Τον γνώρισα το 1985.Πιτσιρίκα στην πρώτη μου δουλειά.Και τον έβλεπα κάθε ημέρα για σχεδόν 6 χρόνια.
Αν με ρωτήσει κάποιος τι θυμάμαι από τον Νίκο Αλέφαντο,είναι δυο πράγματα.Το κόκκινο μπλουζάκι που δεν το αποχωριζόταν ποτέ,και η χαρακτηριστική,δυνατή φωνή!
Έκεί,στα Εξάρχεια της δεκαετίας του 80,στην χρυσή εποχή της Ελλάδος,στην φωλιά του Αστέρα Εξαρχείων,στο γραφείο του Αντρέα Μαζαράκη του Προέδρου του Αστέρα,πόσους σπουδαίους αθλητές και προπονητές γνώρισα!
Αλλά ο Νίκος ξεχώριζε.Είχε αυτό το μπρίο,αυτή την ζωντάνια,ο γνήσιος λαικός άνθρωπος,που ενώ είχε σπίτι στο Κολωνάκι,το νοίκιαζε γιατί ήθελε να ζει στα Εξάρχεια και να είναι με τους φίλους του μακριά από κοσμικότητες και δηθενιές.
Και ήταν πολύ,μα πάρα πολύ προληπτικός.Και είχε μια τεράστια αγάπη για το ποδόσφαιρο και για τον Ολυμπιακό,πέρα από κάθε όριο και φαντασία.Και έτσι εξηγείται το κόκκινο μπλουζάκι.Δεν το έβγαζε ποτέ γιατί ήταν το γούρι του.Και όταν ήθελε να πει για κάποιον που δεν συμπαθούσε έλεγε ”Ά ρε την μαυρόγατα…”.
Μια μέρα ήθελα να τον πειράξω και βρίσκω ένα πορτατίφ που ήταν ένα μαύρο χέρι και το βάζω στο γραφείο που καθόταν συνήθως…δεν μπορεί να φανταστεί άνθρωπος τι έπαθε όταν είδε το μαύρο χέρι…Μια άλλη φορά κάπου τον πήγαινα με το αυτοκίνητό μου ,ένα μικρό Autobianchi ,και είχα βάλει επίτηδες μια κασέτα με το τραγούδι ”Η ζωή εδώ τελειώνει,σβήνει το καντήλι μου” και μόλις έβαλα μπροστά την μηχανή ξεκίνησε να παίζει το τραγούδι και ο Νίκος πετάχτηκε έντρομος έξω από το αυτοκίνητο τρέχοντας και συγχρόνως φτύνοντας τον κόρφο του.
Αλλά ήρθε η ώρα σήμερα να σβήσει και το δικό του καντήλι.Να είσαι καλά εκεί που πας φίλε μου!Καλό παράδεισο!
Κατερίνα Τράση
Υ.Γ Οι φωτογραφίες είναι από το θρυλικό μαγαζί Lido της Ζωοδόχου Πηγής
https://youtu.be/jhi2pDCVIi0
