τίποτα αλλά (σιγουράκι) δεν είμαι ελεύθερος. Απλά είμαι «δεμένος» με τα δικά μου (τουλάχιστον) εσωτερικά δεσμά.
Ούτε και το άλλο άκρο είναι φυσιολογικό! Με το να είμαι, δηλαδή, διαρκώς «μες στην τρελή χαρά» ενώ δίπλα μου ο κόσμος καίγεται κι αυτό στερείται λογικής. Λείπει από την συνολική εικόνα, η αντικειμενικότητα. Και πάλι στερούμαι ορατότητας, απλά το πρίσμα αυτή την φορά δεν είναι μαύρο αλλά λευκό….ίσως ακόμη και ροζ ανάλογα με το τί χρώμα έχουν τα συννεφάκια που πετάω!
Εννοείται ότι και σε αυτήν την περίπτωση οι επιλογές μου, οι πράξεις – οι δράσεις μου είναι ασύμφωνες, ίσως και ριψοκίνδυνες , πάντως σίγουρα μη ρεαλιστικές. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει; Μα να φάω τα μούτρα μου, από το υπερβολικό «φως», και να τα φάω τόσο πανηγυρικά που η φυσιολογική μετέπειτα πορεία μου είναι «καρφί» προς τα πατώματα (και πιο κάτω μην σου πω)!
Οι επιλογές – οι πράξεις μας – καθορίζονται από τον τρόπο που «βλέπω-βλέπεις-βλέπει» ο καθένας τα πράγματα. Όταν δεν βλέπω καθαρά, δεν είμαι σε θέση διακρίνω ούτε τα εμπόδια αλλά ούτε και τις ευκαιρίες, και κάπως έτσι πέφτω διαρκώς στην ίδια «λούμπα». Φτάνω να αναρωτιέμαι γιατί «η ζωή μου κύκλους κάνει»; Γιατί καταφεύγω στην Καταναγκαστική επανάληψη (για να το πω και πιο επιστημονικά);
Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να σπάσει τους κύκλους. Να καθαρίσει το τοπίο. Άλλοι το αποκαλούν μέτρο κι άλλοι λογική. Όπως κι αν το πεις, αυτό είναι που σε εμποδίζει να πας πολύ πιο ψηλά, πέραν των δυνατοτήτων σου (βλ. Ίκαρος) και σου απαγορεύει να πέσεις στα Τάρταρα! Δώσε μου έναν σοβαρό λόγο που δικαιολογεί αυτό το ή του ύψους ή του βάθους!
Άφησε λίγο χώρο να μπει στην εξίσωση η κακομοίρα η λογική και σίγουρα θ’ αλλάξει το αποτέλεσμα! Τουλάχιστον, κάνε μια προσπάθεια και σπάσε τον κύκλο κι αν δεν σ’ αρέσει… μπορεί ν’ ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων «μη μου τους κύκλους τάραττε»… τότε be free και ξαναμπες! Κανείς δεν θα σ’ εμποδίζει!
Πόσο δύσκολο είναι όμως να μπει σε λειτουργία η εδώ και καιρό παροπλισμένη λογική, την ώρα που πετάς ή σέρνεσαι; Πολύ! Και πίστεψέ με… συνήθως εκεί χάνουμε οι περισσότεροι το παιχνίδι! Παρασυρόμαστε και πηγαίνουμε όπου μας πάει το ρεύμα χωρίς καμία προσπάθεια να κολυμπήσουμε προς τα ‘κει που εμείς έχουμε επιλέξει να πάμε.
Αν το σκεφτείς είναι λογικό όταν βλέπεις για μεγάλο χρονικό διάστημα τον κόσμο, μέσα από ένα πρίσμα (σε ότι χρωματάκι θέλεις) να σου είναι δύσκολο να αντικρίσεις την πραγματική εικόνα! Σαν να κοιτάς για πολύ ώρα τον ήλιο ή βρίσκεσαι πολλές ώρες στο σκοτάδι! Κι επειδή αυτό είναι μάλλον παλιακό σαν παράδειγμα….πάρε για παράδειγμα τις selfies! Άμα συνηθίσεις με τα φίλτρα, δύσκολα τα απαρνιέσαι! Κι όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι, η αρχική φωτογραφία είναι η αληθινή. Σ’ αρέσει – δεν σ’ αρέσει!
Είναι «βολικό» να βλέπω τον κόσμο όπως θέλω. Μου δίνει μόνιμα «άλλοθι» για τις πράξεις μου ή την απραγία μου. Έχω πάντα μια σίγουρη δικαιολογία να μου πω όταν μου γκρινιάζω. Το δύσκολο είναι να βγω από την «κοσμάρα» μου, να κατέβω από το «συννεφάκι» μου ή ν’ ανέβω από το «πηγάδι» και να σταθώ αντικειμενικός κριτής στην ζωή μου. Εξίσου δύσκολο και ίσως και επίπονο είναι να βάλω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου με το ζόρι να συνεργαστούν με την λογική!
Χρειάζεται και δύναμη και θέληση! Ενδεχομένως και βοήθεια από κάποιον ειδικό! Κάποιοι τα διαθέτουν όλα, κάποιοι μόνο κάποια ενώ άλλοι ενδεχομένως και κανένα. Αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό…αν αυτή την ζωή την ζούμε κατ’ επιλογήν. Το κακό είναι να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή και ότι τα υπόλοιπα χρώματα τελειώσαν!
Το μόνο όμως σίγουρο και αποδεδειγμένο είναι ότι «όταν αλλάζω-αλλάζεις-αλλάξουμε τον τρόπο που σκέφτομαι – σκέφτεσαι – σκεφτόμαστε, αλλάζει όχι μόνο η οπτική μας αλλά κι η ίδια η ζωή μας»!
Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας και όλα είναι δυνατά!
Μικέλα Καϊκάρη
Life Coach – Θετική Ψυχολόγος
Τηλ.: 6932804864
