Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την ημέρα γιορτής της Αγίας Μαρίνας, 17 Ιουλίου του 1944 έχουν χαραχθεί βαθιά στη μνήμη του κάθε Ραφηνιώτη.
Στις 12 Ιουλίου 1944 σε ενέδρα στο Πικέρμι σκοτώνουν από λάθος, τον Γερμανό λοχαγό Διοικητή του «Οχυρού» της Ραφήνας και το Γερμανό λοχαγό Λιμενάρχη της Ραφήνας.
Η ενέδρα είχε σκοπό να χτυπήσει άλλο Γερμανικό αυτοκίνητο για να απελευθερώσει Έλληνες κρατούμενους που θα τους πήγαιναν από την Αγία Μαρίνα του Μαραθώνα στην Αθήνα.
Τα νέα έφθασαν αυθημερόν στη Ραφήνα. Υπό τον φόβο πιθανών αντιποινων, ο κόσμος άρχισε να φεύγει, άλλοι προς Νέα Μάκρη, άλλοι προς Σπάτα και άλλοι έξω στα κτήματα.
Οι Γερμανοί της Ραφήνας δεν αντέδρασαν καθόλου για δυο με τρεις ημέρες. Έτσι αρκετοί Ραφηνιώτες άρχισαν να επιστρέφουν στα σπίτια τους. Νόμιζαν ότι όλα ήταν όπως πριν ..
Τετάρτη 17 Ιουλίου (ανήμερα της Αγίας Μαρίνας), κάνουν «μπλόκο»
στο συνοικισμό της Ραφήνας, τα Ες -Ες και η Γκεστάπο, συλλαμβάνουν όλους τους άνδρες και τους συγκεντρώνουν στην πλατεία μπροστά στο ξενοδοχείο του Τζιβάνη Μακασίκη (σήμερα καφετέρια Διαγγελάκη -Diangelo ).
Ο Αναστάσης Λύρατζης , (τοτε Τριγλιανός Πρόεδρος) συνελήφθη & αφού τον χτύπησαν, μπροστά στα μάτια όλων των Ραφηνιωτών, καταματωμένο και παραμορφωμένο τον ανέβασαν σ’ ένα Γερμανικό τζιπ και τον γύριζαν μέσα στο συνοικισμό για να υποδείξει πρόσωπα και σπίτια.
Εκείνος όμως, ως γνήσιος πατριώτης ούτε πρόσωπα, ούτε σπίτια γνώριζε. «Δεν ξέρω», τους απαντούσε. Δεν υπέκυπτε στις απειλές των Γερμανών .
Συλλαμβάνονται στο “μπλόκο” οι εξής εικοσιένας Ραφηνιώτες:
Αναστάσης Λύραντζης (Πρόεδρος της Κοινότητας)
Χρυσός Λέου
Οι αδελφοί Σωτήρης και Ιορδάνης Δελημανώλης
Μενέλαος Ρεμπάπης
Σωτήριος Κανσός
Σταύρος Διαμαντάκης
Δαμιανός Κεχαγιόγλου ( πατέρας του Ανδρέα Κεχαγιόγλου, μετέπειτα Δημάρχου Ραφήνας )
Δημήτριος Γιάνναρος
Γιώργος Ραυτόπουλος
Θεόδωρος Ραυτόπουλος
Αρτέμης Μπενάκης (ταχυδρομικός)
Ευάγγελος Μπενάκης
Πόπος Ιωάννης
Αντώνης Δρυμάλας (Τελώνης)
Γεώργιος Αλεξανδρίδης (Δικηγόρος – γερμανομαθής)
Μικρόπουλος Νικόλαος
Οι Γερμανοί αναζητούσαν επίμονα τον Αντώνη Αντωνιάδη (Γραμματέα της Οργάνωσης του Ε Α Μ της Ραφήνας) & τον Γιάννη Μπογιατζή (Μεγάλο αγωνιστή, στέλεχος της Οργάνωσης του Ε Α Μ Ραφήνας).
Αντί για τον Αντώνη Αντωνιάδη συνέλαβαν την γυναίκα του Ζωγραφιά (έγκυο τότε στην κόρη τους Τασούλα) και τα αδέλφια του Σταύρο και Γιώργο Αντωνιάδη. Για τον Γιάννη Μπογιατζή, τον αδελφό του Μιλτιάδη.
Πήραν τους συλληφθέντες σ΄ένα φορτηγό και φύγανε. Τους οδήγησαν στο κτήμα Λεβίδη στην Παλλήνη και τους έστησαν στον τοίχο της μάντρας για εκτέλεση.
Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, έρχεται με μεγάλη ταχύτητα μια κούρσα από το μέρος της Ραφήνας φρενάρει απότομα και κατεβαίνει ένας Γερμανός αξιωματικός. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και φωνάζει δυνατά «Δις νιχτι κομμουνιστ», «αυτοί δεν είναι κομμουνιστές», «νιξ καπούτ».
Είναι ο Γερμανός υποδιοικητής του Ναυτικού στη Ραφήνα, ο «χοντρός» όπως του είχαν βγάλει παρατσούκλι στη Ραφήνα. Θεωρείτο σκληρός άνθρωπος, αγέλαστος, απόμακρος.
Τον κύκλωσαν οι Γερμανοί αξιωματικοί μίλησαν για αρκετή ώρα και έφυγε. Δεν εκτελέστηκαν. Μετά τους ξάπλωσαν κάτω και τους πατούσαν.
Ο Γ. Αλεξανδρίδης διαμαρτυρήθηκε στα Γερμανικά, τους είπε για το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες. Με μια ριπή έμεινε νεκρός.
Από το κτήμα Λεβίδη τους πήγαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, στις φυλακές Αβέρωφ και στο Στρατόπεδο στο Γουδή.
Ως εκ θαύματος σώθηκαν!
Η Αγία Μαρίνα έγινε εκκλησάκι σε ανάμνηση αυτού του Γερμανικού μπλόκου που έγινε στη Ραφήνα την 17η Ιουλίου 1944 και μάλιστα αποπερατώθηκε στο υπόγειο γερμανικό πολυβολείο, που υπήρχε μέσα στην κορυφή του πελώριου παραθαλάσσιου βράχου, που σήμερα ονομάζουμε Άγιο Νικόλαο.
Οι κάτοικοι της Ραφήνας θεώρησαν το όλο γεγονός ως “θαύμα” και από τότε κάθε χρόνο γίνεται αγρυπνία ανήμερα της Αγίας Μαρίνας .
Να σημειωθεί πως πάνω από το πρώην γερμανικό πολυβολείο, νυν εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας , κτίστηκε και το δεύτερο εκκλησάκι , ο Άγιος Νικόλαος τον Oκτώβριο του 1947 από τους Όθωνα Μέντη, Χρυσό Καβουνίδη, Νίκο Ιωαννίδη, με αρχιτέκτονα τον Κυπριανό Μπίρη το οποίο, αποτελεί σύμβολο της Ραφήνας μας!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!
Γεωργία Μπουτσίνη.
