Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την παραγραφή – Ο πόνος, όμως, δεν παραγράφεται
Στις 23 Ιουλίου 2018, η Ελλάδα βίωσε μία από τις πιο τραγικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της. 104+ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις φλόγες, πολλοί εκ των οποίων βρέθηκαν εγκλωβισμένοι χωρίς καμία προειδοποίηση ή δυνατότητα διαφυγής.
7 χρόνια μετά, οι συγγενείς των θυμάτων δεν ξεχνούν. Αντίθετα, συνεχίζουν να διεκδικούν δικαιοσύνη, να ζητούν την αναγνώριση ευθυνών και να φωνάζουν για εκείνους που χάθηκαν άδικα.
⚖️ Η δίκη δεν έφερε την κάθαρση
Η ολοκλήρωση της δίκης σε δευτεροβάθμιο επίπεδο δεν άφησε τη γλυκιά γεύση που περίμεναν οι συγγενείς. Οι κατηγορίες δεν ήταν κακουργηματικού χαρακτήρα, δεν επεκτάθηκαν σε πρόσωπα που θεωρούνται υπεύθυνα, ενώ οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης έμειναν εκτός κάδρου ευθυνών.
Η καθυστέρηση στην καθαρογραφή της απόφασης και η επικείμενη προσφυγή στον Άρειο Πάγο, τόσο από τους συγγενείς όσο και από την πλευρά των ενόχων, δεν αφήνουν περιθώρια επανάπαυσης.
Σε έναν χρόνο από σήμερα, υπάρχει ορατός κίνδυνος παραγραφής των αδικημάτων. Όμως όπως λένε οι συγγενείς:
«Οι μνήμες δεν παραγράφονται».
«Έχουμε καθήκον να θυμόμαστε»
Η Σοφία Χαμηλοθώρη, που έχασε τον αδερφό της, μιλάει στο ethnos.gr και περιγράφει πώς το κράτος απέτυχε να προστατεύσει. Ο αδερφός της δεν ήταν κάτοικος Ματιού, εγκλωβίστηκε εν αγνοία του στη φωτιά, πιστεύοντας ότι η πορεία της φωτιάς ήταν προς άλλη κατεύθυνση.
«Ο αδερφός μου ξεκίνησε από το Μαρούσι για το σπίτι μας στον Διόνυσο. Στη Λεωφόρο Μαραθώνος εγκλωβίστηκε μαζί με δεκάδες άλλους. Αν υπήρχε σωστή ενημέρωση, σήμερα θα ήταν ζωντανός».
Για τη Σοφία, κάθε επιστροφή στο Μάτι είναι επώδυνη, αλλά απαραίτητη:
«Ένα κομμάτι μου βρίσκεται εκεί. Εκεί που χάθηκε ο αδερφός μου. Η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ, αλλά ο αγώνας μας συνεχίζεται για να μη ζήσει κανείς ξανά κάτι παρόμοιο».
Οι αόρατοι συγγενείς και η μάχη για θεσμική αναγνώριση
Ο Άρης Χερουβείμ, που έχασε τη μητέρα, την αδερφή και τα δύο ανίψια του, υπογραμμίζει ένα θεσμικό κενό: δεν είχε το δικαίωμα να εκπροσωπήσει νομικά τα ανίψια του.
«Έχω στείλει επιστολή στον πρωθυπουργό. Τα παιδιά του Ματιού είναι ‘αόρατα’, γιατί ο νόμος δεν επιτρέπει στους θείους να τα εκπροσωπούν. Δεν έχω πάρει καμία απάντηση».
Όπως τονίζει, η απώλεια δεν ξεριζώνεται από την ψυχή. Το σπίτι τους, στο οποίο είχαν μαζευτεί όλοι μαζί λίγους μήνες πριν την τραγωδία, παραμένει μνημείο μνήμης:
«Εκεί είναι τα πράγματά τους, τα λουλούδια που φρόντιζε η μητέρα μου. Πώς να τα αποχωριστείς;».
⚠️ Δεν ήταν απλώς μία φυσική καταστροφή
Η κ. Χαμηλοθώρη είναι κατηγορηματική:
«Η τραγωδία δεν οφειλόταν μόνο στους ανέμους και στα αυθαίρετα. Ήταν το αποτέλεσμα της αποτυχίας του επιτελικού και επιχειρησιακού κράτους».
Όπως λένε οι συγγενείς, δεν ζητούν απλώς τιμωρία. Ζητούν να υπάρξει γνώση, να δημιουργηθεί συλλογική μνήμη για να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά μία τόσο βαθιά εθνική τραγωδία.
Οι εκδηλώσεις μνήμης
Η 7η επέτειος τιμάται με εκδηλώσεις μνήμης από τον Σύλλογο Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23/07/2018.
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2025
Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννη Προδρόμου, Νέος Βουτζάς
Ακολουθεί εκδήλωση στο Ναυτικό Όμιλο Ματιού, όπου θα απευθύνει ομιλία η πρόεδρος του συλλόγου, Κάλλι Αναγνώστου.
Στο τέλος, θα γίνει τελετουργική πορεία προς την Αργυρά Ακτή, όπου θα αφεθούν φαναράκια στη θάλασσα, σε μια σιωπηλή επίκληση μνήμης και ελπίδας.
Για να μην ξεχάσουμε. Για να μην ξανασυμβεί.
«Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλες τέτοιες τραγωδίες. Δεν αντέχει άλλα τέτοια εγκλήματα», λένε οι συγγενείς.
Η φωνή των 104 θυμάτων ακούγεται μέσα από τους δικούς τους ανθρώπους, που δεν ζητούν εκδίκηση, αλλά δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη για τους νεκρούς, για τη χώρα, για τις επόμενες γενιές.
