Oσο τα χρόνια περνούν και οι ταξικές πολιτικές της κυβέρνησης όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά ενισχύονται, γίνεται σαφές ότι για την κοινωνική πλειοψηφία (και ιδιαίτερα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας) η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αποτελεί μία σχεδόν υπαρξιακή ανάγκη.

Είναι αξιοπερίεργο που ένα τμήμα της Αριστεράς μοιάζει να μην κατανοεί την επιτακτικότητα αυτής της ανάγκης. Και μιλάμε για ανθρώπους της ευρύτερης Αριστεράς που ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν.

Μ’ αυτόν τον ισχυρισμό δεν επιθυμούμε-προς θεού-να ακυρώσουμε τη συζήτηση που πρέπει να γίνει για το μέλλον του εν λόγω πολιτικού χώρου. Για τις συνεργασίες, τα πολιτικά επίδικα, τη φυσιογνωμία και τις προγραμματικές συμφωνίες (αν μπορούν να υπάρξουν).

Ωστόσο, στην πολιτική, όπως και την ίδια ζωή, πρέπει να μπαίνουν προτεραιότητες. Οι ζυμώσεις στο χώρο μπορούν να περιμένουν. Το κύριο πολιτικό βάρος, κατά την ταπεινή μας άποψη, πρέπει να δοθεί στην αλλαγή του πολιτικού στάτους-κβο, στην πολιτική αλλαγή, έτσι ώστε οι πολλοί να είναι σε θέση να παλέψουν για τη βελτίωση της ζωής και της καθημερινότητάς τους υπό καλύτερους όρους.

Ας μην πάμε πολύ μακριά. Τη Δευτέρα ήταν ο Κώστας Καραμανλής, πρώην Πρωθυπουργός της Δεξιάς, που περιέγραψε τον παρόντα πολιτικό χρόνο με τα πιο μελανά χρώματα. Ο Μακεδόνας πολιτικός σχολίασε καυστικά τις ανισότητες, την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, την υποβάθμιση των θεσμών. Μίλησε για όλα και προχώρησε σε ανάλυση που ίσως να μην απέχει πολύ από τις προσεγγίσεις της Αριστεράς.

Οταν εξέχοντα στελέχη της Δεξιάς (αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας) προχωρούν σε τέτοιες “διαγνώσεις” για την πραγματικότητα, (έστω, για τους δικούς τους λόγους) ενισχύουν αποφασιστικά την άποψη ότι η πολιτική αλλαγή έχει την απόλυτη προτεραιότητα.

Η Αριστερά, άρα, οφείλει να βρίσκεται σε εγρήγορση, με διάθεση όμως συνεργασίας και συμβιβασμών έτσι ώστε να προκύψει η χρυσή τομή. Εδώ, φυσικά, μπαίνει το ζήτημα της ευθύνης των ηγετών της. Και φυσικά και του Αλέξη Τσίπρα εφόσον ο τελευταίος εξέφρασε ρητά την προηγούμενη εβδομάδα την πρόθεση να επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο.

Υπό αυτό το δεδομένο, δεν χωρούν αποκλεισμοί. Κανείς δεν περισσεύει σ’ αυτήν την κρίσιμη μάχη, οι πικρίες του παρελθόντος ας μπουν, προς το παρόν τουλάχιστον, στο χρονοντούλαπο. Βεβαίως, κάποιος θα πρέπει να ηγηθεί, να ανοίξει δρόμους, να ορίσει τον οδικό χάρτη της ανατροπής και να “κατέβει” στις μάζες.

Αυτός δείχνει να είναι ο πρώην Πρωθυπουργός, αν λάβει κανείς υπόψιν του και τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μόνος δεν μπορεί. Χρειάζονται προσθέσεις, όχι αφαιρέσεις.

Θα αναρωτηθεί κανείς “μα καλά ο Τσίπρας θα επιχειρήσει να επιστρέψει έχοντας στο πλάι του τους ίδιους και τους ίδιους;” Κρίσιμο ερώτημα, είναι η αλήθεια. Θα απαντήσουμε όπως και παραπάνω. Ουδείς περισσεύει, δεν χρειάζεται έτσι και αλλιώς όλοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Μπορεί ο Τσίπρας να αναδείξει νέα στελέχη και ανθρώπους που θα βρίσκονται πολύ κοντά του. Αλλά ρόλο στη μάχη μπορούν να παίξουν άπαντες, έστω και δευτερεύοντα.

Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί έγινε πολύς λόγο για το χαρακτηρισμό “ιδιοτελείς” που επεφύλαξε ο Τσίπρας για τους πρώην συντρόφους του. Ηταν, σε κάθε περίπτωση, ένας χαρακτηρισμός βαρύς. Ισως και περιττός στη συγκυρία. Αλλά τη μεγάλη εικόνα δεν μπορεί να την αλλάξει. Οι πολλοί τους χρειάζονται όλους για να ανατρέψουν τις πολιτικές που φέρνουν το σκοτάδι στις ζωές τους.

news247.gr

Μιλώντας σε εκδήλωση της εφημερίδας «Δημοκρατία», ο Ευάγγελος Βενιζέλος είπε ότι η χώρα δεν μπορεί να πορευτεί προς το μέλλον με βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ασυμμετρίες. Και επισήμανε ότι η μονοκομματική εκδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας φαίνεται να έχει εξαντλήσει τα όρια της.

Δεν χρειάζεται να το πει ο Βενιζέλος· το φωνάζουν οι δημοσκοπήσεις. Καταγράφουν μια κοινωνία μεγάλων ανισοτήτων, όπου η κρίση εμπιστοσύνης προς θεσμούς και πολιτικούς σχηματισμούς μετατρέπεται σε κλίμα έντονης δυσφορίας. Η μονοκομματική σταθερότητα δείχνει παρελθόν. Το έχουμε ξανακούσει, αλλά η τρέχουσα συγκυρία δεν προδιαθέτει για κάτι διαφορετικό.

Ωστόσο η επόμενη εκλογική εξίσωση έχει πολλούς αγνώστους: Πώς θα πάει το κόμμα Τσίπρα; Θα απορροφήσει ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά ή θα βρεθούν απέναντι; Θα καταφέρει η Μαρία Καρυστιανού να δημιουργήσει κίνημα; Και κυρίως: θα δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα πόλωσης ώστε η Νέα Δημοκρατία να διεκδικήσει αυτοδυναμία; Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η αυτοδυναμία μοιάζει δύσκολη ως ανέφικτη. Το μόνο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα. Από εκεί και πέρα όλα είναι ανοιχτά.

Θεωρητικά μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα. Αυτό προϋποθέτει η ΝΔ να πέσει κάτω από το 25% και να μην λάβει μπόνους εδρών-σενάριο όχι απίθανο, αλλά απαιτητικό. Ακόμα κι έτσι, κατά πόσο θα ήταν εφικτή μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ–Τσίπρα–Βελόπουλου; Δεν προκύπτει ούτε ως υποψία. Αν αντικαθιστούσε τον Βελόπουλο η Καρυστιανού;

Μπαίνουμε σε ασκήσεις άνευ πολιτικής σημασίας. Άλλωστε, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση χωρίς συμμετοχή του πρώτου κόμματος. Ακόμα κι αν βγαίνουν τα κουκιά, το ζήτημα νομιμοποίησης θα ήταν διαρκές και δηλητηριώδες.

Αν η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα με ποσοστό κάτω του 25%, πάλι θα απαιτείται τρικομματικό σχήμα. Ομως δεν υπάρχει κανένας βιώσιμος συνδυασμός: το ΠΑΣΟΚ ίσως έμπαινε, ο Τσίπρας όχι, ενώ Βελόπουλος και Καρυστιανού είναι εκτός συζήτησης. Το πιθανότερο θα ήταν νέα εκλογική αναμέτρηση.

Για να μην χαθούμε σε ποσοστά, ας πάμε στο ουσιώδες: η πιο ρεαλιστική προοπτική είναι μια κυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, εκτός αν ο Τσίπρας αποψιλώσει το ΠΑΣΟΚ σε βαθμό εκλογικής καχεξίας. Τότε ανοίγει το σενάριο ΝΔ–Βελόπουλου, ένα σχήμα που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί λειτουργικό, αλλά ανάγκα και οι θεοί πείθονται.

Συνεπώς, σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΣΟΚ καθίσταται στρατηγικός παράγοντας κυβερνησιμότητας. Ακόμα και στο πιο ακραίο σενάριο, εκείνο του αποκλεισμού του πρώτου κόμματος, το ΠΑΣΟΚ θα αποτελούσε τον αναγκαίο συνδετικό ιστό.

Και ο Τσίπρας; Ονειρεύεται μια κυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ για ευνόητους λόγους: θα του αφήσουν την αντιπολίτευση να παίζει μπάλα μόνος του, περιμένοντας να σκοράρει κάπου κοντά στο 2030.

news247.gr

Από τη μία οι αγρότες, που παραμένουν στα μπλόκα. Από την άλλη οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που εκλέγονται σε αγροτικές περιφέρειες και είναι “στα κάγκελα”.

Εν μέσω διασταυρούμενων πυρών βρίσκεται λοιπόν η κυβέρνηση, αλλά επιμένει σε “σκληρή γραμμή” απέναντι στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Και επιλέγει την αστυνομική καταστολή για τους αγρότες, επιχειρώντας ταυτόχρονα “μασάζ” στους γαλάζιους βουλευτές, με τους οποίους θα συναντηθεί σήμερα ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Κώστας Τσιάρας.

Η σημερινή ημέρα είναι κρίσιμη, καθώς οι αγρότες και κτηνοτρόφοι της Θεσσαλίας θα επιχειρήσουν αποκλεισμό του λιμανιού του Βόλου. Και το έδαφος για σκληρή αντιμετώπιση τους από την Αστυνομία έχει στρώσει η παραγγελία του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνου Τζαβέλλα, για την αυτεπάγγελτη διερεύνηση αδικημάτων στα αγροτικά μπλόκα, στον απόηχο των επεισοδίων στην Κρήτη.

Σημειωτέον πάντως ότι εισαγγελικές πηγές διαμήνυαν ότι δεν υπάρχει καμία νομική βάση για να κατηγορηθούν για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση οι εμπλεκόμενοι στα επεισόδια στην Κρήτη. Αλλά από την Αστυνομία επιμένουν πως μπορούν να “δέσουν” την κατηγορία.

Παρόλο που το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα κάνει λόγο για “επιχειρησιακά δομημένη και με διαρκή εγκληματική δράση οργάνωση τριών ή περισσότερων προσώπων”. Πως λοιπόν προκύπτει η επιχειρησιακά δομημένη και με διαρκή εγκληματική δράση σε σχέση με τα επεισόδια, είναι νομικής απορίας άξιο.

Ποια μέτρα θα μπορούσαν να εκτονώσουν τα μπλόκα
“Ακραίες συμπεριφορές δεν μπορεί να τις δέχεται κανείς σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία. Σεβόμαστε το δικαίωμα της διαδήλωσης και της διαμαρτυρίας, αλλά κάπου εκεί χάνεται και το δίκιο όσων θέλουν να αναδείξουν το πρόβλημά τους όταν εκδηλώνονται επιθέσεις σε αστυνομικούς”, έλεγαν εν τω μεταξύ κυβερνητικά στελέχη.

“Τώρα είναι η στιγμή να συνεχίσουμε με καθαρό στόχο και ουσιαστικό διάλογο, ώστε μαζί -κυβέρνηση και παραγωγοί- να διαμορφώνουμε λύσεις που απαντούν στις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής πρωτογενούς παραγωγής”, προσέθεταν οι ίδιες πηγές.

Σύμφωνα με πληροφορίες, είναι στο τραπέζι τα εξής μέτρα για τους αγρότες: Η επέκταση της ρύθμισης για ηλεκτρικό ρεύμα στους αγρότες με 9 λεπτά την κιλοβατώρα. Καθώς και η αύξηση κατα 50% του ποσού της επιστροφής του ΕΦΚ για το αγροτικό πετρέλαιο, με δικαιότερη ανακατανομή στα ποσά ανά καλλιέργεια, γιατί είναι αδικημένοι από τη σημερινή ρύθμιση όσοι έχουν δενδρώδεις καλλιέργειες και αμπέλια.

Η κατάσταση όμως δεν θα εκτονωθεί εάν δεν ληφθούν και πιο δραστικά μέτρα για τους κτηνοτρόφους, που αναγκάστηκαν να σφάξουν ολόκληρα τα κοπάδια τους λόγω της ευλογιάς των αιγοπροβάτων. Πέρα από τις αποζημιώσεις, η κυβέρνηση καλείται να εξετάσει και ένα πρόγραμμα ανασύστασης ζωικού κεφαλαίου, παρόμοιο με αυτό που είχε ανακοινωθεί μετά τον Daniel. Αρκεί βέβαια να μην αργήσει και αυτό δύο χρόνια.

Γιατί η μάχη του Βόλου είναι κρίσιμη
Αλλά η κυβέρνηση έχει θέσει ως όρο για διάλογο να λυθούν τα μπλόκα και είναι όπως φαίνεται αποφασισμένη να συγκρουστεί σήμερα στο Βόλο.

Για την κυβέρνηση όχι μόνο αποτελεί ζήτημα “γοήτρου” το να δείξει ότι δεν επιτρέπει, έστω και για μερικές ώρες, αποκλεισμό “κρίσιμων υποδομών”. Εξαρχής άλλωστε είχε θέσει “κόκκινη γραμμή” για τα μπλόκα σε λιμάνια, τελωνεία και αεροδρόμια.

Αλλά θέλει επίσης να “σπάσει” ειδικά το μέτωπο της Θεσσαλίας, όπου ο κύριος όγκος των αγροτών και κτηνοτρόφων της χώρας και από όπου ξεκινούν πάντοτε τα μπλόκα.

Παίζει βέβαια έτσι με τη φωτιά για άλλη μία φορά. Σημειωτέον δε ότι μπορεί στα μπλόκα της Θεσσαλίας οργανωτικά να είναι ισχυρό το ΚΚΕ, αλλά μεγάλο ποσοστό αγροτών της περιφέρειας προέρχεται από το χώρο της κεντροδεξιάς. Όπως και σε όλη τη χώρα άλλωστε, οι αγρότες αποτελούν ένα “παραδοσιακό κοινό” της ΝΔ, το οποίο τώρα το Μαξίμου κινδυνεύει να αποξενώσει.

Καζάνι που βράζει η ΝΔ για το αγροτικό
Οι βουλευτές της ΝΔ, που εκλέγονται σε αγροτικές περιφέρειες, ανησυχούν επομένως εύλογα για τις εκλογικές συνέπειες. Μάλιστα χθες έξι βουλευτές εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση καταγγέλλοντας άδικο αποκλεισμό αγροτών από το Μέτρο 23.

Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ πάντως απαντούσαν ότι οι παραγωγοί των οποίων οι δηλώσεις δεσμεύθηκαν θα πληρωθούν στο τέλος Δεκεμβρίου, αφού πρώτα ολοκληρωθεί ο έλεγχος. Έλεγαν επίσης ότι ο έλεγχος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στα αγροτεμάχια των δικαιούχων του Μέτρου 23 πραγματοποιήθηκε με βάση το Ε9 των ιδιοκτητών προκειμένου να γίνει σύγκριση της έκτασης των δηλωθεισών εκτάσεων στο Ε9 των ιδιοκτητών με αυτές που δηλώθηκαν στην αίτηση ΟΣΔΕ 2024. Καθώς και ότι οι έλεγχοι σε σχέση με τα ΑΤΑΚ και το ΚΑΕΚ των ακινήτων δεν πρέπει να συγχέονται με το συγκεκριμένο ζήτημα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο κ.Τσιάρας θα έχει σήμερα στις τρεις το μεσημέρι στα κεντρικά γραφεία της ΝΔ συνάντηση με τους γαλάζιους βουλευτές της περιφέρειας.

Η συνάντηση Τσιάρα με τους βουλευτές της ΝΔ που εκλέγονται σε αγροτικές περιοχές φαίνεται ότι κρίθηκε απαραίτητη ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση πριν τη συνεδρίαση της γαλάζιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας την Παρασκευή.

Η ΚΟ της ΝΔ συνεδριάζει άλλωστε με αφορμή την έναρξη της συζήτησης για τον προϋπολογισμό στην Ολομέλεια της Βουλής και το Μαξίμου δεν θέλει να σκιάσει η γκρίνια για το αγροτικό τους πανηγυρισμούς για τις φορολογικές ελαφρύνσεις του 2026.

Από την άλλη, βουλευτές της ΝΔ που εκλέγονται σε αστικές περιοχές καλούν την κυβέρνηση να δείξει πυγμή απέναντι στους αγρότες. Αίσθηση προκάλεσαν δε οι δηλώσεις του βουλευτή Α Θεσσαλονίκης της ΝΔ, Στράτου Σιμόπουλου, πως η κυβέρνηση εκβιάζεται από ακραίους με τα αγροτικά μπλόκα.

Για δεκαετίες μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία ακολουθούσε πιστά το δόγμα της «στρατιωτικής αυτοσυγκράτησης». Η οικονομική της κυριαρχία ήταν αδιαμφισβήτητη, αλλά στρατιωτικά παρέμενε -ηθελημένα- ένας «νάνος», αφήνοντας την άμυνα της Ευρώπης στα χέρια των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας.

Ωστόσο, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 σηματοδότησε αυτό που ο Καγκελάριος Όλαφ Σολτς ονόμασε Zeitenwende (ιστορική στροφή). Σήμερα, η Γερμανία προχωρά στον μεγαλύτερο επανεξοπλισμό της σύγχρονης ιστορίας της, μια εξέλιξη που, ενώ χαιρετίζεται από το ΝΑΤΟ, προκαλεί ρίγη ανησυχίας σε πολλούς γεωπολιτικούς αναλυτές για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου.

Η επιστροφή της hard power
Η ανακοίνωση του ειδικού ταμείου (Sondervermögen) ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ για τον εκσυγχρονισμό της Bundeswehr (Γερμανικός Στρατός) ήταν μόνο η αρχή. Η Γερμανία δεσμεύτηκε να υπερβεί τον στόχο του 2% του ΑΕΠ για αμυντικές δαπάνες, αγοράζοντας μαχητικά αεροσκάφη F-35, αναβαθμίζοντας τα άρματα μάχης Leopard και ενισχύοντας το ναυτικό της.

Οι αναλυτές επισημαίνουν ότι δεν πρόκειται απλώς για μια «διόρθωση» ελλείψεων, αλλά για τη δημιουργία του ισχυρότερου συμβατικού στρατού στην Ευρώπη. Όταν η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ηπείρου μετατρέπεται ταυτόχρονα και στην κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη, η αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης αλλάζει θεμελιωδώς.

Οι φόβοι που εκφράζουν ορισμένοι κύκλοι δεν αφορούν το ενδεχόμενο μιας νέας γερμανικής εισβολής με την παραδοσιακή έννοια. Η ανησυχία τους πηγάζει από την ανατροπή των εσωτερικών ισορροπιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ χτίστηκε πάνω σε μια άρρητη συμφωνία: Η Γερμανία θα ήταν η οικονομική ατμομηχανή και η Γαλλία η στρατιωτική/διπλωματική ηγέτιδα.

«Μια Γερμανία που είναι ταυτόχρονα οικονομικός και στρατιωτικός ηγεμόνας, γίνεται αυτομάτως πολύ μεγάλη για την Ευρώπη», προειδοποιούν ιστορικοί αναλυτές. Η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής, αν και ζητούν γερμανική προστασία έναντι της Ρωσίας, παρακολουθούν με καχυποψία. Η ιστορική μνήμη είναι νωπή.

Η Γερμανία εξοπλίζεται για να σώσει την Ευρώπη ή για να την κυβερνήσει;

Η ανησυχία που υπάρχει έγκειται στην εκτίμηση ότι μια στρατιωτικά πανίσχυρη Γερμανία θα μπορούσε στο μέλλον να επιβάλει τη θέλησή της στα κράτη-μέλη όχι μόνο μέσω της οικονομικής λιτότητας (όπως έγινε στην κρίση του ευρώ), αλλά και μέσω της γεωπολιτικής ισχύος, αγνοώντας τα συμφέροντα των μικρότερων εταίρων.

Πολλοί στρατηγικοί αναλυτές φοβούνται ότι ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας δεν γίνεται με όρους «ευρωπαϊκής κυριαρχίας», αλλά εθνικής. Η απόφαση του Βερολίνου να αγοράσει αμερικανικά F-35 αντί να στηρίξει αποκλειστικά τα ευρωπαϊκά προγράμματα (όπως το γαλλο-γερμανικό FCAS), εξόργισε το Παρίσι και έδειξε ότι η Γερμανία κοιτάζει πρώτα το δικό της συμφέρον και τη σχέση της με την Ουάσιγκτον.

Επιπλέον, υπάρχει ο φόβος της πολιτικής αστάθειας. Με την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων στη Γερμανία (AfD), το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα ελέγχει αυτόν τον πανίσχυρο στρατό σε 10 χρόνια;

Μια Γερμανία που θα νιώθει λιγότερο δεσμευμένη από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και θα διαθέτει τη μεγαλύτερη δύναμη πυρός, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων ή ακόμη και σε διάλυση της Ένωσης υπό το βάρος της γερμανικής ηγεμονίας.

Σύμφωνα με κάποιες αναλύσεις, βραχυπρόθεσμα, γερμανικός επανεξοπλισμός είναι απαραίτητος επειδή η Ευρώπη πλέον δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά στις ΗΠΑ (μετά από τις πολιτικές αλλαγές στην Ουάσιγκτον).

Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, η Ευρώπη καλείται να διαχειριστεί μια νέα πραγματικότητα: Αν η Γερμανία δεν εντάξει πλήρως τη νέα της ισχύ σε έναν αυστηρό ευρωπαϊκό αμυντικό μηχανισμό, αλλά επιλέξει τον δρόμο της εθνικής αυτονομίας, οι εφιάλτες του παρελθόντος ενδέχεται να στοιχειώσουν ξανά το μέλλον της ηπείρου.

Εν τέλει, η Γερμανία εξοπλίζεται για να σώσει την Ευρώπη ή για να την κυβερνήσει; Το ερώτημα παραμένει…

Θυμίζουμε πως η Γερμανία σχεδιάζει να επενδύσει περίπου 83 δισεκατομμύρια ευρώ σε αμυντικές προμήθειες έως τα τέλη του 2026, σύμφωνα με έγγραφο που περιήλθε στην κατοχή του Politico.

Τα κύρια σημεία του σχεδίου:

Μόλις 6,8 δισ. ευρώ (8%) προορίζονται για αμερικανικά οπλικά συστήματα.
Μεγαλύτερο πρόγραμμα: η φρεγάτα F-127 της TKMS, με κόστος 26 δισ. ευρώ.
Ενίσχυση Eurofighter Tranche 5: 4 δισ. ευρώ για νέα αεροσκάφη και 1,9 δισ. ευρώ για αναβάθμιση ραντάρ.
Εκσυγχρονισμός πυραύλων Taurus: 2,3 δισ. ευρώ, με πολιτική ευαισθησία λόγω της πίεσης για αποστολή τους στην Ουκρανία.
Αντιαεροπορική άμυνα: Προβλέπονται επενδύσεις σε IRIS-T SLM, πλοιοκίνητους πυραύλους και μικρής εμβέλειας συστήματα.
Αναβάθμιση πολεμικού ναυτικού: νέα ανθυποβρυχιακά, τορπίλες και εκσυγχρονισμός υπαρχουσών φρεγατών (F-123).