Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ο Δήμαρχος και οι συνεργάτες του παραδέχονται πια δημόσια, απροκάλυπτα και χωρίς ίχνος ντροπής ότι παρανομούν, ότι αυθαιρετούν και ότι λειτουργούν σε μια λογική απόλυτης αδιαφορίας για τις συνέπειες των πράξεων τους. Στα πρόσφατα δημοτικά συμβούλια, μπροστά σε εκατοντάδες δημότες που παρακολουθούν, ομολογούνται πράγματα που θα έπρεπε σε οποιονδήποτε οργανωμένο Δήμο της χώρας να προκαλούν πολιτικούς σεισμούς. Αντί όμως για σεισμό, επικρατεί μια παράλυση. Μια αδράνεια. Ένα καθεστώς που θυμίζει — ναι, θα το πω — έναν Δήμο «στο γύψο», όπως λέγονταν παλιότερες σκοτεινές εποχές της χώρας μας.

Όταν η ίδια η Δημοτική Αρχή παραδέχεται ότι οι διαβάσεις που τοποθετήθηκαν στην πόλη είναι παράνομες, ότι έγιναν χωρίς καμία άδεια, χωρίς μελέτη, χωρίς υπηρεσιακή έγκριση, τότε αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της προχειρότητας. Γιατί όλοι θυμόμαστε πολύ καλά τις φωτογραφίες και τις αναρτήσεις στα social media, τότε που οι ίδιοι πόζαραν μπροστά στις… παράνομες διαβάσεις με χαμόγελα και αυτοθαυμασμό, σαν να είχαν ανακαλύψει την πρόοδο. Τώρα, όμως, που ήρθε η ώρα της αλήθειας, το παραδέχονται ανοιχτά. Και εγώ, ως δημοτικός σύμβουλος αλλά και ως άνθρωπος αυτού του τόπου, δεν μπορώ να μη ρωτήσω το αυτονόητο: αν αύριο γίνει ένα ατύχημα, αν κάποιος χτυπήσει ή – Θεός φυλάξοι – σκοτωθεί, ποιος θα φταίει; Ποιος θα αναλάβει μια ευθύνη που χτίστηκε πάνω στην επικοινωνία και όχι στη νομιμότητα; Ποιοι θα σταθούν απέναντι στον νόμο;

Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στο ακόμη πιο σοβαρό ζήτημα του Κοιμητηρίου Αρτέμιδος, όπου μάθαμε πως έχουν ταφεί άνθρωποι σε οικόπεδο που δεν ανήκει στον Δήμο, χωρίς καμία άδεια και χωρίς το παραμικρό νόμιμο έρεισμα. Για μήνες, ίσως για χρόνια, πιστεύαμε όλοι ότι υπήρχε συμφωνία, ενημέρωση, ένας κανονισμός. Και ξαφνικά πληροφορούμαστε ότι η βάση όλων ήταν μια «προφορική συμφωνία». Αλήθεια, σε ποια διοίκηση Δημοσίου, σε ποιο Δήμο της χώρας, σε ποια σοβαρή υπηρεσία, γίνονται ταφές ανθρώπων με προφορικά λόγια; Ποιος θα μιλήσει στους συγγενείς που αύριο μπορεί να βρεθούν μπροστά σε ένα περιφραγμένο οικόπεδο, αδυνατώντας να προσεγγίσουν τους τάφους των δικών τους ανθρώπων; Ποιος θα απολογηθεί για τη δικαστική περιπέτεια στην οποία έχει μπει ο Δήμος; Για τα χρήματα που θα πληρώσουν οι δημότες για λάθη άλλων; Για τον εξευτελισμό μιας ολόκληρης πόλης;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και το ζήτημα του λιμανιού της Αρτέμιδος. Εδώ και χρόνια ακούμε — και το έχουν γράψει στα φύλλα τους, το έχουν πει στις προεκλογικές τους καμπάνιες, το έχουν προβάλλει ως “έτοιμο έργο” — ότι το λιμάνι βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη νομιμοποίηση. Και τώρα, ξαφνικά, ο Δήμαρχος ανακοινώνει ότι το λιμάνι… δεν νομιμοποιείται. Ότι «δεν γίνεται». Ότι «δεν μπορεί». Δηλαδή τόσα χρόνια τι μας λέγανε; Με τι στοιχεία; Με ποια τεκμηρίωση; Και κυρίως: πόσο άλλο θα επιτρέπουμε να αντιμετωπίζεται ο τόπος μας σαν μια σκηνή θεάτρου, όπου κάποιοι ανεβάζουν όποια παράσταση τους εξυπηρετεί προεκλογικά;

Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το ατελείωτο φιάσκο με το πάρκινγκ στη λεωφόρο Αρτέμιδος. Εδώ και δυόμισι χρόνια ο Δήμος πληρώνει ενοίκιο. Έχουν δοθεί περίπου εξήντα χιλιάδες ευρώ. Και ο χώρος παραμένει κλειστός. Χωρίς να έχει παραδοθεί. Χωρίς να το έχει δει ποτέ ο δημότης. Όταν ζητήσαμε εξηγήσεις, ακούσαμε το εξής απίστευτο: ότι «φταίνε οι υπηρεσίες». Μα οι υπηρεσίες εκτελούν. Δεν κυβερνούν. Δεν λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις. Δεν δεσμεύουν τον Δήμο με ενοίκια δύο και πλέον ετών. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Ποιος θα μιλήσει καθαρά; Ποιος θα ζητήσει συγγνώμη για τα χρήματα που χάθηκαν χωρίς καμία απολύτως ανταποδοτικότητα;

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι λάθη της στιγμής. Είναι κομμάτια ενός ενιαίου παζλ που δείχνει έναν Δήμο παραδομένο στην προχειρότητα, στην αλαζονεία και στην αδιαφάνεια. Έναν Δήμο που έχει χάσει τη διοίκησή του, τη σοβαρότητά του, την αξιοπιστία του. Έναν Δήμο που βυθίζεται καθημερινά, ενώ θα μπορούσε να είναι πρότυπο για όλη την Ανατολική Αττική. Και αυτό με πονάει. Με πονάει βαθιά, γιατί αυτός ο τόπος δεν μου είναι ξένος. Είναι η γειτονιά μου, οι άνθρωποί μου, η ιστορία μας. Κι όταν βλέπεις να επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη, οι ίδιες αυθαιρεσίες, οι ίδιες υποσχέσεις που ποτέ δεν υλοποιούνται, τότε φυσιολογικά αγανακτείς. Φυσιολογικά απογοητεύεσαι.

Και αναρωτιέμαι πραγματικά: πόσο θα συνεχιστεί αυτό; Πόσα χρόνια ακόμη θα μένει ο Δήμος Σπάτων – Αρτέμιδος βυθισμένος στο τέλμα; Πόσο ακόμη θα ζούμε με ημίμετρα, προφορικές συμφωνίες, έργα-φαντάσματα, υποσχέσεις που εξαφανίζονται μόλις σβήσουν τα φώτα της κάμερας; Πόσο ακόμη θα παρακολουθούμε τον τόπο μας δεμένο χειροπόδαρα, σαν να βρίσκεται στο γύψο, ανίκανος να προχωρήσει;

Αυτός ο τόπος αξίζει περισσότερα. Αξίζει αλήθεια, σοβαρότητα, σχέδιο. Αξίζει ανθρώπους που τον αγαπούν και τον πονάνε. Και εγώ, ως ένας από αυτούς, δεν θα σταματήσω να μιλώ, να φωνάζω και να διεκδικώ. Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Και εγώ δεν έχω μάθει να σωπαίνω όταν ο τόπος μου υποφέρει.

Άρθρο του Δημήτρη Μποτζιωλή, Δημοτικού Συμβούλου Σπάτων – Αρτέμιδος
Συνδυασμός «Ανάσα» Άννας Ραφτοπούλου στην εφημερίδα POLIS