«Η στρατηγική είναι το όπλο των αδυνάτων». Η φράση ανήκει στον πολύτιμο Λευτέρη Κουσούλη και εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο γιατί κάθε παρέμβαση στα δημόσια πράγματα πρέπει να γίνεται βάσει σχεδίου, με ξεκάθαρους στόχους. Ακόμα και οι απεργίες και οι οργανωμένες διαμαρτυρίες των διαφόρων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων. Κυρίως αυτές.
Γιατί τις ξεχωρίζω; Μήπως είναι οι Αγρότες αδύναμη κοινωνική ομάδα; Ή οι καθηγητές στα σχολεία που διαμαρτυρήθηκαν, πάλι, προ ημερών για την τηλεκπαίδευση που ανακοίνωσε το ΥΠΕΠΘ αιφνιδιαστικά λόγω της κακοκαιρίας που οδήγησε στο κλείσιμο των σχολείων; Αδύναμοι κι αυτοί;
Δείτε.
Στην Ελλάδα, από την εποχή της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη, όταν οι παραδοσιακοί εκδότες άρχισαν να πουλάνε τις εφημερίδες και τα κανάλια τους σε επιχειρηματίες, ο Τύπος, παραδοσιακός και ηλεκτρονικός, βρίσκεται σε πολύ στενή σχέση με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Κατηγορούμε, συχνά, την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι ασκεί καθολικό έλεγχο στα Μέσα αλλά επί των κυβερνήσεων του το φαινόμενο απλώς απογειώθηκε. Και η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή τα ίδια έκανε αφού σε αυτό μιμήθηκε τους προκατόχους της, του Σημίτη.
Μόνη εξαίρεση η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, κάποιοι λένε «λόγω αθωότητας», γιατί δεν ήξερε πως γίνεται, ενώ η αλήθεια είναι ότι αφενός το επιχείρησε με την ιστορία των τηλεοπτικών αδειών αλλά απέτυχε, αφετέρου, λόγω της μνημονιακής συνθήκης δεν υπήρχαν κρατικά κονδύλια για καμπάνιες. Οι «στενές σχέσεις» απαιτούν «υλικό συγκόλλησης», βλέπετε.
Σήμερα, όποιος διαμαρτύρεται, διασύρεται από την πλειοψηφία των Μίντια που στηρίζουν την κυβέρνηση ή, στην καλύτερη περίπτωση, ο αγώνας του εργαλειοποιείται, δηλαδή διαστρέφεται, από όσους την αντιπολιτεύονται.
Αλλά ακόμα κι αν τα Μίντια δεν βρίσκονταν σε σχέση αγαστή με την κυβέρνηση, η Ελλάδα έχει αλλάξει οριστικά. Τον Ιούλιο του 2015 κατέρρευσαν και οι τελευταίες Μεταπολιτευτικές φαντασιώσεις. Η Ελλάδα, όλοι εμείς σήμερα, είμαστε πάρα πολύ κουρασμένοι από την ισοπεδωτική, βάρβαρη καθημερινότητα της ακρίβειας και της ζωής χωρίς την παραμικρή ποιότητα.
Ποιος από εμάς αντέχει να μείνει αποκλεισμένος έστω και για μία ώρα στην Εθνική Οδό;
Ρωτάμε τους γονείς που ένα ωραίο πρωί μένουν με τα παιδιά, αμανάτι, στο σπίτι επειδή το Υπουργείο Παιδείας έδωσε εντολή να μείνουν τα σχολεία κλειστά, πώς ανταπεξέρχονται;
Και αντιμέτωποι με την ταλαιπωρία, με ποιον θα τα βάλουμε; Με την κυβέρνηση που έχει ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού ή με τους ακτιβιστές;
Ναι, οι Αγρότες έχουν δίκιο.
Κάποιο δίκιο έχουν σίγουρα και οι καθηγητές στα σχολεία και όλο το δίκιο με το μέρος τους το έχουν οι οδηγοί που ακινητοποίησαν το ΜΕΤΡΟ αιφνιδιαστικά γιατί σκοτώθηκε ένας συνάδελφός τους εν ώρα υπηρεσίας.
Όμως, όταν πιστεύεις ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου και τους μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης εξ ορισμού εναντίον σου, είσαι ο αδύναμος της ιστορίας. Χρειάζεσαι, λοιπόν, ένα σχέδιο, μια στρατηγική. Πρέπει να γίνεις ευρηματικός, να σκεφτείς τρόπους για να κάνεις τους συμπολίτες σου συμμάχους σου, όχι να συμβάλλεις, άθελά σου, στη μαύρη καθημερινότητά τους.
Διαβάζουμε και ακούμε, με επιχειρήματα, ότι οι φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις «δεν είναι σαν τους άλλες», τυπικές, «τελετουργικές». Έχουμε πειστεί.
Γι’ αυτό και ο τρόπος διεκδίκησης δεν μπορεί να μένει ο ίδιος. Η Ελλάδα των κλειστών δρόμων δεν υπάρχει πιά. «You can’t teach an old dog new tricks». Στοιχηματίζω ότι όλο και κάποιος θα βρεθεί να μου θυμίσει αυτή τη γνωστή, βρετανική παροιμία.
Μόνο που ειπώθηκε στην Αγγλία του 16ου αιώνα.
Σήμερα, ακόμα και στην αποκαμωμένη Ελλάδα του 21ου αιώνα, η οργανωμένη Επικοινωνία που γίνεται βάσει των πορισμάτων των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών μπορεί να μάθει στον «γηραιό σκύλο» της παροιμίας κυριολεκτικά τα πάντα. Κυρίως πως να διεκδικεί, αποτελεσματικά, το δίκιο του.
Οι συνδικαλιστικές ενώσεις πρέπει να αναδιοργανωθούν και να εξοπλιστούν με στρατηγική: το πανίσχυρο όπλο των αδυνάτων. Το οφείλουν στην ελληνική κοινωνία για την οποία, έτσι κι αλλιώς, αγωνίζονται.
