Οι μετακομίσεις έρχονται μαζί με αρκετό άγχος ώστε να κυλήσουν όλα ομαλά, αλλά και περιέργεια για το τι θα βρουν οι ενοικιαστές και ιδιοκτήτες στα νέα σπίτια τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι σοκαρίστηκαν, γέλασαν και προβληματίστηκαν με όσα εντόπισαν παρατημένα από τους προηγούμενους ανθρώπους που έμεναν στα σπίτια.
Σε στήλη του Guardian πολλοί έστειλαν τα δικά τους προσωπικά βιώματα σχετικά με τα περίεργα αντικείμενα που τους τράβηξαν το ενδιαφέρον μετά την μετακόμισή τους.
Κάπως τρομακτικό εύρημα σε ένα από τα σπίτια
«Το καινούργιο μας σπίτι ήταν κάποτε το σπίτι ενός καπετάνιου πορθμείου και της οικογένειάς του. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες μας ζήτησαν να πετάξουμε ό,τι είχε μείνει πίσω. «Θα βρούμε ένα πτώμα», είπα στον άντρα μου καθώς κοιτούσαμε τα σωρούς από πράγματα στο σαλόνι, το γκαράζ και τη σοφίτα», ανέφερε η BL από την Ουάσινγκτον των ΗΠΑ.
Όπως είπε, «χρειάστηκε ένας χρόνος ανακαίνισης του σπιτιού για να καταφέρω τελικά να ταξινομήσω τα αντικείμενα που υπήρχαν στις αποθήκες. Υπήρχαν πολλά σκουπίδια: καπέλα του μπέιζμπολ που είχαν φαγωθεί από ποντίκια, ένα ξύλινο ρόπαλο, παλιές κασέτες και μια πολύ μεγάλη βαλίτσα. Όταν άνοιξα τη βαλίτσα, έπεσα προς τα πίσω και ούρλιαξα. Ο σύζυγός μου και ο γείτονάς μου έτρεξαν προς το σπίτι. Ήταν ένα «πτώμα» σε δύο μέρη: το ένα μισό με μαλλιά, χέρια και κορμό, και το άλλο μισό με πόδια και παπούτσια. Και τα δύο μισά φορούσαν φόρμα της Adidas».
Πιο συγκεκριμένα «ήταν μια κούκλα ανάνηψης σε φυσικό μέγεθος, που πιθανώς χρησιμοποιούνταν για την εκπαίδευση του προσωπικού των φέρι μποτ για τις πρώτες βοήθειες και τη διάσωση. Ο σύζυγός μου με κοίταξε με το στόμα ανοιχτό και τα φρύδια σηκωμένα. «Στο είπα», του υπενθύμισα».
Αηδιαστικό και… όμορφο;
Τη δική του ιστορία μοιράστηκε η Oonagh από το Ηνωμένο Βασίλειο, αναφέροντας ότι μετακόμισε «στο σπίτι το 2006, αλλά μου πήρε σχεδόν 10 χρόνια για να τολμήσω να μπω στο πατάρι μας. Είχε ήδη τοποθετηθεί μέρος του δαπέδου, αλλά έπρεπε να τελειώσω τη δουλειά για να δημιουργήσω ένα στούντιο τέχνης για τις σπουδές μου».
«Το πατάρι ήταν εντελώς άδειο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αφού έψαξα λίγο, βρήκα μια τσάντα σφηνωμένη στην οροφή. Μέσα υπήρχαν περίπου 10 ζευγάρια παλιά, φθαρμένα, εσώρουχα τύπου Y της δεκαετίας του 1970. Η ανακάλυψη με διασκέδασε και με αηδίασε. Ένα ζευγάρι είχε ένα λογότυπο που έγραφε «Half Way Inn»· ένα άλλο, λευκό, είχε ένα βρώμικο καφέ χρώμα στο μπροστινό μέρος. Κράτησα τα τέσσερα καλύτερα ζευγάρια και τα έβαλα σε έκθεση στο στούντιο. Τα εσώρουχα θα ήταν φρικτά για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά εμένα με γοήτευαν και με έκαναν να γελάω. Ήταν τέλεια, αηδιαστικά όμορφα».
Τα προβλήματα όμως για την Βρετανίδα ξεκίνησαν αργότερα, όταν «λίγα χρόνια μετά την ανακάλυψη, άρχισα να βγαίνω με κάποιον. Ο φίλος μου δεν καταλάβαινε τη γοητεία που μου ασκούσαν τα εσώρουχα – είναι το αντίθετο μου και πολύ συμβατικός. Όταν αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε, μου είπε κατηγορηματικά ότι δεν επιτρέπεται να τα φέρω μαζί μου. Ήταν είτε αυτός είτε τα εσώρουχα. Σκέφτηκα να τα κρύψω».
Μία ανακάλυψη που έδωσε εξηγήσεις
«Ο σύζυγός μου και εγώ αγοράσαμε πριν από μερικά χρόνια ένα ακίνητο από ένα ζευγάρι. Όταν επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά το σπίτι, η σύζυγος φορούσε ένα χρυσό σταυρό που δεν πέρασε απαρατήρητος. Αυτή ανέλαβε την ξενάγηση, ενώ ο σύζυγός της φαινόταν να έχει παραγκωνιστεί στο γκαράζ» ανέφερε ανώνυμος στον Guardian.
«Αφού το ζευγάρι μετακόμισε, βρήκαμε μια Βίβλο σε ένα απομακρυσμένο ράφι στο γκαράζ. Την ξεφύλλισα και βρήκα ένα διπλωμένο φύλλο χαρτί με λεπτομέρειες για μια συνάντηση προσευχής. Ανήκε στον σύζυγο της πρώην ιδιοκτήτριας του σπιτιού που φορούσε το σταυρό. Στο φύλλο χαρτί ήταν γραμμένα τα λόγια: ‘Γιατί είμαι σε αυτή τη συνάντηση προσευχής σήμερα’, στα οποία είχε γράψει την απάντηση: ‘Επειδή πάντα νιώθω ένοχος’», διηγήθηκε.
«Μερικούς μήνες αργότερα, παρατηρήσαμε ένα κοτσύφι να πετάει μέσα και έξω από το γκαράζ. Έφτιαχνε φωλιά και θέλαμε να δούμε αν είχε γεννήσει αυγά. Ο σύντροφός μου μπήκε μέσα και ανέβηκε μια σκάλα. Είχαν φωλιάσει σε μια δύσκολα προσβάσιμη γωνία. Δίπλα στη φωλιά βρισκόταν ένα smartphone. Αφού φορτίσαμε το τηλέφωνο και το ενεργοποιήσαμε, εμφανίστηκε ένα μήνυμα ransomware, που ανέφερε τον σύζυγο της γυναίκας ως ιδιοκτήτη του τηλεφώνου. Καθώς είμαστε αρκετά εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, δεν χρειάστηκε πολύς κόπος για να αφαιρέσουμε το μήνυμα ransomware – και μας εμφανίστηκε μια σελίδα του προγράμματος περιήγησης αφιερωμένη σε τριχωτές ηλικιωμένες γυναίκες, με μια ντουζίνα φωτογραφίες γυναικών που διασκέδαζαν. Αυτό φάνηκε να εξηγεί τις γεμάτες ενοχή σημειώσεις του από τη συνάντηση προσευχής».
Κι ένα κομμάτι συκώτι, ή και όχι
«Όταν ήμουν 20 χρονών, με ένα νεογέννητο, μετακόμισα πίσω στο διαμέρισμα της μαμάς μου. Το είχε νοικιάσει σε μια άλλη γυναίκα που είχε πρόσφατα γεννήσει. Έμεναν εκεί μόνο για έξι μήνες, αλλά είχαν αφήσει το σημάδι τους στο χώρο: οι σκύλοι τους είχαν φάει τα μαξιλάρια του καναπέ, ήταν ένα πραγματικό χάος» ανέφερε η Μελίσα από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η περίεργη ανακάλυψη έγινε, σύμφωνα με την γυναίκα, όταν «καθώς καθάριζα, βρήκα μια σακούλα στο ψυγείο που έμοιαζε με ένα κομμάτι συκώτι. Είμαι χορτοφάγος, οπότε δεν ξέρω πώς μοιάζουν τα διάφορα κομμάτια κρέατος. Είχαμε σκύλο, οπότε βάλαμε το μυστηριώδες κρέας έξω στον κήπο και το έφαγε. Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου, αλλά δύο εβδομάδες αργότερα η μαμά μου έλαβε ένα τηλεφώνημα. Ήταν η προηγούμενη ενοικιάστρια, που είπε ότι είχε αφήσει κατά λάθος τον πλακούντα της και ζήτησε να τον πάρει πίσω. Η μαμά δεν της είπε ότι το είχε φάει ο σκύλος – είπε ότι τον είχε πετάξει. Δεν θα περίμενες να αφήσει κάποιος κάτι τόσο σημαντικό στον καταψύκτη…»
Περίεργο κι αυτό
Τη δική της μαρτυρία έκανε γνωστή στον Guardian η Σάλι από το Ηνωμένο Βασίλειο, δίνοντας νέα διάσταση στο τι περίεργο μπορεί να εντοπίσει κανείς.
«Το 1986 αγόρασα το πρώτο μου διαμέρισμα. Καθώς καθάριζα τις ντουλάπες που υπήρχαν ήδη στο διαμέρισμα, βρήκα μια τσάντα κάτω από ένα συρτάρι. Την άνοιξα και μέσα βρήκα ένα αντικείμενο που μου φάνηκε σαν το πέος ενός άνδρα. Είχα δίκιο. Κατά την περαιτέρω εξέταση, συνειδητοποίησα ότι ήταν ένας χρησιμοποιημένος δονητής που λειτουργούσε με μπαταρίες. Είμαι πολύ χαρούμενη που φορούσα γάντια καθαρισμού», ανέφερε η γυναίκα.
«Η ηλικιωμένη μητέρα μου ήταν μαζί μου όταν ανακάλυψα την τσάντα. Είπα: «Αυτό μπορεί να πάει στον κάδο». Χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενό της, η μητέρα μου απάντησε: «Μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το άφησε και μπορεί να το θέλει πίσω. Πρέπει να της τηλεφωνήσεις». Μετά από κάποια συζήτηση, της έδειξα την ανακάλυψή μου. Το κοίταξε για ένα λεπτό και μετά είπε: «Ω, Θεέ μου! Ο πατέρας σου μπορεί να το πάει στα σκουπίδια». Το έβαλα σε μια μαύρη σακούλα μαζί με πολλά άλλα πράγματα που έπρεπε να πεταχτούν. Ο μπαμπάς δεν έμαθε ποτέ τι υπήρχε μέσα».
Εκρηκτικά, επίσης
«Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μετακόμισα σε ένα παλιό αγροτικό σπίτι με τη σύζυγό μου και την κόρη της. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης ήταν πολύ οξύθυμος μαζί μας. Αν λέγαμε κάτι που δεν του άρεσε, ύψωνε τη φωνή του και σήκωνε τη γροθιά του στον αέρα. Τρόμαξε τον δικηγόρο μου και εγώ περιόρισα στο ελάχιστο τις επαφές μου μαζί του», μοιράστηκε ο Άλαν από το Ηνωμένο Βασίλειο.
«Όταν μετακομίσαμε στο σπίτι, είχε ακόμα τα ζώα και τα υπάρχοντά του στα εξωτερικά κτίρια. Όταν τελικά πήρε τα πράγματά του, έριξα μια ματιά γύρω. Σε μια σκοτεινή γωνία ενός δωματίου, φωτισμένη από μια μοναδική γυμνή λάμπα, βρήκα ένα παλιό χαρτοκιβώτιο με την ένδειξη Nobel – το όνομα ενός κατασκευαστή εκρηκτικών με εργοστάσιο κοντά. Ήμουν σχεδόν σίγουρος για το τι θα βρω όταν το άνοιξα. Το κουτί περιείχε τρία ή τέσσερα πακέτα εκρηκτικών και πυροκροτητές που φαινόταν ολοκαίνουργια».
Όπως ανέφερε ο Άλαν, «Δεν είχα χειριστεί ποτέ εκρηκτικά, οπότε τηλεφώνησα στην αστυνομία. Τους πήρε τρεις ώρες να με βρουν. Όταν έφτασαν, τους έδειξα τι είχα βρει και είπαν: «Ναι, αυτά είναι εκρηκτικά», και έφυγαν. Την επόμενη μέρα, η ομάδα εξουδετέρωσης βομβών έφτασε, με ένα Morris Traveller, για να απομακρύνει τα αντικείμενα. Ένας από αυτούς επέστρεψε από το παράπηγμα με το κουτί και ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του. Αργότερα έμαθα ότι τα εκρηκτικά είχαν αρχίσει να γίνονται ασταθή και θα είχαν εκραγεί με μια άσχημη έκρηξη αν είχαν πυροδοτηθεί».
Κοστούμι από καουτσούκ
Μιλώντας στον Guardian άτομο με τα αρχικά NT, από το Ηνωμένο Βασίλειο, ανέφερε ότι «το 1996, μετακόμισα σε ένα σπίτι με την κόρη μου. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες, ένα ζευγάρι με δύο παιδιά, ήταν κάπως εκκεντρικοί. Έφυγαν τόσο βιαστικά που ξέχασαν κάποια πράγματα. Καθώς καθάριζα ένα ντουλάπι στην κύρια κρεβατοκάμαρα, βρήκα ένα εκπληκτικό αντικείμενο στο πάνω ράφι: ένα σεξουαλικό κοστούμι από καουτσούκ σε χρώμα δέρματος, φτιαγμένο για δύο άτομα. Ήταν χωμένο στην αρχική του συσκευασία – υποθέτω ότι το είχαν δοκιμάσει, καθώς δεν φαινόταν καινούργιο».
«Ήταν ένα πολύ περίεργο σεξουαλικό αντικείμενο. Στο μπροστινό μέρος είχε οδηγίες για το πώς να επιτυγχάνεται η μεταξύ τους επαφή. Οι δονητές είναι ένα πράγμα, οι στολές σεξ για όλο το σώμα είναι κάτι άλλο. Δεδομένης της περίεργης σωματικής διάπλασής τους, δεν ήμουν σίγουρος πώς θα μπορούσαν να το φορέσουν και περισσότερο πώς να το βγάλουν. Σίγουρα θα εμπόδιζε την κυκλοφορία του αίματος. Το άφησα έξω για τους σκουπιδιάρηδες, αλλά ανησυχούσα μήπως νομίσουν ότι ήταν δικό μου».
Σοκ και δέος και λίγο γέλιο
«Πριν από είκοσι χρόνια, αγόρασα ένα γοητευτικό σπίτι, αλλά το εσωτερικό του ήταν σε άθλια κατάσταση. Σύντομα βρέθηκα γονατιστή στο μπάνιο, πλένοντας το πίσω μέρος της τουαλέτας, όταν συνάντησα ένα μικρό, τσαλακωμένο πακέτο κρυμμένο. Ήταν ένα μαντήλι δεμένο γύρω από κάτι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Μήπως ήταν κοσμήματα;», είχε αναρωτηθεί η Σίλντα από την Αυστραλία.
Δυστυχώς όχι. «Το άνοιξα και έμεινα άναυδη όταν είδα πέντε μακριά, κιτρινωπά δόντια γεμάτα χρυσό. Γέλασα δυνατά από έκπληξη και ένα είδος τρόμου. Ο μεσίτης μου έδωσε μια διεύθυνση προώθησης, οπότε έγραψα ένα σημείωμα στους προηγούμενους ιδιοκτήτες για να τους ενημερώσω για το εύρημα μου, αλλά δεν έλαβα ποτέ απάντηση. Έβαλα τα δόντια σε ένα γυάλινο βάζο, σκέφτοντας ότι κάποια μέρα θα έκανα κάτι με αυτά».
«Αργότερα πούλησα το σπίτι και μετακόμισα από την πόλη. Ενώ βρισκόμουν στο τοπικό εμπορικό κέντρο, είδα ένα πάγκο που αγόραζε χρυσό. Ήξερα τι μπορούσα να πουλήσω. Έριξα τα δόντια στον πάγκο. Η κοπέλα πίσω από το ταμείο δεν ταράχτηκε, τα είχε ξαναδεί. «Είναι τα δόντια του πατέρα σου;» ρώτησε. «Θεέ μου, όχι», απάντησα, σοκαρισμένη. Έβγαλε μια βαριά πένσα και άρχισε να σπάει τα δόντια για να διαχωρίσει το χρυσό από το σμάλτο. Έβαλε τα ψήγματα στη ζυγαριά και μου πρόσφερε 60 δολάρια Αυστραλίας για όλα. Αρνήθηκα αμέσως, καθώς μου φάνηκε πραγματική κλοπή. Χρόνια αργότερα, τα απομεινάρια των χρυσών δοντιών βρίσκονται ακόμα σε εκείνο το γυάλινο βάζο», ανέφερε με μία δόση χιούμορ η Σίλντα.
