«Ονομάζομαι Γιώργος Νικολάου, και έχω γεννηθεί στην Αθήνα. Η καταγωγή μου όμως είναι από τους ‘Έλληνες Τσιγγάνους της Χαλκίδας. Διαμένω στον καταυλισμό/οικισμό του Γέρακα, από το 2004. Επαγγελματικά, και, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, εργάστηκα ως κοινωνικός διαμεσολαβητής Ρομά, στους Γιατρούς του Κόσμου, υποστηρίζοντας το πρόγραμμα Rom-boost, σκοπός του οποίου ήταν η κοινωνική και οικονομική ενδυνάμωση πληθυσμών Ρομά στην Ελλάδα, κυρίως των γυναικών, μέσω εντατικής εκπαίδευσης και μέσω επιμορφωτικών σεμιναρίων σε διάφορους τομείς. Παράλληλα συνεργάστηκα με διάφορούς φορείς, συλλόγους και πανεπιστημιακά ιδρύματα, εθελοντικά, προσπαθώντας να προάγω
καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για την κοινότητά μου.
Είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του πολιτιστικού συλλόγου “Νέοι ορίζοντες Ελλήνων Ρομά, που ιδρύθηκε το 2004, στη θέση του υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων. Σκοπός του Συλλόγου είναι η προάσπιση των ανθρωπίνων και θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ελλήνων Ρομά της Ανατολικής Αττικής. Είμαι απόφοιτος μαθητής τού Εσπερινού Γυμνασίου και του Εσπερινού Λυκείου Παλλήνης με βαθμό αποφοίτησης 17.1!
Συνέχισα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στο ΠΑΔΑ στην Σχολή Νοσηλευτικής, την οποία, και τελείωσα.
Ίσως αναρωτηθείτε πώς, από τα παραπήγματα, έφτασα εδώ: Από μικρός αγαπούσα τα γράμματα και όσο μεγάλωνα, η λαχτάρα μου για την γνώση, δυνάμωνε περισσότερο. Ο παππούς μου το αντιλήφθηκε έγκαιρα: 8 ετών με γράψανε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Γέρακα. ‘Άλλες εποχές και ακραία φτώχεια. Δεν γνωρίζαμε καν ότι υπάρχει προσχολική αγωγή. Δεν θα πω ότι η ένταξή μου στο δημοτικό σχολείο ήταν εύκολη.
Η οικονομική δυσκολία των γονιών μου να ανταπεξέλθουν τις σχολικές υποχρεώσεις του σχολείου όπως γραφική ύλη, τσάντες, είδη ένδυσης και υπόδησης, κολατσιό, ήταν δύσκολα πράγματα για την οικογένειά μου. Παράλληλα δεν μπορούσα να συμμετέχω στις εκπαιδευτικές εκδρομές του σχολείου, δεν είχα ενισχυτική διδασκαλία. Το χειρότερο; Δεν είχαμε ούτε ρεύμα για να διαβάσω και να κάνω τις σχολικές εργασίες μου.
Μια ηλεκτρική γεννήτρια που είχαμε λειτουργούσε κυρίως απογεύματα και βράδια για να κάνουμε οικονομία στη βενζίνη.
Θυμάμαι να τρώω αργά το απόγευμα όταν επέστρεφε ο πατέρας μου από την λαϊκή όπου δούλευε ως πλανόδιος για να πουλάει σκόρδα και καρπούζια για να ζήσουμε τίμια και με αξιοπρέπεια. Η ένταξη μου στο σχολείο συνοδευόταν από έλλειψη βασικών γνώσεων και μαθησιακές δυσκολίες που είχαν ως αρνητικό αποτέλεσμα την επίδοσή μου στην σχολική φοίτηση. Σαν να μην έφτανε αυτό, δέχτηκα ανελέητο ρατσισμό από τους συμμαθητές μου στο δημοτικό. Κατέπνιγα όμως τα συναισθήματά μου και δεν έλεγα τίποτα στους γονείς μου. Ακόμα και σήμερα, αναγκάζομαι πολλές φορές να
καταπνίγω τα συναισθήματά μου…
Έτσι προχώρησα: Τελείωσα την Πρώτη, την Δευτέρα, την Τρίτη και την Τετάρτη Δημοτικού. Παρά τις αντίξοες συνθήκες
διαβίωσης, τόσο ο πατέρας μου όσο και ο ξάδερφος μου, με βοήθησαν να συλλαβίζω και να γράφω. Ο ενθουσιασμός μου ήταν
μεγάλος: Θυμάμαι όταν έφτασα τρίτη δημοτικού να μαζεύω παιδιά που δεν φοιτούσαν στο σχολείο, σε μια παρατημένη παράγκα του καταυλισμού και
να τους κάνω μαθήματα συλλαβισμού και ανάγνωσης, μαζί με τον ξάδερφό μου. Στην πέμπτη δημοτικού τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά
Αναγκάστηκα να διακόψω την φοίτηση λόγω προβλημάτων υγείας του παππού μου. Έπρεπε ως οικογένεια Νικολάου να δουλέψουμε όλοι για να τα καταφέρουμε. Ωστόσο, ο διευθυντής του σχολείου μου έδωσε την ευκαιρία να προαχθώ στην ΣΤ τάξη, επειδή έδειχνα μαθησιακό ενδιαφέρον, ήμουν μαθητής χαμηλών τόνων κι ασχολιόμουν μόνο με τα μαθήματα κι έδειχνα σεβασμό για τον χώρο του σχολείου, παρά τις οικονομικές, κοινωνικές και
οικογενειακές δυσκολίες.
Το 2012, ξεκίνησα να φοιτώ στο εσπερινό γυμνάσιο της Παλλήνης. Επειδή από την φύση μου, είμαι λίγο ντροπαλός, και με όσα είχα περάσει φοβόμουν να ανοιχτώ κοινωνικά, τον πρώτο χρόνο δεν ανοιγόμουν ιδιαίτερα. Θα με χαρακτηρίζατε εσωστρεφή και χαμηλών τόνο μαθητή. Προσπαθούσα με κάποιο τρόπο να προσαρμοστώ στο σχολείο και κυρίως να ανταπεξέλθω στα μαθήματα. Το επόμενο χρόνο πήγα ένα βήμα μπροστά:
Γνωρίζοντας τους μαθητές κι εκπαιδευτικούς, απέκτησα μεγαλύτερη οικειότητα, κοινωνικότητα κι ευελιξία και κοινωνική επικοινωνία μαζί τους.
‘Όσο περνούσε ο καιρός, φάνηκαν τα πρώτα σημάδια προόδου: έδειχνα περισσότερο γνωστικό ενδιαφέρον, δικτυώθηκα στο περιβάλλον του σχολείου
και παράλληλα συμμετείχα τόσο στις μαθητικές εκδηλώσεις όσο και στα συμμετοχικά όργανα αποφάσεων, όντας αντιπρόεδρος Γ’ Γυμνάσιου του
εσπερινού γυμνάσιου Παλλήνης. Ωστόσο στα εσπερινά σχολεία δεν δεχτήκα φυλετικό ρατσισμός με αντιμετώπισαν ισότιμο μαθητή και έχω ακόμα ισχυρές φίλιες ως και σήμερα και μεγάλη τιμή με θαυμάζουν
Το Σεπτέμβριο του έτους 2015, εγγράφηκα στο εσπερινό γενικό λύκειο της Παλλήνης. Ένα σχολείο για εργαζομένους μαθητές. Εκεί δεν χρειάστηκε χρόνο για να προσαρμοστώ γιατί είχα όλες τα μαθησιακές γνώσεις και βάσεις από το γυμνάσιο. Στην Α’ λυκείου αλλά και στην Β’ λυκείου ήμουν μαθητής με μέσο όρο 15. Θα μπορούσα και καλυτέρα αλλά είχα ήδη εξαντληθεί από γυμνάσιο, κυρίως από τις συνθήκες διαβίωσής μου και πολλά άλλα διαχρονικά ζητήματα. αρίστευσα διότι ήταν μπροστά μου οι Πανελλαδικές. Έβαλα τα δυνατά μου, αφιέρωνα αρκετές ώρες στο διάβασμα κάτω από αντίξοες συνθήκες διαβίωσης!
Κάποιες φορές χωρίς ρεύμα μέσα στον χειμώνα, μέσα στις παράγκες που έσταζαν βροχή, μέσα στο κρύο χωρίς θέρμανση, με ποντίκια που περνούσαν κάτω από το πρόχειρο γραφείο μου, τα γλέντια που γινόντουσαν από τις γείτονες, και άλλες κοινωνικές κακουχίες, ωστόσο βρήκα δύναμη και αυτοπεποίθηση και κατάφερα να ξεπεράσω αρκετά εμπόδια, προκαταλήψεις, στιγματισμό και πολλά και φτάνοντας ως πλέον απόφοιτος φοιτητής του τμήματος Νοσηλευτική του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής στο Αιγάλεω.
Επόμενο στόχος μου να κάνω δωρεάν κάποιο μεταπτυχιακό στο ΕΚΠΑ σχετικά για τις προλήψεις και αγωγής υγειας σε κοινωνικές ευάλωτες ομάδες τον τομέα Υγείας.
Με αυτό το σκεπτικό λειτουργώ μέχρι και σήμερα: Για Κάτι καλύτερο για μένα, για την οικογένειά μου, για την κοινότητα από την οποία προέρχομαι και για κάθε περιθωριοποιημένο και αποκλεισμένο άνθρωπό και ομάδα στον κόσμο.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας».
