Μιλάν’ σιγά στα πηγαδάκια, τάχα δεν ξέρουν τι,
μα κάτι πήρε ο άνεμος κι αλλάξανε γραμμή.
Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα, κρατούν τα στόματα σφιχτά —
κι όμως, αυτό που έχει βγει… δεν είναι καμιά παραδοχή!
Κάτω απ’ τα λόγια τα μεγάλα, κρύβεται άλλη σκηνή,
κι όποιος νομίζει πως το παίζει, χάνει απ’ την αρχή.
Γιατί η αλήθεια, φίλε μου, δεν μένει φυλαχτά —
μια μέρα σκάει κι απλώνεται… κι όλοι κοιτούν στραβά.



































