spot_img
15.5 C
Rafina
Τρίτη, 30 Δεκεμβρίου, 2025
spot_img
Αρχική Blog Σελίδα 124

Μήπως η τεχνητή νοημοσύνη «ραγίζει» την αγορά εργασίας;

0

Η ανεύρεση εργασίας αποτελεί για όλους ένα δύσκολο γρίφο, με αβεβαιότητα, μικρούς μισθούς και πολλές απογοητεύσεις. Την κατάσταση φαίνεται να έχει επιδεινώσει η τεχνητή νοημοσύνη.

Όταν όλα γίνονται δύσκολα
Η Στέφανι Ο’ Νιλ δυσκολεύεται να παραμείνει θετική, καθώς η αναζήτηση εργασίας της συνεχίζεται χωρίς τέλος. Η 54χρονη βετεράνος των επικοινωνιών στο Λος Άντζελες έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της 30ετούς καριέρας της στον τομέα της τεχνολογίας. Απολύθηκε τον Οκτώβριο του 2024 και εξακολουθεί να αναζητά εργασία — 13 μήνες αργότερα.

Το ίδιο ισχύει και για την 52χρονη Χόλι Τέεγκαρντεν, στέλεχος μάρκετινγκ στο Πίτσμπουργκ, η οποία υποβάλλει αιτήσεις για 50 θέσεις εργασίας την εβδομάδα από τότε που έκλεισε την επιχείρηση που είχε, αφού η πελατεία της εξαντλήθηκε τον Φεβρουάριο. Μέχρι στιγμής, δεν έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία.

Και για την Τσάρλσι Νιέμιεκ, 37 ετών, επικεφαλής στο μάρκετινγκ περιεχομένου στην Ατλάντα, η κατάσταση είναι η ίδια. Έκανε αιτήσεις για 280 διαφορετικές θέσεις μέσα σε ένα χρόνο από την απόλυσή της, πριν βρει νέα δουλειά τον Ιανουάριο. Αλλά μόλις επτά μήνες αργότερα, απολύθηκε ξανά — και έχει ήδη δώσει αιτήσεις για 263 θέσεις εργασίας στους τρεις μήνες από την απόλυσή της.

Μια παρόμοια επίπονη προσπάθεια μοιράζονται εκατομμύρια άνεργοι, οι οποίοι έχουν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό: τους παίρνει περισσότερο χρόνο να βρουν δουλειά. Σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας (BLS), τον Αύγουστο οι Αμερικανοί ήταν άνεργοι κατά μέσο όρο 24,5 εβδομάδες. Αυτό είναι αύξηση σε σχέση με τις 21 εβδομάδες πριν από ένα χρόνο, σύμφωνα με δημοσίευμα του Quartz.

Αυτό το χρονοδιάγραμμα αντικατοπτρίζεται και σε μελέτες του κλάδου. Ο χρόνος από την έναρξη της αναζήτησης έως την πρώτη προσφορά ήταν κατά μέσο όρο 68,5 ημέρες τον Ιούνιο, αυξημένος κατά 22% από τις 56 ημέρες του Απριλίου, σύμφωνα με την έκθεση Huntr’s Q2 2025 Job Search Trends Report. Η μελέτη ανέλυσε 461.000 αιτήσεις και 285.000 αγγελίες εργασίας που καταχωρήθηκαν από 17.733 χρήστες στο εργαλείο παρακολούθησης θέσεων εργασίας της πλατφόρμας κατά τη διάρκεια του τριμήνου. Αποκάλυψε ότι το 10% των πιο ενεργών ατόμων που αναζητούν εργασία στέλνουν 19 αιτήσεις την εβδομάδα.

Η ίδια η τεχνολογία που υπόσχεται να απλοποιήσει την αναζήτηση εργασίας φαίνεται να καθιστά πιο δύσκολο από ποτέ για τους υποψηφίους να ξεχωρίσουν.

Και με την ευρεία υιοθέτηση της τεχνητής νοημοσύνης — από τους υποψηφίους και τις εταιρείες που προσλαμβάνουν — τόσο οι ειδικοί όσο και οι αναζητούντες εργασία λένε ότι η αποσύνδεση στη διαδικασία αυξάνεται. Στην πραγματικότητα, το 93% των ατόμων που αναζητούν εργασία χρησιμοποιούν εργαλεία όπως το ChatGPT για να τους βοηθήσουν με τα βιογραφικά και τις συνοδευτικές επιστολές, ανέφερε η Huntr. Ωστόσο, όταν αντιμετωπίζουν μονόδρομες συνεντεύξεις τεχνητής νοημοσύνης, επτά στους δέκα υποψηφίους δηλώνουν ότι τις απορρίπτουν.

Η ειρωνεία σε όλα αυτά; Η ίδια η τεχνολογία που υπόσχεται να απλοποιήσει την αναζήτηση εργασίας φαίνεται να καθιστά πιο δύσκολο από ποτέ για τους υποψηφίους να ξεχωρίσουν.

Κολυμπώντας σε αχαρτογράφητα νερά
Τα εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης επαινούνται για τη βοήθεια που προσφέρουν στους αναζητούντες εργασία να κλιμακώσουν και να βελτιστοποιήσουν την αναζήτησή τους για μια νέα θέση. Ωστόσο, καθώς ο ανταγωνισμός γίνεται όλο και πιο έντονος, αυτή η στρατηγική βλάπτει περισσότερο από ό,τι βοηθά, σύμφωνα με τους ειδικούς στον τομέα της σταδιοδρομίας.

«Η τεχνητή νοημοσύνη δημιουργεί μια θάλασσα ομοιομορφίας», δήλωσε η Ελιάνα Γκόλντστεϊν, σύμβουλος σταδιοδρομίας με έδρα τη Νέα Υόρκη. «Αυτοματοποιεί τα πάντα και κάνει όλους να ακούγονται ίδιοι — και να ακούγονται ρομποτικοί».

Η Σοφία Μισίνα, διευθύντρια προσλήψεων ταλέντων στην AI Digital, συμφωνεί. «Βλέπω βιογραφικά που είναι τέλεια διαμορφωμένα και πάρα πολύ εύκολο να ξεχαστούν — τα ίδια κλισέ, ο ίδιος τόνος, καμία απόδειξη εργασίας», είπε.

Ο Άνταμ Καρπιάκ, συνιδρυτής της Karpiak Consulting, μιας εθνικής εταιρείας παροχής υπηρεσιών καριέρας και πρόσληψης προσωπικού, βλέπει το πρόβλημα από την πλευρά των προσλήψεων. Με τόσα πολλά σχεδόν πανομοιότυπα βιογραφικά να κατακλύζουν τις εταιρείες, αυτές δυσκολεύονται να βρουν τον κατάλληλο υποψήφιο, επειδή «όλα φαίνονται σαν να έχουν δημιουργηθεί από τεχνητή νοημοσύνη», εξήγησε.

Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι όλο και περισσότερες εταιρείες βασίζονται σε εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης για να τις βοηθήσουν να διαχειριστούν τον μεγάλο αριθμό αιτήσεων.

«Η τεχνητή νοημοσύνη δεν κατανοεί το πλαίσιο», είπε ο Καρπιάκ. «Δεν ξέρει πώς έφτασες στα αποτελέσματα ή τι έκανε την επίδρασή σου μοναδική. Χωρίς αυτά, το βιογραφικό σου μπορεί να πληροί όλα τα κριτήρια για αναζήτηση με λέξεις-κλειδιά, αλλά δεν θα συνδεθεί με έναν ανθρώπινο αναγνώστη».

Ο τεράστιος όγκος έχει γίνει συντριπτικός και για τις δύο πλευρές. Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι όλο και περισσότερες εταιρείες βασίζονται σε εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης για να τις βοηθήσουν να διαχειριστούν τον μεγάλο αριθμό αιτήσεων.

«Όταν μια θέση εργασίας λαμβάνει 1.000 αιτήσεις σε 10 λεπτά — οι μισές από άτομα που σαφώς δεν πληρούν τα απαιτούμενα προσόντα — οι ομάδες πρόσληψης πρέπει να κάνουν διαλογή», τόνισε ο Καρπιάκ. «Αυτό σημαίνει ότι χάνονται καλοί υποψήφιοι. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να υποστηρίξει τη διαδικασία, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κρίση».

Αλλά σε αυτό το στάδιο, πολλοί υποψήφιοι λένε ότι αγνοούνται από τις εταιρείες, ακόμα και όταν πληρούν όλες τις προϋποθέσεις της περιγραφής της θέσης εργασίας. Χωρίς ανατροφοδότηση κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, οι αιτούντες εργασία λένε ότι δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να περάσουν τα αυτοματοποιημένα συστήματα παρακολούθησης υποψηφίων που χρησιμοποιούν πολλές εταιρείες.

«Βλέπω επίσης τις ίδιες αγγελίες εργασίας ξανά και ξανά και νομίζω ότι προσπαθούν να βρουν ανθρώπους που δεν […] υπάρχουν», είπε η Τέεγκαρντεν. «Είναι σαν να παίζεις λαχείο. Ο μόνος τρόπος για να βρεις δουλειά αυτή τη στιγμή είναι ο παλιός καλός τρόπος: απλά να έχεις γνωριμίες».

Οι λανθασμένοι τρόποι χρήσης της ΑΙ
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι αναζητούντες εργασία; Να αναθέτουν την κριτική τους σκέψη στην τεχνητή νοημοσύνη αντί να τη χρησιμοποιούν ως βοηθό, τονίζει το Quartz.

«Ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη που βλέπω είναι οι υποψήφιοι να βασίζονται υπερβολικά σε περιεχόμενο που έχει δημιουργηθεί από τεχνητή νοημοσύνη, χωρίς να το προσαρμόζουν ώστε να αντικατοπτρίζει τη μοναδική αξία τους», δήλωσε η Κίμπερλι Μπράουν, ειδική σε θέματα καριέρας και ηγεσίας και ιδρύτρια της Brown Leadership.

Ο Καρπιάκ σημειώνει ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να μετατρέψει ένα κακό βιογραφικό σε καλό.

«Όταν κάποιος υποβάλλει ένα βιογραφικό ή μια συνοδευτική επιστολή που μοιάζει με γενικό πρότυπο, αυτό γίνεται προφανές και η έλλειψη αυθεντικότητας μπορεί να είναι καθοριστικός παράγοντας».

Ο Καρπιάκ σημειώνει ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να μετατρέψει ένα κακό βιογραφικό σε καλό. Προσθέτει ότι οι αναζητούντες εργασία πιστεύουν ότι «προσαρμόζουν» το βιογραφικό τους, ενώ στην πραγματικότητα απλώς αναδιατυπώνουν το ίδιο περιεχόμενο και προσθέτουν λέξεις-κλειδιά από την περιγραφή της θέσης εργασίας.

Η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης για την αποστολή αιτήσεων σε εκατοντάδες αγγελίες εργασίας είναι μια άλλη μη παραγωγική χρήση αυτών των εργαλείων, δήλωσε ο Γκόλντστεϊν.

«Αν κοιτάξετε τις στατιστικές, ίσως να πετύχετε συνέντευξη στο 2% έως 3% των θέσεων για τις οποίες υποβάλλετε αίτηση», είπε η Γκόλντστεϊν. «Αν χρησιμοποιείτε μια πιο τυχαία προσέγγιση, το ποσοστό αυτό πιθανώς μειώνεται στο 0,5% ή 1%. Ποτέ δεν θα είναι επιτυχημένο».

Η χρυσή τομή
Πώς λοιπόν πρέπει να χρησιμοποιούν οι αναζητούντες εργασία την τεχνητή νοημοσύνη, ώστε να έχουν μια ρεαλιστική πιθανότητα το βιογραφικό τους να φτάσει στα χέρια ενός υπεύθυνου προσλήψεων; Οι ειδικοί συνιστούν να την αντιμετωπίζετε ως σύμβουλο και όχι ως συντάκτη.

«Θεωρήστε την ως αφετηρία, όχι ως τερματισμό», συμβούλεψε η Μπράουν. «Χρησιμοποιήστε την για να δημιουργήσετε τομείς, να εντοπίσετε λέξεις-κλειδιά από περιγραφές θέσεων εργασίας ή να αναδιαμορφώσετε το βιογραφικό σας για μεγαλύτερη σαφήνεια — αλλά μετά επιστρέψτε και εμπλουτίστε το με τα επιτεύγματά σας και τη φωνή σας».

Ο Καρπιάκ συμφωνεί. «Ο πιο έξυπνος τρόπος για να χρησιμοποιήσετε την τεχνητή νοημοσύνη είναι ως επιμελητής, όχι ως συγγραφέας-φάντασμα», είπε. «Αφήστε την να σας βοηθήσει να βελτιώσετε τη γλώσσα σας ή να ελέγξετε τη σαφήνεια, αλλά βεβαιωθείτε ότι το περιεχόμενο, το πώς και το γιατί πίσω από τα επιτεύγματά σας, προέρχεται από τη δική σας εμπειρία — και όχι από την αναπαραγωγή της αγγελίας εργασίας».

Η Μισίνα συνιστά να αφιερώνετε ελάχιστο χρόνο στην τελειοποίηση με τεχνητή νοημοσύνη.

«Αφιερώστε 15 λεπτά για να καθαρίσετε το βιογραφικό σας», είπε. «Αφιερώστε τις επόμενες επτά ώρες και 45 λεπτά για να κάνετε πραγματική δουλειά: ερευνήστε την εταιρεία και τον υπεύθυνο προσλήψεων, χαρτογραφήστε την ομάδα και δημιουργήστε κάτι που θα τους ενδιαφέρει — μια σύντομη ανάλυση, κάποιες ιδέες. Αυτό θα σας φέρει σε επαφή με έναν υπεύθυνο λήψης αποφάσεων, ενώ ένα καλαίσθητο βιογραφικό δεν θα το κάνει».

Η ανάλυση της Huntr σε πάνω από 1,39 εκατομμύρια αιτήσεις εργασίας από το τέλος του 2024 δείχνει ότι τα εξατομικευμένα βιογραφικά δημιουργούν περίπου έξι ευκαιρίες συνέντευξης ανά 100 αιτήσεις, σε σύγκριση με λιγότερες από τρεις για τις γενικές αιτήσεις.

Ενάντια στη σκληρή αγορά εργασίας
Όπως αναφέρει το Quartz, για εκατομμύρια ανέργους που αναζητούν εργασία, η αβεβαιότητα και η οικονομική πίεση του να μην ξέρουν πότε θα βρουν την επόμενη θέση εργασίας τους έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία και την αυτοπεποίθησή τους.

«Η αναζήτηση εργασίας μπορεί να σας κάνει να νιώθετε σαν να βρίσκεστε σε ένα συναισθηματικό τρενάκι του λούνα παρκ», είπε η Μπράουν. «Πρέπει να διαχωρίσετε την απόρριψη από την αυτοεκτίμησή σας. Κάθε «όχι» είναι μια ανακατεύθυνση, όχι μια αντανάκλαση της αξίας σας».

«Δεν φταίτε εσείς, φταίει το σύστημα, και το σύστημα είναι χαλασμένο», τόνισε η Νιέμιεκ.

Η Γκόλντστεϊν συνιστά να επικεντρώνεσαι στις «μικρές νίκες» — να γιορτάζεις μικρές επιτυχίες, όπως η αποσαφήνιση των θέσεων-στόχων, ο προγραμματισμός τηλεφωνικών κλήσεων για δικτύωση ή η βελτίωση των χαρακτηριστικών της αίτησης. «Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κανείς πιο δυναμικός είναι να μην επικεντρώνεται μόνο σε μια συγκεκριμένη νίκη ή σε έναν στόχο του τύπου ‘θα είμαι επιτυχημένος όταν βρω δουλειά’», είπε.

«Δεν φταίτε εσείς, φταίει το σύστημα, και το σύστημα είναι χαλασμένο», τόνισε η Νιέμιεκ. «Μέχρι να γίνει μια ευρύτερη συζήτηση για το πώς θα διορθωθεί, βρισκόμαστε σε αυτή την περίεργη, απαίσια, αμήχανη και οδυνηρή μεταβατική περίοδο».

Διομήδης Κομνηνός: Έπεσε στο Πολυτεχνείο υπερασπιζόμενος την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

0

Την περασμένη Τρίτη στο νεκροταφείο Ζωγράφου έγινε το μνημόσυνο του Διομήδη Ι. Κομνηνού.

Πώς και γιατί ο μίτος της ζωής του δεκαεφτάχρονου αυτού παλληκαριού κόπηκε βίαια στις 16 Νοεμβρίου, το είπε με λίγα λόγια ο ίδιος ο πατέρας του, Γιάννης Κομνηνός, πάνω στον τάφο μετά τη δέηση.

Νομίζω, είπε, πως είμαι ο αρμοδιώτερος να μιλήσω τούτη την ώρα και να εκπροσωπήσω τον νεκρό μου γιο. Ο χώρος και η στιγμή δεν επιτρέπουν παραταξιακές ή κομματικές εκδηλώσεις. Για τον πρόσθετο λόγο ότι δεν πολιτεύομαι, ελπίζω η παράκλησή μου αυτή να εισακουσθή.

Ο Διομήδης ήταν στρατευμένος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και έπεσε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εθελοντής τραυματιοφορέας.

Οι τραυματισμένοι που σώθηκαν και που κατέθεσαν για τη δράσι του στον εισαγγελέα βρίσκονται τώρα εδώ, στο μνημόσυνό του.

Ο Διομήδης χτυπήθηκε από πυροβόλο όπλο, στην περιοχή Πολυτεχνείου, ώρα 9.45-10.00, το βράδυ της Παρασκευής, 16.11.73. Μια σφαίρα στην καρδιά, «τραύμα μετωπικό». Διεκομίσθη νεκρός στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών και ακολούθως στο Νεκροτομείο, όπου δυο μέρες αργότερα τον είδα, νεκροτομημένο, στο ψυγείο.

Κυριακή 18.11.73: Εγώ και οι συνοδοί μου πηγαίνουμε στο Νεκροτομείο (Μασσαλίας). Ανοίγει στις 8.00. Απρόθυμοι, νυσταλέοι άνθρωποι μάς απαγορεύουν την είσοδο. Επιδεικνύω φωτογραφία του γιου μου. «Ναι, μέσα είναι», μου λέει ένας. Ζητώ να περάσω. «Χρειάζεται άδεια της Στρατιωτικής Διοικήσεως», μου λέει. Υπάρχουν πίσω μας, στο πεζοδρόμιο, και άλλοι που αγωνιούν. Φεύγουμε για την Στρατιωτική Διοίκησι (Σταθμό Λαρίσης).

 

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 17.11.1974, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

8.45 μπαίνω στο γραφείο του αντισυνταγματάρχου, αξιωματικού υπηρεσίας προφανώς. Σηκώνεται όρθιος, λέω για το παιδί μου, με ερωτά «γιατί το άφησα να κυκλοφορή», βρίσκει την ώρα να μου πη «οι σημερινοί γονείς δεν ξέρουν να πειθαρχήσουν τα παιδιά τους» και μου δηλώνει αναρμοδιότητα!

Ο αντισυνταγματάρχης λέει: «Ο Στρατός δεν εχτύπησε κανέναν, η Αστυνομία χτύπησε όταν της επετέθησαν τα αναρχικά στοιχεία».

Λέει: «Ο Στρατός παρενέβη όταν η Αστυνομία αντελήφθη ότι δεν ηδύνατο να αντεπεξέλθη και εκάλεσε τον Στρατό». Λέει, επίσης: «Μόνο ένα κορίτσι χτύπησε όταν το τανκ έριξε την κολώνα της πύλης του Πολυτεχνείου και η κολώνα έπεσε πάνω στο κορίτσι. Σας δίνω το λόγο μου για όλα αυτά».

Ζητώ από τον αξιωματικό αυτόν άδεια να δω τον νεκρό μου γιο, ξανά και ξανά! Ο αξιωματικός επαναλαμβάνεται, μας κάνει κατήχηση: «Εγώ, άμα άρχισαν οι φασαρίες, έπιασα το γιο μου και τον έκλεισα μέσα στο σπίτι. Αχ αυτοί οι γονείς! Εσείς γιατί δεν το κάνατε;»

 

Και δηλώνει ότι η άδεια που ζητώ αφορά τις αστυνομικές αρχές: «Διότι ο Στρατός δεν εχτύπησε, την Παρασκευή δεν υπήρχε στρατιωτικός νόμος, άρα αρμοδία είναι η Αστυνομία».

Τον παρακαλώ να τηλεφωνήση στο Νεκροτομείο, γιατί εκεί ζητούν άδεια της Στρατιωτικής Διοικήσεως. Ο αντισυνταγματάρχης ερωτά παρακείμενον στρατιώτη αν γνωρίζη το τηλέφωνο του Νεκροτομείου, αλλά ούτε αυτός το ξέρει. Η Στρατιωτική Διοίκησις αγνοεί ως και το τηλέφωνο του Νεκροτομείου!

Ο αντισυνταγματάρχης ξανασηκώνεται και, τείνοντάς μου το χέρι, που δεν τ’ αγγίζω, λέει: «Έχω και εγώ γιο. Σας συλλυπούμαι που εχάθη ένα Ελληνόπουλο».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 17.11.1974, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

12.20 της ίδιας μέρας επιτυγχάνω να εισέλθω στο Νεκροτομείο, άνευ αδείας. Ο ιατροδικαστής Καψάσκης και έτεροι τρεις με πολιτικά κάθονται σε ένα τραπέζι και συντάσσουν χαρτιά, αλληλοσυμβουλευόμενοι. Εν στολή υπάρχει μόνον ένας υπαστυνόμος και ένας αρχιφύλαξ. Οδηγούμαι από υπαλλήλους στον ψυκτικό θάλαμο. Σέρνουν ένα συρτάρι προς τα έξω. Ο Διομήδης μου νεκρός. Τον βρίσκω ωραίο. Είναι το καθαρόαιμο άτι του σπιτιού μου, ο μονάκριβός μου γιος. Έχει μια τρύπα στην καρδιά και μια τομή νεκροτομής (;) από τον αυχένα μέχρι την βουβωνική χώρα. Κυριαρχώ των αντανακλαστικών μου όσο γίνεται. Νοιώθω πριν απ’ όλα την ανάγκη να του μιλήσω. Του λέω: «Διομήδη, βοήθησέ με να φανώ άξιός σου». Αυθόρμητα, έτσι ακριβώς. Επειδή δεν συνηθίζαμε να φιλιόμαστε, τον φιλώ στα μαλλιά του.

Τα μάτια του είναι μισάνοιχτα. Απορούν. Τον καμαρώνω ξανά!

Προσπαθώ με όλη μου την έντασι να κρατήσω ζωντανή την μορφή του, το αθλητικό παράστημά του. Έπειτα φέρνω βόλτα το συρτάρι και τον προσκυνώ, φιλώντας το τραύμα του, στην καρδιά.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο ο υπαστυνόμος με πιάνει μαλακά απ’ το μπράτσο και μου λέει:

«Μια στιγμή παρακαλώ, πού σκοτώθηκε ο γιος σας;»

Είναι βλαξ; Είναι βαλτός; Συνεχίζει:

«Πώς ήρθε εδώ;»

Ο ιατροδικαστής, προς τον οποίον γυρίζω, πρώτα συσκέπτεται με τους απέναντί του και ύστερα του λέει:

«Νομίζω από τον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών».

Ο υπαστυνόμος με τον αρχιφύλακα όρθιοι γράφουν. Ο ιατροδικαστής Καψάσκης με τους άλλους, στο τραπέζι τους, γράφουν. Το μαγειρείον σε πλήρη δράση, αμέτοχο, με στυγνή επαγγελματική σκλήρυνση, γράφει.

Ο υπαστυνόμος με συνοδεύει στην έξοδο. Ακριβώς όπως και ο αντισυνταγματάρχης επαναλαμβάνει το πρόσταγμα της ημέρας, την προσχεδιασμένη φράση: «Λυπούμαι που χάθηκε ένα Ελληνόπουλο».

Η κηδεία του Διομήδη ορίστηκε για τη Δευτέρα 19.11. Στο νεκροταφείο έρχονταν κατά πάνω μου νέα παιδιά, μου βάζαν στις τσέπες και στη χούφτα χαρτιά: «Ήμουνα μαζί του» (όνομα). «Σκοτώθηκε εδώ».

Γύρω μας αστυνομικές κλούβες, κοράκια, μυστικοί με φουσκωμένες πίσω τσέπες. Φοβήθηκα συλλήψεις νέων παιδιών. Βρήκα μια πρόφαση –νευρικό κλονισμό της μάνας του παιδιού– κι ανέβαλα την κηδεία την τελευταία στιγμή.

Καταφέρνω να δημοσιεύσω σε 3 εφημερίδες: «τον ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΑ την 16η Νοεμβρίου κηδεύομεν».

Την ημέρα της πραγματικής κηδείας δεν διαψεύστηκα: Συνελήφθησαν τρία παιδιά, συμμαθητές του, οδηγήθηκαν στην Δοϊράνης και έπειτα στην Ασφάλεια Μεσογείων.

Ο Διομήδης διέθετε ακεραιότητα, αξία, αρρενωπότητα, θάρρος. Αυτά ήταν τα όπλα του αγοριού. Ανάγκη μου να του ζητήσω από εδώ συγγνώμη που δεν μπορώ παρά γενικά και μόνο να αναφερθώ στους άλλους συνομηλίκους του, με τα αυτά ή και περισσότερα προσόντα και με την ίδια μοίρα. Γιατί θα ντρεπόταν για μένα αν έβλεπα στο πρόσωπό του αυτόν μονάχα.

[Τα αποσπάσματα αυτά από τα όσα είπε ο Γιάννης Κομνηνός πάνω στον τάφο του γιου του μαγνητοφωνήθηκαν από φίλους του Διομήδη.]

*Τα ανωτέρω –ένας ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο για όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις δραματικές μέρες– δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής» στις 17 Νοεμβρίου 1974, στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στη φωτογραφία, ο Διομήδης Ι. Κομνηνός (2/7/1956-16/11/1973).

Πολυτεχνείο: Στοχασμός αντί σφετερισμού

0

Παρασκευή, 16 του μηνός (σ.σ. Νοεμβρίου του έτους 2001), βόλτα στο αριστερό πεζοδρόμιο της Σπύρου Μερκούρη, κατεβαίνοντας. Το μάτι πέφτει σ’ ένα τσούρμο παιδιά: μαθητές Δημοτικού σίγουρα, καλοντυμένοι, άσπρο πουκάμισο, ψηλά κουμπωμένο. Η δασκάλα πίσω τους, ορατή και συνάμα αόρατη. Δεν πήγε ο νους μου αμέσως. Μετά θυμήθηκα την ημερομηνία και φωτίστηκα: σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου, μαθήματα πάπαλα. Συγκινήθηκα, κυρίως με την όψη των παιδιών· μου κόλλησε το άσπρο πουκάμισο, η σοβαρότητά τους.

Είχα χρόνια να συγκινηθώ με το τυποποιημένο πια και αντιγραφικό τριήμερο, που δεν είναι βέβαια αυτοσυντήρητο· κάποιοι το συντηρούν ακόμη, καθένας για δικούς του λόγους. Οι πιο αθώοι πάντως αυτής της ιστορίας είναι οι μαθητές του Δημοτικού, όπως οι προχτεσινοί στην οδό Σπύρου Μερκούρη· σε κάνουν να δακρύσεις για κάτι περασμένο, μπορεί και οριστικά ξεπερασμένο· να απορήσεις πώς έγιναν τότε αυτά που έγιναν, έργα και λόγια κατακόρυφα, βαμμένα στο αίμα.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 25.11.2001, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Το έχω νομίζω ξαναγράψει: σ’ εκείνες τις τρεις ημέρες, εκτός των άλλων, χαρίστηκε και η γλώσσα μας στα νέα έγκλειστα παιδιά. Έτσι προέκυψαν κάποια συνθήματα με απαραγνώριστο τον παλμό της αλήθειας και της ειλικρίνειάς τους. Ανάμεσά τους και η εξαγγελία «εδώ Πολυτεχνείο»· κραυγή ελευθερίας στην αρχή, οργής και ενθουσιασμού στη μέση, αγωνίας και σπαραγμού στο τέλος. Το ερώτημα είναι τι απόμεινε από όλη αυτή την υπόθεση· αν είναι λογική και ωφέλιμη η επετειακή της συντήρηση· μήπως κάτι πάει στραβά· πήγε στραβά, και χειροτέρεψε το πράγμα από χρόνο σε χρόνο· βάλτωσε, όπως συνέβη με τις περισσότερες εθνικές μας μνήμες, που άδειασαν σε ρητορείες.

Σκέφτομαι λοιπόν μήπως το κλειδί αυτής της πιθανής, αν όχι βέβαιης, αποτυχίας βρίσκεται κρυμμένο και ανεκμετάλλευτο στο κορυφαίο σύνθημα του τραγικού τριημέρου. Μιλώ για το επίρρημα «εδώ» πριν από τη λέξη «Πολυτεχνείο»: δανεισμένο από παλαιότερα, ραδιοφωνικά κυρίως, μηνύματα· βαφτισμένο όμως και επανασημασιολογημένο σ’ αυτή την οριακή από κάθε άποψη περίσταση. Εδώ όμως δεν βλάφτει λίγη καθυστέρηση, μήπως λυθεί ο κόμπος, που παίζει ανάμεσα στον λυγμό και στον πνιγμό.

 

Ας θυμηθούμε ότι: όλα όσα μας συμβαίνουν (στην ατομική και στη συλλογική μας ζωή) πέφτουν μέσα στο εδώ και στο τώρα. Μόνο που το εδώ είναι εκ κατασκευής στενόχωρο, το τώρα εξ ορισμού φευγαλέο. Αυτός είναι ο λόγος που εφευρέθηκαν το εκεί και το πριν· για να υποδέχονται όσα δεν χωρούν πια στο εδώ και στο τώρα. Τελικώς η όποια σοφία της ζωής μας κρίνεται από την παραδοχή ή την απόρριψη τού εκεί, που παραπέμπει αυτομάτως στο πριν. Γιατί η επιμονή μας να κρατήσουμε τα πάντα στο αδιαχώρητο πλέον εδώ, συνεπάγεται τουλάχιστον κυκλοφοριακό πρόβλημα· οπότε αρχίζουν τα παράνομα παρκαρίσματα που φράζουν τους δρόμους. Ή για να το πω αλλιώς: το εκεί δεν ανακουφίζει μόνο κυκλοφοριακά το ασφυκτικό μας εδώ· μας επιτρέπει να συντάξουμε αφενός τη βιογραφία μας, αφετέρου την ιστορία μας. Γιατί, όπως είναι γνωστό, χωρίς εκεί και πριν ιστορία δεν υπάρχει.

Ο Δ. Ν. Μαρωνίτης

Με τους όρους αυτούς, αν πράγματι θέλουμε να σωθεί κάπως η ιστορική σημασία της ηρωικής θυσίας του Πολυτεχνείου, είναι καιρός πια να ανταλλάξουμε το «εδώ» της ραδιοφωνικής του εξαγγελίας με το «εκεί». Αποτολμώντας αυτή τη μετάθεση, τροποποιώντας το σύνθημα «εδώ Πολυτεχνείο» σε «εκεί Πολυτεχνείο», μεταφέρουμε τα γεγονότα του καταλυτικού τριημέρου στον πραγματικό τους χώρο και χρόνο, αντί να τα σφετεριζόμαστε ως ανήκοντα τάχα στο εναλλασσόμενο κάθε χρονιά παρόν μας. Τούτο δεν σημαίνει βεβαίως αντικατάσταση της μνήμης με τη λήθη — το αντίθετο: αφήνουμε να λειτουργήσει η μνήμη του Πολυτεχνείου ως ανάμνηση στοχαστική· όχι ως αναπαραγωγή κραυγαλέας παρέλασης, που καταλήγει κάθε φορά στην αμερικανική πρεσβεία με τα γνωστά πια επεισόδια. Ίσως ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν ο περιορισμός της μνημονικής τελετής στον περίβολο του Πολυτεχνείου· κάτι που θα θύμιζε τον εγκλεισμό πρώτα, τον αποκλεισμό ύστερα όσων συνέπραξαν στη μεγάλη εκείνη ώρα της δοκιμασίας.

 

*Κείμενο του Δ. Ν. Μαρωνίτη, που έφερε τον τίτλο «Το εδώ και το εκεί» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2001.

Ο ίδιος, ένας αριστερός που διώχθηκε και φυλακίστηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, έγραφε ύστερα από κάποιους μήνες και τα ακόλουθα («Το Βήμα», 8 Μαΐου 1982):

Φοβούμαι όμως πως ποτέ πια δε θα καταγραφούν για τους νεότερους και τους επιγενομένους όσες πληροφορίες συνθέτουν την πραγματική αντίσταση των Ελλήνων στα εφτά χρόνια της δικτατορίας. Αντ’ αυτού κυκλοφόρησαν, κυκλοφορούν και θα κυκλοφορήσουν μόνο αντιστασιακοί τίτλοι, προκειμένου να συντάσσεται κάθε φορά το προεκλογικό και μετεκλογικό μητρώο όσων επαγγελματικά πολιτεύονται. Έτσι η αντιστασιακή φιλολογία πρόλαβε, θαρρείς, και μόλυνε ή ακόμη χειρότερα: διέλυσε την αντιστασιακή πράξη. Και άλλοτε έκανα την πικρή σκέψη ότι η απροσδόκητη αυτή υπονόμευση της έμπρακτης αντίστασης οφείλεται ίσως στην ένοχη συνείδηση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, που υποτάχτηκε στις εντολές της χούντας χωρίς πολλές σκέψεις και υπερβολική αιδώ. Η τραυματική αυτή ενοχή δικαιολογεί, νομίζω, την προτίμηση για τις αντιστασιακές φιοριτούρες και την απώθηση των πραγματικών γεγονότων. Σ’ αυτή την εκτροπή βοήθησε, πιστεύω, και η εκμεταλλευτική μυθοποίηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου: με τις ματωμένες αυτές δάφνες στα χέρια μας όλοι οι Έλληνες φανταζόμαστε ότι αντιμετωπίσαμε τα τανκς της χούντας προτείνοντας (παιδιά, νέοι, μεσήλικοι και γέροι) τα ιδεατά νεανικά μας στήθη.

Βασίλης Σπαντούρος: Πολυτεχνείο, η εξέγερση που ακόμη τρολάρει τους αρνητές της

Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που λάμπουν τόσο δυνατά, ώστε ούτε ο πιο οργανωμένος σκοταδισμός δεν μπορεί να τις σβήσει. Το Πολυτεχνείο είναι μία από αυτές. Κι όμως, μισό αιώνα μετά, κάποιοι συνεχίζουν να ψιθυρίζουν ή και να ουρλιάζουν, το μεγάλο τους παραμύθι. «Δεν υπήρχαν νεκροί». Άλλοι πάλι, πιο “νοσταλγοί”, μιλούν για τη “χρυσή εποχή της Χούντας”, λες και η ιστορία γράφτηκε από φυλλάδιο τηλεπωλητή.

Του Βασίλη Σπαντούρου

Ας σοβαρευτούμε.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μια αυθόρμητη φοιτητική φασαρία. Ήταν η πρώτη δημόσια, ηχηρή, αδιαπραγμάτευτη κραυγή ελευθερίας απέναντι σε ένα καθεστώς που χτίστηκε πάνω σε εξορίες, βασανιστήρια, φίμωση, φόβο και στο “σίγα το πράγμα” της φτώχειας και της καταπίεσης που κάποιοι σήμερα παρουσιάζουν ως μέλι και γάλα.

Άνθρωποι που ζούσαν μονίμως με το χέρι στη σκανδάλη, εναντίον των πολιτών τους. Ένα κράτος που φοβόταν τα βιβλία, αλλά μοίραζε απλόχερα φάκελα της Ασφάλειας. Μια εξουσία που είχε για ιδέα ανάπτυξης τον “φιλήσυχο υπήκοο” και για δημοκρατία τα στρατοδικεία. Αυτά ήταν η Χούντα. Όχι οι χαζοχαρούμενες αναμνήσεις κάποιων που μπερδεύουν την πειθαρχία με το μαστίγιο.

Και το Πολυτεχνείο; Τι έκανε; Έσπασε το κέλυφος του φόβου. Έδειξε ότι το “δεν γίνεται τίποτα” γίνεται. Ότι ο πολίτης μπορεί να μιλήσει ακόμη κι όταν η εξουσία τον θέλει μουγκό. Γι’ αυτό και η Χούντα, στην αγωνία της να κρατηθεί όρθια, έκανε ό,τι ήξερε καλύτερα, βία. Άρματα μάχης. Πυρά. Ξύλο. Συλλήψεις. Αίμα στους δρόμους.

Αλλά, ξέρεις τι δεν κατάφεραν; Να σβήσουν την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια έχει ονόματα, έχει ημερομηνίες, έχει καταθέσεις, έχει φάκελα νοσοκομείων, έχει μαρτυρίες, έχει συγγενείς, έχει τάφους.

Και σε όσους επιμένουν να παριστάνουν τους ιστορικούς αναθεωρητές της καφετέριας, υπάρχει πάντα μια απλή απορία. Αν δεν υπήρξαν νεκροί, τότε γιατί τρομοκρατήθηκε η Χούντα; Γιατί έστειλε τανκς; Γιατί έκανε δεκάδες συλλήψεις; Γιατί έπεσαν πυροβολισμοί; Γιατί έκρυβαν επί μήνες τα στοιχεία; Μάλλον συνήθεια… για «αθώες εποχές».

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ούτε “ρομαντική αυταπάτη”, ούτε “εξέγερση χωρίς αντίκρισμα”. Ήταν η αρχή του τέλους μιας επταετίας που φόρεσε στη χώρα μαύρα γυαλιά και πράσινες στολές. Και το πλήρωσε η κοινωνία, όχι οι δήθεν σωτήρες.

Σήμερα, κάθε φορά που κάποιος λέει «δεν υπήρχαν νεκροί», προσβάλλει όχι μια ιστορική στιγμή, αλλά την κοινή λογική. Κάθε φορά που κάποιος μιλά νοσταλγικά για τη Χούντα, δείχνει ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα από αυτό που λέγεται Ελευθερία.

Το Πολυτεχνείο ήταν και παραμένει ό,τι πιο αληθινό, μια γενιά που δεν έσκυψε, ακόμη κι όταν γνώριζε πως το τίμημα μπορεί να είναι το αίμα της.

Και αυτή η αλήθεια, όσο κι αν ενοχλεί κάποιους, δεν μπαίνει κάτω από το χαλί. Γιατί κάθε Νοέμβρη, θυμίζει όχι μόνο τι έγινε, αλλά και τι δεν πρέπει να ξαναγίνει ποτέ.

“Αρκετά”: Η Ένωση των Επαγγελματοβιοτεχνών και Εμπόρων Ραφήνας Πικερμίου, καταγγέλλει αιφνιδιασμό, ειρωνεία και απαξίωση

Η αιφνίδια απόφαση να κλείσει ξανά η οδός Βασιλέως Γεωργίου άναψε φωτιές στην τοπική αγορά, προκαλώντας σκληρή και στοχευμένη αντίδραση της Ένωσης Επαγγελματοβιοτεχνών & Εμπόρων Ραφήνας – Πικερμίου. Με δελτίο τύπου που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας, η Ένωση καταγγέλλει προχειρότητα, αδιαφάνεια, ασυνέπεια και το πιο ανησυχητικό θεσμικά απαράδεκτη στάση από τη δημοτική αρχή.

Οι επαγγελματίες δηλώνουν πλέον σε κατάσταση οριακής αγανάκτησης, μιλούν για κοροϊδία, για πλήρη έλλειψη σεβασμού και για αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην τους, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις τους ήδη παλεύουν να σταθούν όρθιες. Και προειδοποιούν, αν δεν ανακληθεί άμεσα η απόφαση και δεν υπάρξει έγκυρη, γραπτή ενημέρωση για το έργο, είναι έτοιμοι να κινηθούν με κάθε νόμιμο μέσο για την προστασία των μελών τους.

Το δελτίο τύπου:

ΘΕΜΑ: Επίσημη διαμαρτυρία για την αιφνίδια και αδικαιολόγητη απόφαση κλεισίματος της οδού Βασιλέως Γεωργίου

Αξιότιμοι κύριοι,

Η Ένωση Επαγγελματοβιοτεχνών & Εμπόρων Ραφήνας – Πικερμίου εκφράζει την έντονη αγανάκτησή της για την αιφνιδιαστική και πλήρως ατεκμηρίωτη απόφαση να κλείσει η οδός Βασιλέως Γεωργίου από αύριο το πρωί και για τουλάχιστον δέκα ημέρες, παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις που είχαμε λάβει ότι οποιαδήποτε τέτοια εργασία θα μεταφερόταν στη νέα χρονιά.

Είναι τουλάχιστον προκλητικό το γεγονός ότι «ανακάλυψαν ξαφνικά» ότι δεν έχουν ολοκληρωθεί τα έργα αποχέτευσης σε τμήμα της οδού, τη στιγμή που το ζήτημα είχε ήδη επισημανθεί ξεκάθαρα από την  Ένωση μας.

Η προχειρότητα στον σχεδιασμό και η έλλειψη συντονισμού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μετακυλύεται, για ακόμη μια φορά, στις επιχειρήσεις που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον.

Ακόμη πιο απαράδεκτη θεωρούμε τη στάση της Δημάρχου κατά την επικοινωνία που είχαμε σήμερα, η οποία, αντί να δώσει λύση ή έστω μια θεσμικά ορθή απάντηση, μας παρακίνησε ειρωνικά να «μπούμε μπροστά στις μπουλντόζες για να σταματήσουμε το έργο» και στη συνέχεια μας έκλεισε το τηλέφωνο.

Τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι μόνο απρεπείς· είναι θεσμικά ανεπίτρεπτες και προσβάλλουν τόσο τον φορέα μας όσο και όλους τους επαγγελματίες της πόλης.

Ζητούμε:

Άμεση ανάκληση της απόφασης για κλείσιμο της οδού.

Επίσημη, γραπτή ενημέρωση για το πραγματικό στάδιο του έργου, τους λόγους της καθυστέρησης και τον ακριβή προγραμματισμό.

Δέσμευση ότι δεν θα ληφθεί καμία απόφαση ερήμην των επαγγελματιών, ειδικά όταν επηρεάζει άμεσα τη λειτουργία τους.

Αποκατάσταση της θεσμικής τάξης και σεβασμού στην επικοινωνία με τους εκπροσώπους μας.

Η Ένωσή μας έχει επιδείξει υπομονή, κατανόηση και διάθεση συνεργασίας επί μήνες.

Όμως η συνεχής απαξίωση, η έλλειψη ενημέρωσης και ο επιπόλαιος σχεδιασμός που πλήττει ευθέως την τοπική αγορά δεν μπορούν πλέον να γίνουν ανεκτά.

Αναμένουμε τις άμεσες ενέργειές σας.

Σε διαφορετική περίπτωση, επιφυλασσόμαστε για κάθε νόμιμο μέσο προστασίας των μελών μας και των επιχειρήσεών τους.

Με εκτίμηση,

Η Ένωση Επαγγελματοβιοτεχνών & Εμπόρων Ραφήνας – Πικερμίου

Η ένταση ανεβαίνει και αυτή τη φορά, οι επαγγελματίες δείχνουν αποφασισμένοι να μην κάνουν πίσω.

Revolution στη Revoil Νικολάου – Πικέρμι

Εάν υπάρχει κάτι που πρέπει να το ζήσεις οπωσδήποτε, είναι: την Revolution της ενέργειας στη Revoil Νικολάου!

Κάθε γέμισμα, μια κίνηση μπροστά! ⚡

Λεωφ. Μαραθώνος 91, Πικέρμι

210 6039527

#RevoilΝικολάου #FuelTheRevolution #DriveWithPower #ΕνέργειαΠουΚινεί

Κοινωνικό Παντοπωλείο Δήμου Παιανίας: Διανομή τροφίμων στους ωφελούμενους

0

H Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Παιανίας, θα πραγματοποιήσει την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2025, από τις 10:30 έως τη 13:00 διανομή τροφίμων & κρέατος στους ωφελούμενους του Κοινωνικού Παντοπωλείου.

Σε περίπτωση που ο ωφελούμενος αδυνατεί να προσέλθει την ημέρα διανομής, μπορεί να εξουσιοδοτήσει κάποιον άλλο (με βεβαίωση του γνησίου υπογραφής) για την παραλαβή τους.

Οι ωφελούμενοι θα πρέπει απαραίτητα να έχουν μαζί τους Αστυνομική Ταυτότητα/Διαβατήριο.

Μπάρμπα Βάγγος στην πλατεία Ραφήνας: Πεντανόστιμα ψητά – αυθεντικές γεύσεις!

Ανακαλύψτε την αυθεντική γεύση στα ψητά του Μπάρμπα Βάγγος στην πλατεία Ραφήνας!
Φρεσκοψημένα καλαμάκια, μπιφτέκι, σκεπαστές, μερίδες & πολλές ακόμα νοστιμιές σας περιμένουν!
Πλατεία Πλαστήρα, Ραφήνα
☎️ 22940 29129 – Τηλ. Παραγγελιών

Δήμος Μαρκοπούλου Μεσογαίας: Δράση για τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς

0

Ο Δήμος Μαρκοπούλου, μαζί με τοn Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, τη Διεύθυνση και τους εκπαιδευτικούς του 1ου Γυμνασίου Μαρκοπούλου, διοργάνωσαν την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2025, μια πολύ όμορφη και χρήσιμη δράση για τα αδέσποτα ζώα και τη σημασία της υπεύθυνης στάσης απέναντί τους.

Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.markopoulo.gr/…/drasi-gia-ta-adespota-zoa…/ #dimosmarkopoulou #markopoulo #portorafti #adespota #sxoleia #σχολεία

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος τίμησε την Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος (ΠΣΕ), η κορυφαία οργάνωση των απανταχού Ηπειρωτών, απέτισε φόρο τιμής στους αγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 με την κατάθεση στεφάνου στο ιστορικό μνημείο.

Η κατάθεση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2025  στον χώρο του Πολυτεχνείου, στο πλαίσιο του εορτασμού της 52ης επετείου. Την Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος εκπροσώπησαν η Έφορος Δημοσίων Σχέσεων Μαρίκα Γκόνη, ο Ταμίας Αντώνης Κοντός, ο Έφορος Τύπου Δημήτρης Βασιλείου, τα μέλη Δονάτος Γκέλιας, Προκόπης Γκογιάννος, Κώστας Λιάγκος και Διονύσης Τσούτσης.

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας, με την παρουσία της, υπενθύμισε την αταλάντευτη προσήλωσή της στις αξίες που ενέπνευσαν την εξέγερση και τη στήριξή της στους αγώνες για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέλλον για τη νέα γενιά και την ελληνική κοινωνία.

​Από το Γραφείο Τύπου της Π.Σ.Ε.